Όπως σβήνει η μέρα...

Σωτήρης Σκήπης

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Είν' η ψυχή μου σα μιαν αίθουσα
που εδώ και λίγο η χαρωπή
η συναναστροφή τη γέμιζε
κι οι καλεσμένοι ήταν πολλοί.

Κι οι καλεσμένοι ξάφνου σκόρπισαν,
εκατεβήκαν τα σκαλιά΄
τα βήματά τους στο πλακόστρωτο
αντήχησαν βαριά-βαριά,

και στο μεγάλο δρόμο χάθηκαν...
από μια μάντρα ένα σκυλί
αλύχτησε για λίγο΄κι ύστερα
απλώθηκε βαθιά η σιγή...

Τώρα σαν ίσκιος μες στην αίθουσα
κάποιος εμπήκε. Μια ματιά
μες στο πικρό κενό της έριξε
και τ' αναμμένα τα κεριά

προχώρησε κι ένα-ένα τα 'σβησε
και σκότος έγινε βαθύ...
Είν' η ψυχή μου σαν μια αίθουσα
που ερμητικά είναι πια κλειστή!