Οι Νάρκισσοι, οι παρκαδόροι και οι αρχαίοι ημών...
Ο πρωτογενής ναρκισσισμός του Νέου Μουσείου αυτό που επιδιώκει είναι να επιβληθεί στο αίσθημα των ερειπίων γύρω του- με τα υλικά των κτιρίων γραφείων στη Λεωφόρο Κηφισίας
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΑ
ΚΑΤΑΦΕΡΑ. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΟΛΟ
ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΚΑΤΙ ΣΑΝ
ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ ΚΑΙ
ΓΥΑΛΙ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΟΛΟΝ
ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΓΥΡΩ ΤΟΥ.
Ίσως να φταίει που είναι ακόμη κλειστό. Σε κάνει να φαντάζεσαι πως στο απαγορευμένο εσωτερικό του βυσσοδομούν ένα σωρό σκοτεινές δυνάμεις. Μέσα από υπόγειες σήραγγες που επικοινωνούν με τον Ιερό Βράχο, κουβαλούν πέτρα την πέτρα κάθε μέρα τον Παρθενώνα στο εσωτερικό του. Ώσπου να τον καταπιεί τελείως, ώσπου μια μέρα θα ξυπνήσουμε και απλώς θα διαπιστώσουμε ότι ο Παρθενώνας μετετράπη σε ακόμη ένα έκθεμα του Μουσείου. Διότι ό,τι κι αν πουν, δύσκολα με πείθουν: το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως είναι ένα φαντασιακό οικοδόμημα- δυστυχώς φτιαγμένο από πραγματικά υλικά- που μόνον τον ναρκισσισμό του δημιουργού του καταθέτει στο τοπίο. Υποτίθεται πως χτίστηκε για να υπηρετεί αποτελεσματικότερα τα εκθέματα της Ακρόπολης, στην πραγματικότητα όμως ανταγωνίζεται την αρχιτεκτονική του Παρθενώνα. Ο μεταμοντέρνος νάρκισσος πιστεύει ακράδαντα πως ο κόσμος του και τα επιτεύγματά του είναι τόσο σημαντικά, τόσο μοναδικά, που το παρελθόν δεν είναι παρά ένα χαριτωμένο παιχνίδι με ευφυή ευρήματα και έξυπνες λύσεις. Έχει με το μέρος του την αυτοπεποίθηση που του προσφέρει δωρεάν η τεχνολογία. Γι΄ αυτό και πιστεύει πως ο τρόπος έκθεσης, το έργο του δηλαδή, είναι σημαντικότερο κι από τα ίδια τα εκθέματα.
Πριν βιαστείτε να με κατηγορήσετε για συντηρητισμό, ρίξτε μια ματιά σ΄ αυτήν την υπέροχη μικρή έκδοση του Ίκαρου που φέρει τον τίτλο «Ενθύμηση για τον Κυριάκο Κρόκο». Έγινε με την αφορμή μιας έκθεσης έργων τού πρόωρα χαμένου αρχιτέκτονα στην Γκαλερί Άστρα. Εκεί, δίπλα στα σχέδια για το Βυζαντινό Μουσείο της Θεσσαλονίκης που ευτυχώς ολοκληρώθηκαν, υπάρχουν και τα σχέδια για το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως που δυστυχώς πήραν μόνον τον έπαινο της επιτροπής. Τότε επρόκειτο να χτιστεί στην «Κοίλη», στου Φιλοπάππου, ιδέα που εντέλει απορρίφθηκε γιατί αντέδρασαν υποτίθεται οι αρχαιολόγοι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δεν είμαι αρχιτέκτονας, όμως δεν χρειάζεται να είσαι αρχιτέκτονας για να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στον ναρκισσευόμενο γιγαντισμό του σημερινού κτιρίου και την ακρίβεια του αισθήματος των σχεδίων του Κρόκου. Ακρίβεια του αισθήματος; Ναι, αίσθημα του τοπίου, αλλά και αίσθημα των ερειπίων με τα οποία καλείται να συνυπάρξει το σύγχρονο οικοδόμημα.
Γιατί ο πρωτογενής ναρκισσισμός του Νέου Μουσείου αυτό που επιδιώκει είναι να επιβληθεί στο αίσθημα των ερειπίων γύρω του- με τα υλικά των κτιρίων γραφείων στη Λεωφόρο Κηφισίας. Μην μπορώντας να δει, αφού ο νάρκισσος μόνον την εικόνα του μπορεί να αντικρύσει, πως τα ερείπια δεν ανήκουν στο παρελθόν, ανήκουν στο παρόν. Τα ερείπια είναι σύγχρονες υπάρξεις.
Θα μου πείτε πως τώρα είναι αργά και να σταματήσω να γκρινιάζω, πως ό,τι έγινε έγινε, και τουλάχιστον αυτό που έγινε ας κοιτάξουμε να το αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο. Στο κάτω κάτω της γραφής, η Αθήνα είναι μία πόλη που βρωμάει, η Αθήνα είναι μία πόλη που μόνο θόρυβο μπορεί να παράγει, μία πόλη με σπασμένα τα νεύρα, μία πόλη που πάσχει από κατάθλιψη και πάντως το πρόβλημά της δεν είναι το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως.
Δεν είμαι διόλου σίγουρος γι΄ αυτό. Διότι, καθ΄ ότι περίοπτον, το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως φέρει και το αντίστοιχο συμβολικό βάρος, εκπροσωπεί τη σύγχρονη Αθήνα, απέναντι στην Αρχαία Αθήνα κατά κάποιον τρόπο, σηματοδοτεί τον τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη Αθήνα κοιτάζει και αντιλαμβάνεται την Αρχαία. Και γι΄ αυτό, η γεύση του ναρκισσισμού του γίνεται ακόμη πιο δυσάρεστη. Είναι σαν να δίνει έρεισμα στην αυταρέσκεια του αχρείου, ο οποίος παρκάρει το αυτοκίνητό του στο πεζοδρόμιο: κι αυτός το μόνο που μπορεί να δει είναι το αυτοκίνητό τουάσε που ο αχρείος μπορεί να είναι και υπουργός. [..........]
Βιβλιοδρόμιο, Τα Νέα . 19/7/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου