" Μπαρνταμού", μου κάνει τότε αυτός σοβαρά και λιγάκι θλιμμένα,
"οι πατεράδες μας ήταν αντάξιοί μας, μην τους κακολογείς!..."
" Έχεις δίκιο, Αρτθούρε, όσο γι' αυτό έχεις δίκιο! Μοχθηροί και
υποταγμένοι, βιασμένοι, ληστεμένοι, σφαγμένοι και μια ζωή κορόιδα,
ήταν αντάξιοί μας! Σωστά το λες! Δεν αλλάζουμε! Μήτε κάλτσες
μήτε αφεντικά μήτε απόψεις, ή αλλάζουμε τόσο αργά, που δεν αξίζει
πια τον κόπο. Γεννηθήκαμε πιστοί εμείς, μέχρι σκασμού! Στρατιώτες
τσαμπέ, ήρωες για τον κόσμο όλο και πίθηκοι που μιλάνε, λέξεις
βασανισμένες, τα τεκνά του Βασιλιά Αθλίου είμαστε. Αυτός μας πηδάει!
Έτσι και δεν καθίσεις φρόνιμα, σφίγγει... Έχεις τα δάχτυλά του γύρω
απ' το λαιμό, συνέχεια, ούτε να μιλήσεις δεν μπορείς, πρέπει να
προσέχεις άμα θες να φας...Για ψύλλου πήδημα σε στραγγαλίζει...
Δεν είναι ζωή αυτή..."
Από το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" του Λουί Φερντινάν Σελίν
[ μετ. Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλου/ Εκδ. ΕΣΤΙΑΣ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου