ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;

«Πάγωμα» μισθών και συντάξεων, «μαχαίρι» στις φοροαπαλλαγές και κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, προτείνει, μεταξύ άλλων, το ΔΝΤ στην έκθεσή του για την ελληνική οικονομία.


Προκειμένου να συγκρατηθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού, το ΔΝΤ επισημαίνει ότι απαιτούνται μέτρα, σε ετήσια βάση, ύψους 3,5 δισ. ευρώ (1,5% του ΑΕΠ) για την επόμενη τετραετία.

Για το Ασφαλιστικό, ο διεθνής οργανισμός προτείνει μέτρα-σοκ, όπως η κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, καθώς και του επιδόματος αδείας στους συνταξιούχους.

Επίσης, υποστηρίζει πως οι συντάξιμες αποδοχές θα πρέπει να υπολογίζονται όχι με βάση την τελευταία πενταετία, όπως ισχύει σήμερα, αλλά με βάση τους μισθούς όλου του εργασιακού βίου.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του διεθνούς οργανισμού, οι δαπάνες σχετικά με τη γήρανση του πληθυσμού μπορεί να φθάσουν έως το 15,9% του ΑΕΠ το 2060!

Για τους μισθούς και τις συντάξεις, συνιστά να συνεχισθεί το «πάγωμα» και το 2010, να καταργηθούν οι επικουρικές συντάξεις, ενώ προτείνει περιορισμό των προσλήψεων στο Δημόσιο.

Για την αύξηση των εσόδων, εκτιμά ότι χρειάζεται η μείωση ή κατάργηση πολλών φοροαπαλλαγών, η αύξηση των κατώτερων συντελεστών ΦΠΑ και η μείωση των προϊόντων που υπάγονται σε αυτούς, ο τεκμαρτός φόρος στους αυτοαπασχολούμενους και η κατάργηση της αντικειμενικής αξίας (στα ακίνητα).

Επίσης, ζητεί την αύξηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης και την αναβολή της σχεδιαζόμενης μείωσης των φορολογικών συντελεστών.

In.gr

Οι πολιτικοί με διαβεβαίωναν για σταθερή εργασία
και εγγυημένο εισόδημα , μου έταζαν σίγουρη σύνταξη
στα γηρατειά και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,
οι τραπεζίτες μου έδιναν δάνεια για όλες τις
πραγματικές ανάγκες ή τις απωθημένες επιθυμίες μου,
οι τριτοκοσμικοί δούλευαν στα χωράφια μου,
μερεμέτιζαν και καθάριζαν το σπίτι μου, με κοίταζαν στα μάτια
και κρέμονταν από τα χείλη μου σαν να ήμουνα αγάς.
Τι στο διάολο στράβωσε και τα χάνω τώρα όλα ;
Γιατί εγώ , ο σούπερ προνομιούχος, κατάντησα
ανέστιος και πένης; Πού έδυσάν μου τα μπερεκέτια;
Τι θ' απογίνω, γαμώτο, σ' αυτήν τη ζήση, χωρίς χρήμα να με ζήσει,
δίχως δουλειά , γιατρούς και φάρμακα, χωρίς το αγαπημένο μου 4Χ4,
το λατρεμένο μου σκάφος, τις αστακομακαρονάδες ,
τα ταξίδια για σεξοθεραπεία στη Μαλαισία;
Μου λένε: " Φίλε, όλα τα ωραία έχουν κάποτε ένα τέλος!
Κοίτα , σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
εσύ που αξιώθηκες τα απίθανα και τα τρελά,
να αντιμετωπίσεις τη σκληρή πραγματικότητα,
να προσαρμοστείς σ' αυτήν!".
Πώς γίνεται όμως να αποχαιρετήσω τις αγαπημένες μου
συνήθειες, να χάσω, πάνω απ' όλα, το πρεστίζ του πετυχημένου;
Πιο πολύ με απασχολεί το ερώτημα : είναι δυνατό η απόσταση
ανάμεσα στον πλούτο που απολάμβανα και την επαιτεία
που τώρα ασκώ να είναι τόσο μικρή; Αν ναι, γιατί
δεν το είχα αντιληφθεί;