Κρίση-«μαμή» εξελίξεων

Κρίση-«μαμή» εξελίξεων

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη,
πολιτικού κρατούμενου της χούντας

Τα τριακοστά τέταρτα γενέθλιά της θα γιορτάσει την ερχόμενη Πέμπτη στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου η μετα-χουντική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μόνο που φέτος ούτε οι αναμενόμενες προεδρικές νουθεσίες ούτε οι κορώνες για «νέα μεταπολίτευση» των εκπροσώπων του ανυπόληπτου δικομματικού συστήματος εξουσίας μπορούν να ανοίξουν έστω και μια χαραμάδα διεξόδου από τη σημερινή δομική κρίση που συγκλονίζει τη χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμο.
Τα στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου βοούν από μόνα τους: δύο στους τρεις Έλληνες περιμένουν για το 2009 «χειρότερες μέρες», δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, δηλώνουν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διαφάνεια στην Δημόσια Διοίκηση, δυσπιστούν προς τα ΜΜΕ, ενώ εννιά στους δέκα πιστεύουν ότι, συγκριτικά με τους πολίτες των υπόλοιπων χωρών της Ε.Ε., βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα ως προς την απασχόληση και το κόστος διαβίωσης.
Σ’ αυτές τις θλιβερές πανευρωπαϊκές «πρωτιές» έχουν οδηγήσει τη χώρα η νεοφιλελεύθερη πολιτική τού «η αγορά και το κέρδος αγιάζουν τα μέσα», ο «απελευθερωμένος» καπιταλισμός των πλασιέ του «μαύρου πολιτικού χρήματος».
Θα τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης στο άκουσμα της κυνικής ρητορικής των κομμάτων – πρακτορείων του εκλογικού μάρκετινγκ πως τάχα θέλουν να «θωρακίσουν» τη δημοκρατία απέναντι στη διαφθορά. Μόνο αφελείς μπορούν να τους πιστέψουν, τη στιγμή που οι πελατειακές σχέσεις και ο καριερισμός έχουν υποκαταστήσει την εθελοντική πολιτική στράτευση, τη στιγμή που οι κρατικές επιχορηγήσεις και οι μίζες από τα «μαύρα ταμεία» της Ζίμενς έχουν κάνει αχρείαστες τις συνδρομές των μελών.
Οι σεισμικές δονήσεις που συνταράσσουν συθέμελα το δικομματικό σύστημα πρέπει να λειτουργήσουν ως ένα ευεργετικό «σοκ» στα λαϊκά στρώματα, να γίνουν η «μαμή» ριζικών αλλαγών και όχι μια αναδιάρθρωση-αναπαλαίωση του «παλιού καθεστώτος» με μια «κάθαρση» τύπου 1989.
Το κλειδί των εξελίξεων βρίσκεται καθόλου τυχαία στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συσπειρώνονται ή τείνουν προς το ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αναστολές, αμφιθυμίες και τα σταλινικά συμπλέγματα του «ανάδελφου κόμματος», ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει και μπορεί να μετασχηματιστεί από «χώρο υποδοχής» της λαϊκής δυσαρέσκειας σε πολιτικό καταλύτη της κοινωνικής αλλαγής την οποία οραματίστηκε και για την οποία μάτωσε η γενιά που «ζητούσε το αδύνατο, γιατί πίστευε στο ρεαλισμό»!

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, «Επωνύμως», Δευτέρα 21/7/08