Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
[.......] Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο γράφω εγώ ένα διήγημα, δεν έχει διόλου να κάνει με οργανώσεις χώρου, διευθετήσεις χρόνου, προκατακλυσμιαίες προφυλάξεις και άλλες ρυθμίσεις, παρά με ορμέμφυτες διαδικασίες, με τη σχεδόν ενδοκρινή δημιουργία ενός είδους κάλυκα, θήκης, κάτι σαν κουκούλι, μέσα στο οποίο αυτή η περίφημη «ιδέα για ένα διήγημα» θα περάσει τη -συνήθως μακρόχρονη- νυμφική της φάση: στον δρόμο, στο αυτοκίνητο, στην παύση ανάμεσα σε δύο μουσικές, στον πρώτο ύπνο. Κι ύστερα, όταν έρθει η ώρα, πιάνω μολύβι και χαρτί, διαλέγω ένα cafe, το πιο πολυσύχναστο (ποτέ δεν ήμουν «χημικός» του δοκιμαστικού σωλήνα, ποτέ δεν ήθελα το περιβάλλον μου αποστειρωμένο απ' την ανθρώπινη φωνή), κι αφήνω να ξετυλιχτεί μπροστά μου η φαντασμαγορία της έκδυσης. Καίτοι έχω συχνά την αίσθηση ότι όλο αυτό διαδραματίζεται σχεδόν ερήμην μου, εξίσου συχνά διακατέχομαι κι απ' τη βεβαιότητα ότι, τελικά, δεν υπάρχει τίποτα πιο ενδόμυχο, πιο πεισματικά και εγωιστικά ιδιωτικό, απ' την καλλιτεχνική πράξη.[.....]
Αχιλλέας Κυριακίδης
ΣΗΜ. Απόσπασμα από το κείμενο του Α. Κ. "Ο πάταγος των αισθημάτων"
( 25/07/2008) στη στήλη "Θαμμένοι στις λέξεις", που επιμελείται κάθε εβδομάδα ο Μισέλ Φάις στη "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας.
( 25/07/2008) στη στήλη "Θαμμένοι στις λέξεις", που επιμελείται κάθε εβδομάδα ο Μισέλ Φάις στη "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας.
2 σχόλια:
Αρχικά, ευχαριστώ για τη δημοσίευση. Μόλις διάβασα το «Τεχνητές αναπνοές» του Αχιλλέα Κυριακίδη και μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, ο τρόπος που γράφει. Διαβάζοντας και τη διαδικασία, που ακολουθεί αισθάνθηκα, ότι τον καταλαβαίνω περισσότερο και πλέον, τον θαυμάζω και περισσότερο.
Λόγω διακοπών, διάβασα με μεγάλη καθυστέρηση το σχόλιό σου, Συμφωνώ με τα λεγόμενά σου.
Συγχαρητήρια για το θαυμάσιο blog σου.
Καλό φθινόπωρο και πάντα δημιουργική...
Δημοσίευση σχολίου