Ο ερανιστής: Α. Καρκαβίτσα, " Μιλτιάδης" , αι φυλακαί του Ναυπλίου ( Εστία,1892) Μέρος 4ο.

Ανδρέα Καρκαβίτσα
ΑΙ ΦΥΛΑΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ

[περιοδικό ΕΣΤΙΑ, τχ.16, 1892, σελ.241-245]

Μέρος 4ο

[Συνέχεια 4]
Εστάθην να ερωτήσω τον εαυτόν μου. Μ' εντροπήν μου τ' ομολογώ ότι η καρδιά μου είνε πατσαβούρα. Ούτε εύκολα συγκινείται ούτε εύκολα θλίβεται. Όπου και αν ευρεθή μένει πάντοτε ωσάν την πλάκα κρύα, που δέχεται ατάραχη το χαλάζι του χειμώνα και τον ήλιο του καλοκαιριού΄της άνοιξης την υγρή πνοή και τα μαραμένα φύλλα του φθινοπώρου, χωρίς ούτε να ραγισθή ποτέ ούτε να χορταριάση. Μα φαίνεται τόσο θλιβερή ήτο η εικόνα που είχα εμπρός μου ώστε κι' αυτή συμπόνεσε.
- Όχι, είπα΄ευχαριστώ.
Κ' έφυγα σύνωρα μακρυά με ανατριχίλα και φόβο, μήπως με πάρουν διά της βίας και με χώσουν εκεί.

*

Όμως έπειτ' από ολίγο η καρδιά μου αφήκε τες παιδιάτικες αυτές αδυναμίες. Μέσα εις το Ναύπλιον όπου εγύριζα κ' έσφιγγα το χέρι του Αμοιραδάκη κ' εδοκίμαζα το πικρό ψωμί των καταδίκων του Βουλευτικού, και άκουγα αδάκρυτος τα φουσκωμένα λόγια των θεατρίνων του Τζαμιού, τα ερωτικά τερτίπια και τα ξυλοκοπήματα του Στοιχειού, κ' έβλεπα αλλοίμονο! τα περασμένα νειάτα της κυρά Γλυκερίας, ήλθα πάλιν εις τον εαυτόν μου. Η πλάκα έγεινε πάλι πλάκα. Και η δίψα μονάχα , η δίψα να ιδώ και να τ' ακούσω όλα, ό,τι ήτο και ακόμη ό,τι δεν ήτο εύκολο, μ' εκυρίευσε με διαβολική ενέργεια. Διατί τάχα μόνον να τους ιδώ; Διατί να μην ομιλήσω και με τον Σπανό και με τον Ντερβίση και με τους άλλους κακούργους. Να μην ιδώ πώς ζουν, τι τρώγουν, πώς κοιτάζονται;
Το επήρα απόφασι και μίαν αυγή ετράβηξα ίσα διά το Παλαμήδι. Ανέβην πάλι τα σκαλοπάτια του, κ' ευρέθηκα εις του Μιλτιάδη.
-Καλώς ώρισες΄έλ' απάνου΄μου φώναξεν ο αξιωματικός.
- Όχι΄θαμπώ μέσα.

[Συνεχίζεται...]