Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ /Confessions of a Police Captain (1971)

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ (1971)

 Το Confessions of a Police Captain είναι μια ιταλική αστυνομική-δραματική ταινία. Η ταινία κέρδισε το Χρυσό Βραβείο στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας το 1971 και το Prix lntemational de l'Academie du Cinema στα Βραβεία Étoile de Cristal το 1972. Wikipedia (Αγγλικά)

Ανάλυση του έργου από τον Αλέξη Δερμεντζόγλου στην  Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 (2016)

«Το αστυνομικό φιλμ είναι ένα αναγνωρίσιμο κινηματογραφικό είδος με πάρα πολλούς οπαδούς. Με την κατάλληλη σκηνοθετική καθοδήγηση μπορεί να προσφέρει μια ποιοτική διασκέδαση στους σινεφίλ. Ωστόσο, το νήμα που συνδέει την αστυνομική πλοκή με τον πολιτικό προβληματισμό δε γίνεται πάντοτε αντιληπτό. Ο παραγνωρισμένος διανοούμενος Νταμιάνο Νταμιάνι κατόρθωσε να το συνδέσει πολλές φορές, όπως στην Εξομολόγηση ενός Αστυνομικού.

Ο Επιθεωρητής της Αστυνομίας Μποναβία (Μάρτιν Μπάλσαμ) πετυχαίνει την αποφυλάκιση ενός γκάνγκστερ με την ελπίδα ότι θα στραφεί ενάντια στο πρώην αφεντικό του, τον αδίστακτο μεγαλοεργολάβο Λομούνο (Λουτσιάνο Κατενάτσι). Όταν το σχέδιό του αποτυγχάνει, ο έντιμος όσο και ιδεολόγος Εισαγγελέας Τραϊνι (Φράνκο Νέρο) καλείται να ερευνήσει την υπόθεση. Η αποκάλυψη ενός λαβυρίνθου στοιχείων θα έχει οδυνηρές συνέπειες για όλους.

Βασισμένη σε αληθινό περιστατικό, η ταινία υιοθετεί αρχικά το στυλ της γκανγκστερικής περιπέτειας για να συνεχίσει με στοιχεία θρίλερ (οι σκηνές στο ψυχιατρείο) και να καταλήξει στο κοινωνικό δράμα. Η δεξιοτεχνία του Νταμιάνι είναι εμφανής, αφού χειρίζεται άνετα την κάμερα και τους ηθοποιούς σε μακρές λήψεις (η σκηνή της ιδεολογικής διαφωνίας Τραϊνι- Μποναβία), ενώ καταφέρνει να διατηρεί την ίδια ένταση σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους. Οι ήρωές του κινούνται μέσα σε ένα περιβάλλον διεφθαρμένο οικονομικά και πολιτικά, που έρχεται σε αντίθεση με την εμμονή τους στο σεβασμό του νόμου (Τραϊνι) ή στις αληθινές αλλά παραγκωνισμένες αξίες (Μποναβία). Η δυναμική όσο και μελαγχολική μουσική επένδυση του Ριτς Ορτολάνι και η λαδί φωτογραφία του Κλαούντιο Ραγκόνα τονίζουν την πορεία τους προς το πικρό τέλος με την ταυτόχρονη διάλυση κάθε ψευδαίσθησης για το πολιτικό και νομικό σύστημα το οποίο υπηρετούν.

Εντύπωση προκαλεί η απουσία του μαζικού κινήματος, γεγονός παράξενο για πολιτική ταινία. Η ταξική πάλη εμφανίζεται ως μακρινή ανάμνηση μέσα από φλας-μπακ, με μοναδικό θετικό πρότυπο τον δολοφονημένο συνδικαλιστή φίλο του Μποναβία. Είναι η εποχή που το εργατικό κίνημα αρχίζει και κατακαθίζει, αφού το πανίσχυρο Ιταλικό ΚΚ, στο οποίο ανήκε και ο οξυδερκής Νταμιάνι, ολοκληρώνει την απάρνηση των αρχικών επαναστατικών του οραμάτων με τη διατύπωση του “ιστορικού συμβιβασμού”. Ακόμα και έτσι όμως, οι ήρωες δε θα μπορούσαν να αλλάξουν στρατόπεδο, αφού έχουν ήδη στιγματιστεί ως “εχθροί”. Όσο για τη Μαφία, όσο περιθωριακή και αν φαντάζει, είναι άρρηκτα δεμένη με την επιχειρηματικότητα. Τα παραπάνω δεικτικά σχόλια οδήγησαν την ταινία να βραβευτεί στο πιο πολιτικοποιημένο διεθνές φεστιβάλ, αυτό της Μόσχας.

Η ταινία είναι η πιο αντιπροσωπευτική των προβληματισμών του Νταμιάνι, ο οποίος δικαιώνει πλήρως τον χαρακτηρισμό που του απέδωσε ο Παζολίνι ως “σκληρού ηθικολόγου που αναζητά χαμένες παραδοσιακές αξίες”. 45 χρόνια μετά, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Αν ο Νταμιάνι σκηνοθετούσε τώρα την ταινία του, δεν θα άφηνε ανοιχτό το τέλος της, του οποίου η έκβαση λειτουργεί εντέλει ως σχόλιο για την προσωπική ηθική του Τραϊνι παρά ως πολιτική προτροπη προς τους συναδέλφους του.»

 

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΗΝ «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε την Εξομολόγηση ενός αστυνομικού είναι:

 

1.    Για το συνδυασμό πολιτικού προβληματισμού και αστυνομικής περιπέτειας.

2.    Για την περιγραφή του ιταλικού “οικοδομικού θαύματος”, που έχει πολλές ομοιότητες με το ελληνικό.

3.    Για την ανάδειξη της σχέσης εξουσίας και υποκόσμου με σκοπό την προστασία των οικονομικών συμφερόντων.

4.    Για τις αναφορές στο σινεμά του Φραντσέσκο Ρόζι.

5.    Για την ερμηνεία του Φράνκο Νέρο, που ξεκινάει με δυναμισμό και καταλήγει στη συντριβή.

6.    Για τον ρόλο του Μάρτιν Μπάλσαμ, που συνδυάζει κυνισμό και πικρία.

7.    Για τη μουσική του Ριτς Ορτολάνι, που συνδυάζει την ένταση με τη μελαγχολία.

8.    Για την επιτηδευμένα μουντή και κιτς φωτογραφία του Κλαούντιο Ραγκόνα.

9.    Για την σειρά των γεγονότων που οδηγούν στη διάλυση κάθε ψευδαίσθησης για το πνεύμα του νόμου.

10.  Για το ότι ο Νταμιάνι μας ξαφνιάζει ακόμα και στο τέλος.

 Director: Damiano Damiani Writers: Damiano Damiani, Fulvio Gicca Palli, Salvatore Laurani Stars: Franco Nero, Martin Balsam, Marilù Tolo

CONFESSIONS OF A POLICE CAPTAIN