ΡΗΣΕΙΣ

Με αφορμή το νέο βιβλίο

του Τάκη Θεοδωρόπουλου
" Η μελαγχολία της Δευτέρας",
ο Δημοσθένης Κούρτοβικ
έγραψε (μεταξύ άλλων) και τα εξής:

[...]Σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα συμπλέω με τον Θεοδωρόπουλο. Και είναι αρκετά παράδοξο ότι οι διαφορές μας φαίνεται να ξεκινούν από τις ίδιες τις ταυτίσεις μας.

Καμία ένσταση π.χ. για την εικόνα της καμπύλης που διέγραψε το εθνικό θυμικό από το 2004 ώς σήμερα και για την ανατομία της εθνικής μας κατήφειας. Εκείνος όμως θεωρεί ότι η ευφορία του 2004 ήταν τεχνητή, προκλήθηκε από διεγερτικά ανάξια ενός σοβαρού και νουνεχούς ανθρώπου, όπως το ευρωπαϊκό κύπελλο στο ποδόσφαιρο ή η ολυμπιάδα της Αθήνας.
Εγώ, πάλι, είδα αυτή την ευφορία να πηγάζει από λίγο πιο βαθιά, από την ελπίδα ότι οι δύο αυτές επιτυχίες, που έδειχναν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα από όσο θέλει η φήμη μας, ότι μπορούμε να δουλέψουμε κόντρα στα ήθη μας, δηλαδή συντονισμένα, μεθοδικά και αξιοκρατικά, θα γίνονταν συμβολικές αφετηρίες μιας διαφορετικής πορείας για την Ελλάδα. Η ελπίδα διαψεύστηκε γρήγορα, αλλά θα συμφωνήσει μαζί μου ο Θεοδωρόπουλος ότι γι΄ αυτό φταίνε λιγότερο οι ΄Ελληνες που βγήκαν στους δρόμους εκείνες τις μέρες από όσο οι ιθύνουσες ελίτ της χώρας. Γενικότερα, μου κάνει εντύπωση ότι αυτός ο τόσο ευφυής και βαθυστόχαστος συγγραφέας, που με οξυδέρκεια εντοπίζει τη βαθύτερη αξία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στην ικανότητά του να θέτει διαρκώς ερωτήματα για τον εαυτό του και τον κόσμο, δείχνει να αντιπαθεί τις εκπλήξεις και τις τεθλασμένες κινήσεις της πραγματικότητας. Ας πάρουμε για παράδειγμα την εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη (ξέρω ότι ο χαρακτηρισμός αυτός δεν του αρέσει). Κατά τη γνώμη του, ήταν μια έκρηξη θυμού καλομαθημένων αστόπαιδων, που είδαν ότι όσα τους εξασφάλιζαν ώς τότε οι πατεράδες τους χάρη στο ελληνικό πελατειακό σύστημα και την ελληνική αναξιοκρατία δεν ήταν πια σίγουρα. Εγώ δεν θα έλεγα ότι δεν ήταν και αυτό. Αλλά με ξαφνιάζει η ευκολία με την οποία ο Θεοδωρόπουλος υποστηρίζει ότι ήταν μόνον αυτό. Φυσικά, η προσωπική περιπέτειά του, όπως και εκείνη του Μισέλ Φάις πιο πρόσφατα, του δίνει το δικαίωμα να είναι πιο κατηγορηματικός. Είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι του δίνει και πόντους: τέτοια έκτροπα δεν είναι απλώς αλητεία, είναι ένας χαύνος παιδισμός που επιστρατεύει ως άλλοθι μια αντιεξουσιαστική ρητορική για να γκρεμίσει ό, τι τον ενοχλεί, επειδή μυρίζει παιδεία, άρα προσπάθεια και αυτοπειθαρχία.[...]