ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

" Δεν καταλαβαίνω τι έπαθε ο δικαστής που με δίκασε.
Ενώ ξέρει ότι σ' αυτή τη χώρα όλοι τα παίρνουν,
γιατί κόλλησε σε μια συνηθισμένη περίπτωση
παθητικής δωροδοκίας;"

******************

Εάν η αλλοίωση του αξιακού κώδικα είχε πλήξει μόνο την πολιτική και αν ο «λαός» ήταν τόσο αθώος, όσο αρέσκονται να τον κολακεύουν τα άκρα του πολιτικού φάσματος, τα πράγματα θα ήταν απλά. Στις επόμενες εκλογές ο «λαός» θα άλλαζε τη διεφθαρμένη ηγεσία που, κατά το ίδιο στερεότυπο, διαπλέκεται με τους αμφίβολης ηθικής επιχειρηματίες, θα επέλεγε έντιμους ανθρώπους και το πρόβλημα θα λυνόταν αυτομάτως. Στο κάτω κάτω, πίσω από το παραβάν είσαι ολομόναχος. Δε σε περιμένει κανένας για να σου βάλει το πιστόλι στον κρόταφο.

Αλλά προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αντιθέτως, είναι πιο μπερδεμένα παρά ποτέ. Το φαινόμενο της διαφθοράς διατρέχει πλέον όλους τους χώρους της ελληνικής κοινωνίας, ασχέτως εάν όλοι βολεύονται να αναθεματίζουν τους υπόλοιπους, βγάζοντας τον εαυτό τους έξω από τον κύκλο. Από τους υπουργούς που παίρνουν ένα «δωράκι» για να υπογράψουν αυτήν και όχι εκείνη τη σύμβαση για τα εξοπλιστικά μέχρι τους αγρότες που δηλώνουν ανύπαρκτα χωράφια και ανύπαρκτες σοδειές για να τσεπώσουν τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και από τους επιχειρηματίες που πληρώνουν κάτω από το τραπέζι για να εξασφαλίσουν τη μυωπία του φορολογικού ελέγχου μέχρι τους γονείς που αγοράζουν ψεύτικα πιστοποιητικά «σοβαρής βλάβης της υγείας» προκειμένου να μεταγραφεί το παιδί τους στο πανεπιστήμιο από το παράθυρο, η διαφθορά τείνει να απενοχοποιηθεί στην ελληνική κοινωνία. Θεωρείται απλώς ένα «διαφορετικό» μέσον για να επιτύχεις το σκοπό σου. Τον πέτυχες; Θεωρείσαι «πρώτος μάγκας» και όλοι σου βγάζουν το καπέλο.
Ετσι, τίθεται σε κίνηση ένας φαύλος κύκλος. Οσο τα φαινόμενα διαφθοράς πληθαίνουν, όσο μετακινούνται από το περιθώριο προς το κέντρο, τόσο περισσότερο νομιμοποιούνται στην κοινωνική συνείδηση. Ραγδαία, διαμορφώνουν πρότυπα συμπεριφοράς. Και αντίστοιχα, κάνουν να φαίνονται γραφικοί όσοι επιμένουν ότι η απαξίωση των κανόνων αποσαρθρώνει τα θεμέλια της κοινωνικής συμβίωσης και συνιστά παρακμή.
Αντίθετα με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες που, περνώντας από το Διαφωτισμό και την Αναγέννηση, θεωρούν το νόμο στοιχείο ελευθερίας, η ελληνική κοινωνία, με την ιδιόρρυθμη ιστορική εξέλιξη, πείστηκε ότι ο νόμος αποτελεί εμπόδιο προς την ελευθερία -η οποία ελευθερία νοείται ως η δυνατότητα να κάνεις ό,τι σου αρέσει, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους.
Και, το χειρότερο, τίποτε δε δείχνει ότι έχει διάθεση ν' αλλάξει.

Έγραψε ο ΜΑΚΗΣ ΒΟΪΤΣΙΔΗΣ,
στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος" (27/07/09)