Χιροσίμα, 1945-2025: 80 χρόνια...

 

Χιροσίμα, 1945-2025: 80 χρόνια...

 

«Το όνομά μου είναι Κέντζι, είμαι 97 ετών, και αυτή είναι η Σαγιούρι.

Είναι η χαμένη ψυχή που έχει απομείνει και θυμάται το αγόρι που ήμουν κάποτε.

Απόψε, αυτό που ακούτε δεν είναι απλώς μουσική, είναι ανάμνηση, είναι η ηχώ μιας ζωής που διακόπηκε.

Ήμουν μόνο 18 ετών όταν ο ουρανός εξαφανίστηκε. Ήταν 6 Αυγούστου 1945.

Ήμασταν στη Χιροσίμα, απλώς δύο μαθητές με μουσικά όργανα και όνειρα. Έπαιζα βιολί, εκείνη έπαιζε πιάνο.

Εκείνο το πρωί, εξασκούμασταν σε μια τάξη, δουλεύοντας πάνω σε ένα τραγούδι που είχαμε γράψει μαζί. Ένα απαλό κομμάτι, απλό και γεμάτο ελπίδα.

Είχα περάσει εβδομάδες προσπαθώντας να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να της πω πώς ένιωθα.

Αλλά πριν βρω το θάρρος, ο ήλιος έπεσε από τον ουρανό. Δεν υπήρχε ήχος, καμία προειδοποίηση, μόνο μια λάμψη φωτός τόσο φωτεινή που νόμιζα ότι ο κόσμος είχε εξαφανιστεί.

Όταν ξύπνησα, τίποτα δεν είχε νόημα. Νόμιζα ότι ήμουν νεκρός. Όλοι όσοι γνώριζα, είχαν φύγει. Ήμουν θαμμένος για ώρες κάτω από τα ερείπια. Όταν με βρήκαν, τα χέρια μου ήταν καμένα, το αριστερό μου μάτι τυφλό. Η θήκη του βιολιού μου ήταν θρυμματισμένη σαν ξερό ξύλο και η Σαγιούρι δεν ήταν πουθενά.

Πίστευα ότι είχε πεθάνει.

Για 70 χρόνια, κουβαλούσα αυτή την απώλεια. Δεν παντρεύτηκα ποτέ, δεν ξαναέπαιξα ποτέ. Κάθε νότα μου θύμιζε εκείνη την ημέρα, ένα χαμόγελο και το τραγούδι που δεν τελειώσαμε ποτέ.

Πριν από επτά χρόνια, έλαβα ένα γράμμα. Μια ομάδα επιζώντων στην Ιαπωνία είχε επικοινωνήσει μαζί μου. Κάποια ονόματι Σαγιούρι Μόρι με ρωτούσε αν ήμουν ακόμα ζωντανή.

Έκλαιγα για τρεις μέρες πριν προλάβω να την καλέσω.

Όταν συναντηθήκαμε, δεν υπήρχαν λόγια, μόνο σιωπή και δάκρυα.

Είχε επιβιώσει κι αυτή. Είχε καμένα σημάδια στην πλάτη της. Έχασε την οικογένειά της, τον μικρό της αδερφό. Νόμιζε ότι κι εγώ είχα φύγει.

Καθίσαμε σε ένα παγκάκι, δύο γέρικες ψυχές σπασμένες από την ιστορία, και ρώτησα, θυμάσαι το τραγούδι;

Έγνεψε καταφατικά. Δεν το ξέχασα ποτέ. Έτσι παίξαμε.

Τα χέρια μας ήταν αργά, αβέβαια, αλλά η μουσική επέστρεψε, σαν βροχή μετά από μια μακρά περίοδο ξηρασίας.

Δεν είμαστε εδώ για να σας εντυπωσιάσουμε. Δεν μας έχουν μείνει πολλές μέρες.

Αυτό το τραγούδι που θα ακούσετε απόψε, είναι αυτό που έπρεπε να παίξουμε πριν από 80 χρόνια.

Είναι ένας αποχαιρετισμός από δύο παιδιά που δεν κατάφεραν ποτέ να πουν αντίο.

Ένα νανούρισμα για όσους χάσαμε. Μια προσευχή για ειρήνη.

Σας ευχαριστούμε που μας επιτρέψατε να μοιραστούμε το τελευταίο μας τραγούδι».

...