ΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ

ΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ

Μόνο οι γραμματολόγοι και οι ανθολόγοι τούς θυμούνται .
Τσιμπολογούν κάποια ψίχουλα από το έργο τους,
αλλά ελάχιστα σκύβουν πάνω σ' αυτό,
και βιάζονται να το προσπεράσουν, λες και κάνουν αγγαρεία.
Οι λησμονημένοι λογοτέχνες μας, λαϊκοί και έντεχνοι,
αποτελούν, φευ, μουσειακό είδος.
Για μια κοινωνία αλλήθωρη, που το 'να μάτι της
κοιτάζει με τρόμο το μέλλον και τ' άλλο
είναι στραμμένο επιλεκτικά στο ένδοξο παρελθόν,
η ελληνική λογοτεχνία αποτελεί,
σχεδόν στο σύνολό της, άχρηστη ενασχόληση.
Έχουμε μια νέα γενιά φιλαναγνωστών που δε γνωρίζει
Παπαδιαμάντη και Σολωμό, που δεν έχει διαβάσει
ούτε ένα κείμενο του Βιζυηνού και του Θεοτόκη,
ενώ γνωρίζει όλα τα έργα της εγχώριας
και της ξένης λάιφ στάιλ λογοτεχνίας!
Ο Γεροντάκος , σε πείσμα των καιρών και κόντρα στον άνεμο,
δεν θα παύσει , όσο ζει, να μνημονεύει τους λησμονημένους λογοτέχνες,
εκτιμώντας τη συμβολή τους στη διαμόρφωση
της σύγχρονης λογοτεχνικής πραγματικότητας.
Οι νεότεροι λογοτέχνες δεν έρχονται από το πουθενά
ούτε το έργο τους είναι προϊόν συσκευασμένο εν κενώ.
Μέσα σ' αυτό υπάρχουν , έστω κι αν ορισμένοι δεν το παραδέχονται,
τα ίχνη από τα πατήματα των παλαιότερων ομοτέχνων τους,
που ούτε σπουδαγμένοι στην Εσπερία ήταν οι περισσότεροι απ' αυτούς
ούτε είχαν πληρώσει περιουσίες ολόκληρες, για να ασκηθούν
στην περιβόητη "δημιουργική γραφή" ,
με την οποία τα αμερικανικά πανεπιστήμια
υπόσχονται ότι θα σε κάνουν έναν νέο Χεμινγουέη .
***

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ
(1889-1977)

Η γυναίκα του ζευγά


Εμέναν ο καλός μου
δεν είναι κυνηγός,
παρ' είναι ζευγολάτης
λεβέντης και πιστός.

Όπου πατάει, φύτρο
σαλεύει ν' ανοιχτεί,
κι όπου ματιάζει, ανθίζει
και πρασινίζει η γη.

Με την αυγούλα βγαίνει,
γυρνάει το δειλινό,
και λάμπει σαν τον ήλιο
τον καλοκαιρινό.

Σφίγγει γερά το αλέτρι,
χώνει βαθιά το υνί
και σαλαγάει τα βόιδια
με πείσμα και φωνή.

Κι οργώνει το χωράφι,
χουγιάζει χόπλα , χάι!
κ' η πλεύρα αναστενάζει
και το βουνό βογγάει.

Και βράδι στην καλύβα,
- παρθένα μου χρυσή!-
πώς σαλαγάει κ' εμένα
με πείσμα και φωνή!

Πώς δυνατά με σφίγγει,
χουγιάζει χόπλα , χάι!
κι οργώνει το κορμί μου
και το γλυκοπονάει.

Κι όλη βογγάει η καλύβα μ'
από το χουγιαχτό
- Χριστέ μου , χάρισέ μου
τον άντρα πούχω γω!
***

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

ο ζευγάς = ο γεωργός
ο ζευγολάτης = γεωργός που οργώνει με ζεύγος ζώων
σαλαγώ=οδηγώ τα ζώα από απόσταση με δυνατές φωνές
χουγιάζω=φωνάζω δυνατά
η πλεύρα=πλαγιά