6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ...1. ΤΩΝ " ΑΠΟ ΠΑΝΩ"
Χαρέμια µε διαμάντια
Μουσική/Στίχοι: Τσιτσάνης Βασίλης
Παλάτια χρυσοστόλιστα
χαρέμια µε διαμάντια
θα χτίσω και θα κάθεσαι
να σε κοιτώ στα µάτια
Σαν άγγελος µου φαίνεσαι
στο θρόνο καθισμένη
ζαλίζομαι σαν σε κοιτώ
μικρή µου παντρεμένη
Ό,τι ζητήσεις θα το βρεις
μικρή µου παντρεμένη
δε θα σου λείπει τίποτα
θα ζεις ευτυχισμένη
θα χτίσω και θα κάθεσαι
να σε κοιτώ στα µάτια
παλάτια χρυσοστόλιστα
χαρέμια µε διαμάντια
*2. ΤΩΝ "ΑΠΟ ΚΑΤΩ"
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ...1. ΤΩΝ " ΑΠΟ ΠΑΝΩ"
Χαρέμια µε διαμάντια
Μουσική/Στίχοι: Τσιτσάνης Βασίλης
Παλάτια χρυσοστόλιστα
χαρέμια µε διαμάντια
θα χτίσω και θα κάθεσαι
να σε κοιτώ στα µάτια
Σαν άγγελος µου φαίνεσαι
στο θρόνο καθισμένη
ζαλίζομαι σαν σε κοιτώ
μικρή µου παντρεμένη
Ό,τι ζητήσεις θα το βρεις
μικρή µου παντρεμένη
δε θα σου λείπει τίποτα
θα ζεις ευτυχισμένη
θα χτίσω και θα κάθεσαι
να σε κοιτώ στα µάτια
παλάτια χρυσοστόλιστα
χαρέμια µε διαμάντια
*2. ΤΩΝ "ΑΠΟ ΚΑΤΩ"
Δραπετσώνα
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Λειβαδίτης Τάσος
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το ’δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
***
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Λειβαδίτης Τάσος
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το ’δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
***
3. ΚΑΙ ΤΩΝ "ΠΑΡΑΚΑΤΩ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου