ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

William Wordsworth
(1770-1850)

«Ασφόδελοι»
(1804)

I WANDER'D lonely as a cloud
Τριγύριζα μόνος σαν σύννεφο
That floats on high o'er vales and hills,
που πλανιέται πάνω από κοιλάδες και λόφους,
When all at once I saw a crowd,
όταν αίφνης είδα ένα πλήθος,
A host, of golden daffodils;
μια στρατιά από χρυσά ασφοδίλια
Beside the lake, beneath the trees,
δίπλα στη λίμνη, κάτω απ’ τα δέντρα,
Fluttering and dancing in the breeze.
να κυματίζουν και να χορεύουν στ’ αεράκι.


Continuous as the stars that shine
Το ΄να δίπλα στ'' άλλο σαν τ΄ άστρα που λάμπουν
And twinkle on the Milky Way,
και σπινθηρίζουν στο Γαλαξία,
They stretch'd in never-ending line
απλώνονταν σε μια ατέλειωτη σειρά
Along the margin of a bay:
κατά μήκος της ακτής ενός κόλπου:
Ten thousand saw I at a glance
Δέκα χιλιάδες διέκρινα με μια ματιά,
Tossing their heads in sprightly dance.
που τίναζαν τα κεφάλια τους σε ζωηρό χορό.
The waves beside them danced; but they
Δίπλα τους χόρευαν τα κύματα΄ μα αυτά
Out-did the sparkling waves in glee:
ξεπερνούσαν σε χαρά τ' αστραφτερά κύματα.

A poet could not but be gay,
Ένας ποιητής δε θα μπορούσε παρά να ήταν ευδιάθετος,
In such a jocund company:
με μια τόσο χαρούμενη συντροφιά:
I gazed -- and gazed -- but little thought
Κοίταζα , όλο κοίταζα, μα λίγο σκεφτόμουν
What wealth the show to me had brought:
τα πλούτη που μου είχαν προσφέρει:


For oft, when on my couch I lie
Διότι συχνά, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι
In vacant or in pensive mood,
με διάθεση ονειροπόλα ή σκεφτική,
They flash upon that inward eye
φωτίζουν την εσωτερική ζωή μου΄
Which is the bliss of solitude;
δείχνουν ποια είναι η ευδαιμονία της μοναξιάς.
And then my heart with pleasure fills,
Τότε η καρδιά μου γεμίζει μ’ ευχαρίστηση
And dances with the daffodils.
και χορεύει με τ' ασφοδίλια.