Ιλάν Παπέ: Πώς ο σιωνισμός εισβάλλει στον εγκέφαλο των Ισραηλινών
●
Από τη στιγμή που οι πιο αφηρημένες ιδέες του Σιωνισμού ως αναβίωσης
του ιουδαϊσμού με τη μορφή του εθνικισμού έγιναν το χειροπιαστό
εγχείρημα της εγκατάστασης στην Παλαιστίνη, ο σιωνισμός έγινε ένα
πρόγραμμα εποικιστικής αποικιοκρατίας, και τέτοιο παραμένει μέχρι
σήμερα. Ίσως τα μέσα για τον αποικισμό της Παλαιστίνης να αλλάζουν
ανάλογα με τις περιστάσεις και την ισορροπία δυνάμεων, όχι όμως και το
ίδιο το όραμα. Αυτά είναι δικά σου λόγια, μέσα στο βιβλίο «Για την
Παλαιστίνη». Μπορείς να μας τα εξηγήσεις, όσο πιο απλά μπορείς, για να
καταλάβει και αυτός που δεν είναι τόσο εξοικειωμένος με την έννοια του
Σιωνισμού;
Ναι, ο Σιωνισμός άλλαξε με την πάροδο του χρόνου. Ξεκίνησε ως κίνημα στη κεντρική Ευρώπη από Εβραίους ακτιβιστές και διανοούμενους που ενεργούσαν βάσει δύο παρορμήσεων. Η μία ήταν η αναζήτηση λύσης για τον αυξανόμενο αντισημιτισμό στην Ευρώπη. Και η άλλη ήταν η πίστη τους ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουν τον αντισημιτισμό είναι να εκσυγχρονίσουν τον Ιουδαϊσμό, να τον εκκοσμικεύσουν. Πίστευαν ότι αν οι Εβραίοι γίνονταν πιο κοσμικοί, πιο μοντέρνοι, ίσως να μειωνόταν ο αντισημιτισμός. Αυτή η ιδέα δεν λειτούργησε και πολύ, γιατί τα κοσμικά εθνικά κινήματα στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη ήταν επίσης αντισημιτικά, όχι μόνο η εκκλησία. Άρχισαν να αναζητούν ένα άλλο μέρος στον κόσμο όπου οι Εβραίοι θα μπορούσαν να εκσυγχρονιστούν και να εκκοσμικευτούν, ελπίζοντας ότι μέσα από την ιδέα της δημιουργίας ενός νέου εβραϊκού έθνους θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα του αντισημιτισμού για κάποιο διάστημα.
Για μια περίοδο --κάτι το οποίο πολλοί δεν γνωρίζουν-- δεν ήταν κολλημένοι με την Παλαιστίνη. Σκέφτονταν κι άλλα μέρη του κόσμου. Για παράδειγμα, μια πολύ γνωστή περίπτωση είναι η Ουγκάντα, το Αζερμπαϊτζάν. Εξερεύνησαν επίσης μέρη στη Βόρεια και Νότια Αμερική. Απλά κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να μείνουν στην Ευρώπη. Έπρεπε να είναι έξω από την Ευρώπη. Όμως, μια πολύ σημαντική ομάδα εντός της ηγεσίας του σιωνισμού πίστευε ότι το μόνο μέρος όπου μπορούσαν να επανακαθορίσουν τον Ιουδαϊσμό ως εθνικισμό, να εκσυγχρονίσουν τον παραδοσιακό Εβραίο, θα ήταν στην, στα μάτια τους, αρχαία πατρίδα του Ιουδαϊσμού, την οποία γνώριζαν από τη Βίβλο, από την Παλαιά Διαθήκη. Αυτοί οι ίδιοι δεν είχαν ποτέ πάει στην Παλαιστίνη. Οι γονείς τους δεν είχαν πάει.
Οι παππούδες τους δεν είχαν πάει στην Παλαιστίνη. Αλλά αποφάσισαν να οικοδομήσουν αυτό το όνειρο και να ξαναγράψουν… βασικά, όχι να ξαναγράψουν, όσο να επανερμηνεύσουν την Παλαιά Διαθήκη, όχι ως ηθικό βιβλίο, αλλά ως ιστορικό βιβλίο, ένα βιβλίο με πραγματικά γεγονότα που λέει: ναι, πριν από 2.000 χρόνια, υπήρχε ήδη ένα εβραϊκό εθνικό κράτος στην Παλαιστίνη. Και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους. Ανέπτυξαν, λοιπόν, ένα ενδιαφέρον αφήγημα που ήταν εντελώς ψευδές. Σύμφωνα με αυτό, από την ρωμαϊκή εποχή μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν δραστηριοποιήθηκαν οι Σιωνιστές, η Παλαιστίνη ήταν στην πραγματικότητα άδεια. Έτσι, τίποτα κακό δεν θα συνέβαινε αν επέστρεφαν στην Παλαιστίνη, η οποία είναι η πατρίδα τους, και ξαναέχτιζαν το εβραϊκό έθνος. Εγώ ισχυρίζομαι ότι, τη στιγμή που αποφάσισαν ότι η Παλαιστίνη είναι ο τόπος στον οποίο θα μετατρέψουν τον Ιουδαϊσμό από θρησκεία σε εθνικισμό, έγιναν ένα εποικιστικό αποικιακό κίνημα. που μου θύμισε, και σε πολλούς άλλους, ότι δεν είναι η μοναδική περίπτωση στην ιστορία όπου άνθρωποι από την Ευρώπη –που δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην Ευρώπη λόγω θρησκευτικών, πολιτιστικών ή οικονομικών αιτιών– έπρεπε να φύγουν από την Ευρώπη, αλλά θέλησαν να δημιουργήσουν μία νέα Ευρώπη προς αντικατάσταση της Ευρώπης που δεν τους θέλει. Και δυστυχώς, όπως στην περίπτωση των Εβραίων, συνήθως διάλεγαν τόπους όπου ζούσε ήδη κάποιος άλλος, όπως οι αυτόχθονες Αμερικανοί ή οι αυτόχθονες άνθρωποι της Αυστραλίας.
Τι ήταν μοναδικό στην Παλαιστίνη σε σύγκριση με τις περιπτώσεις των αυτόχθονων Αμερικανών και Αυστραλών; Ήρθαν σε έναν τόπο όπου οι άνθρωποι εκεί είχαν ήδη, πριν την άφιξη του σιωνισμού, αρχίσει να σκέφτονται με όρους εθνικότητας. Έτσι, οι Παλαιστίνιοι σκεφτόντουσαν ήδη, όχι μία ελεύθερη Παλαιστίνη –γιατί η τάση στα μέσα του 19 ου αιώνα ήθελε έναν ελεύθερο από την τουρκική κυριαρχία αραβικό κόσμο– αλλά ένα Παναραβικό έθνος-κράτος. Σίγουρα, πάντως, σκέφτονταν ότι η Παλαιστίνη ήταν μια αραβική χώρα στην οποία θα ωρίμαζε ένα αραβικό έθνος, θα αποκτούσε αυτοδιάθεση και θα αναπτυσσόταν. Άρα, οι Εβραίοι μπήκαν όχι μόνο σε έναν τόπο όπου ζούσαν αυτόχθονες άνθρωποι, αλλά και σε έναν τόπο όπου οι άνθρωποι ζούσαν με τις δικές τους φιλοδοξίες και ορισμούς για τη χώρα τους, στην οποία οι αυτόχθονες ζούσαν για περισσότερα από 1.000 χρόνια.
Συνεπώς, ο σιωνισμός έγινε αυτό το κίνημα που ήθελε να σώσει τους Εβραίους, να μετατρέψει τον Ιουδαϊσμό σε εθνικισμό, επιλέγοντας όμως έναν τόπο όπου
ζούσε κάποιος άλλος. Και τότε κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, αν θέλουν να δημιουργήσουν έναν εβραϊκό έθνος, ένα σύγχρονο εβραϊκό κράτος, ένα δυτικό-ευρωπαϊκό εβραϊκό κράτος, πρέπει να ξεφορτωθούν τους ανθρώπους που ζουν στην Παλαιστίνη. Και από πολύ νωρίς, όταν επέλεξαν την Παλαιστίνη, γνώριζαν ότι το κύριο πρόβλημα είναι ο λαός της.
● Ναι, εντάξει… αλλά καταδικάζεις την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου;
Ας αποσυναρμολογήσουμε αυτή την παραπλανητική ερώτηση. Θυμάμαι τη Τζούντιθ Μπάτλερ να δηλώνει τα ακόλουθα: «Νομίζω ότι είναι πιο ειλικρινές και ιστορικά σωστό να πούμε ότι η εξέγερση της 7ης Οκτωβρίου ήταν πράξη ένοπλης αντίστασης. Δεν είναι τρομοκρατική επίθεση και δεν είναι αντισημιτική επίθεση. Ήταν μια επίθεση ενάντια στους Ισραηλινούς. Και, ξέρετε, δεν μου άρεσε αυτή η επίθεση. Έχω μιλήσει δημόσια για αυτό και μπήκα σε μπερδέματα επειδή το είπα. (…) Η βία κατά των Παλαιστινίων ασκείται εδώ και δεκαετίες. Αυτή ήταν μια εξέγερση που προέρχεται από μια κατάσταση υποταγής και ενάντια σε μια βίαιη κρατική μηχανή. Ας είμαστε σαφείς τώρα. Μπορείς να είσαι υπέρ ή κατά της ένοπλης αντίστασης. Μπορείς να είσαι υπέρ ή κατά της Χαμάς. Αλλά αφήστε μας να την ονομάσουμε τουλάχιστον ένοπλη αντίσταση και έπειτα μπορούμε να κάνουμε μια συζήτηση σχετικά με το αν νομίζουμε ότι είναι σωστό ή αν έκαναν το σωστό. Το πρόβλημα είναι ότι αν αποκαλέσεις κάτι ως ένοπλη αντίσταση, αμέσως θα σε θεωρήσουν υπέρ της ένοπλης αντίστασης και υπέρ αυτής της ένοπλης αντίστασης και αυτής της μεθόδου. Αλλά, μισό λεπτό, ίσως όχι με αυτή την μέθοδο… και μπορούμε να συζητήσουμε την ένοπλη αντίσταση.
● Ας την συζητήσουμε, λοιπόν.
Εντάξει, ας πάμε στην πρώτη σου ερώτηση σχετικά με την επίθεση της Χαμάς. Ένα πράγμα στο οποίο συμφωνώ με τη Τζούντιθ Μπάτλερ είναι ότι ποτέ δεν απαντάς σε τέτοιες ερωτήσεις με ναι ή όχι. Αυτό είναι που τα μίντια θέλουν να κάνεις. Αλλά το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να πεις ναι ή όχι. Πρέπει να το ξεδιπλώσεις και να πεις δύο πράγματα. Υπάρχει, πρώτα απ' όλα, ένα ιστορικό πλαίσιο για την επίθεση της Χαμάς, το οποίο το ήξερε ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ο οποίος κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό λόγω αυτού. Εγώ είμαι πολύ πιο ενημερωμένος για αυτή την ιστορία, αλλά συμφωνώ μαζί του. Έλεγε ότι μπορείς να εξηγήσεις τι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου με βάση 56 χρόνια κατοχής. Εγώ λέω όχι: μπορείς να εξηγήσεις αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου με 76 χρόνια καταπίεσης, κατοχής, ανατρέχοντας στην εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης το 1948, τη δημιουργία της Λωρίδας της Γάζας ως ένα τεράστιο προσφυγικό καταυλισμό από το Ισραήλ το 1948, έπειτα την κατοχή το '67, και τον αποκλεισμό το 2007. Υπάρχουν, λοιπόν, ιστορικές εξηγήσεις για την 7η Οκτωβρίου.
Τώρα ερχόμαστε στο ηθικό πλαίσιο, το οποίο είναι αυτό που ενδιαφέρει τους ανθρώπους όταν ρωτάς “καταδικάζεις ή δεν καταδικάζεις;” Και νομίζω ότι το σημαντικό είναι να έχουμε μια σαφή ηθική θέση προς τα γεγονότα. Και νομίζω ότι έχω μια ηθική θέση. Νομίζω ότι η επίθεση σε παιδιά και γυναίκες, ακόμη και από μια ένα απελευθερωτικό κίνημα, είναι λάθος. Το καταδικάζω. Το καταδικάζω. Δεν καταδικάζω τις επιθέσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, στην κατοχή, αλλά ναι, καταδικάζω. Νομίζω ότι είναι ένα λάθος. Αυτό το τρομερό λάθος θα με οδηγήσει να πω ότι ολόκληρο το παλαιστινιακό κίνημα αντίστασης, εξαιτίας αυτού, είναι ανήθικο, αδικαιολόγητο; Όχι. Πάντα μου αρέσει να φέρνω δύο ιστορικά παραδείγματα που δείχνουν ότι μπορείς να ταυτιστείς με μια πράξη απελευθέρωσης ή αντίστασης, ακόμη και αν νομίζεις ότι μια συγκεκριμένη επιχείρηση από εκείνο το κίνημα αντίστασης ήταν λάθος.
Για παράδειγμα, το 1831, υπήρχε ένας σκλάβος που ονομαζόταν Νέντ Τέρνερ, ο οποίος δολοφόνησε τις οικογένειες πολλών ιδιοκτητών σκλάβων. Δεν νομίζω ότι ήταν σωστό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον θαυμάζουμε για τον αγώνα του κατά της σκλαβιάς. Τον Ιούλιο του 1962, το FLN σφάγιασε οικογένειες Γάλλων εποίκων στην πόλη Οράν. Αυτό ήταν λάθος. Δεν ήταν απαραίτητο για την απελευθέρωση της Αλγερίας. Σημαίνει αυτό ότι απαξιώνουμε τον αγώνα του FLN ενάντια στον γαλλικό αποικισμό; Όχι. Έτσι, έχω τον δικό μου τρόπο να χειρίζομαι το πλαίσιο. Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που κάνεις και ορισμένα που δεν κάνεις, αλλά αυτό αφορά το επίπεδο της δικαιολόγησης.
Αλλά νομίζω ότι η Τζούντιθ Μπάτλερ έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι --αυτό που συμβαίνει στη Δύση-- αν εξηγήσουμε κάτι, ήδη καταδικαζόμαστε ότι το δικαιολογούμε. Αυτή είναι πραγματικά μια πολύ επιζήμια στάση για την ελευθερία της ακαδημαϊκής έρευνας, όχι μόνο της δημοσιογραφίας. Εάν δεν μου επιτρέπεται --και δεν μου επιτρέπεται, σύμφωνα με τον βρετανικό νόμο, ακόμα και στη Βρετανία (!)-- ως ακαδημαϊκός να εξηγήσω γιατί η Χαμάς έκανε αυτό που έκανε, βασιζόμενος στις γνώσεις μου ως ιστορικός, ως μελετητής, επειδή λένε ότι αν εξηγήσεις το «γιατί», σημαίνει ότι δικαιολογείς. Αυτό είναι τρελό. Είναι παράλογο. Και αυτό συμβαίνει μόνο σε αυτή την περίπτωση. Επειδή το Ισραήλ δεν θέλει η συζήτηση να είναι για το «γιατί» η Χαμάς το έκανε. Θέλουν να είναι η δική τους αφήγηση. Η ισραηλινή αφήγηση είναι η εξής: Αυτό είναι μια ακόμη πράξη αντισημιτισμού, που πηγαίνει πίσω στον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό. Αυτή τη φορά, ενορχηστρώνεται από το Ιράν. Δεν υπάρχει κατοχή, δεν υπάρχει πολιορκία, δεν υπάρχει δολοφονία ανθρώπων στη Δυτική Όχθη, μαζικές συλλήψεις ανθρώπων, λιμοκτονία στη Γάζα. Όχι, αυτά δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου. Επομένως, θα περίμενε κανείς από πιο έξυπνους ανθρώπους να σου επιτρέψουν να τους εξηγήσεις το ιστορικό πλαίσιο και να ασχοληθούν μαζί σου με το ηθικό ζήτημα. Έχω μια πολύ σταθερή ηθική θέση. Ξέρω ότι δεν ντρέπομαι να καταδικάσω το κίνημα απελευθέρωσης όταν κάνει πράγματα που πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να κάνει, αλλά στο μυαλό μου αυτό δεν ακυρώνει τον δίκαιο αγώνα της απελευθέρωσης. Και όλοι μας πρέπει να είμαστε λίγο πιο ανοιχτόμυαλοι στις συζητήσεις που κάνουμε για αυτά τα ζητήματα.
● Συμφωνώ απολύτως.
Καλώς.
● (γέλια)
Όχι, είναι καλό να το γνωρίζω, το εννοώ. (γέλια)
● Λοιπόν, πολλοί άνθρωποι, όταν μιλάμε για αντίσταση, δυσκολεύονται να υποστηρίξουν βίαια μέσα με απελευθερωτικό σκοπό. Είναι σε φάση: ας προσπαθήσουμε πρώτα με αυτόν τον τρόπο, με τον άλλο... Αλλά, ξέρεις, αν είσαι εναντίον της βίαιης αντίστασης, τότε θα έλεγα ότι είσαι εναντίον του στρατού, εναντίον των συνόρων, εναντίον των φυλακών, εναντίον της ίδιας της ιδέας του κράτους, δεδομένου ότι όλα αυτά παρουσιάζονται ως φύλακες της ελευθερίας. Είσαι εναντίον της αυτοάμυνας, ακόμα και αν πρόκειται για μια απόπειρα επιδρομής ή μια τυχαία επίθεση με μαχαίρι. Αλλά συνήθως, οι άνθρωποι που καταδικάζουν τη βίαιη αντίσταση δεν είναι ειρηνιστές. Μακάρι να ήταν, αλλά δεν έχουν ηθικές αντιρρήσεις στη βία. Είναι μια υποκριτική αντίδραση, απότοκος του προπαγανδιστικού βομβαρδισμού.
Ναι, συμφωνώ μαζί σου. Νομίζω ότι όταν αναλύουμε την ένοπλη αντίσταση, στην συγκεκριμένη περίπτωση της Παλαιστίνης, για παράδειγμα, πρέπει να διαχωρίζουμε την αρχή από τα πρακτικά ζητήματα. Καταρχήν, σύμφωνα με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, οι άνθρωποι που βρίσκονται υπό κατοχή έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους – και τα Ηνωμένα Έθνη δεν εννοούν με αυτό την υπεράσπιση μόνο με ειρηνικά μέσα.
Επιπλέον, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε υπαρξιακό κίνδυνο έχουν και το ανθρώπινο ένστικτο να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, σωστά; Το ερώτημα είναι, είναι αποτελεσματική αυτή η αντίσταση; Όταν κρίνουμε τι έκανε η παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση, ας πούμε, από τη δημιουργία... όχι, ας πάμε ακόμη πιο πίσω, στην περίοδο της εντολής, από την πρώτη αραβική εξέγερση το 1936, αυτή είναι η πρώτη φορά που οι Παλαιστίνιοι χρησιμοποίησαν πραγματικά ένοπλη αντίσταση ενάντια στην αποικιοκρατία, την βρετανική αποικιοκρατία κ.λπ. Μπορούμε να δούμε, από τη μία πλευρά, ότι η παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση δεν απελευθέρωσε ούτε μια τετραγωνική ίντσα της Παλαιστίνης – κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για πολλές ένοπλες αντιστάσεις στον Τρίτο, τον αποαποικιοποιημένο κόσμο. Δηλαδή, αν πάμε στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, οι άνθρωποι θα μας πουν: «Εμείς απελευθερώσαμε όχι μόνο μια τετραγωνική ίντσα, αλλά ολόκληρη την πατρίδα μας μέσω της αντίστασης μας», κάτι που ισχύει επίσης για άλλες αραβικές χώρες. Υπάρχει κάτι σχετικά με την Παλαιστίνη που μας κάνει να την σκεφτόμαστε ως μια ένοπλη αντίσταση που δεν απελευθέρωσε ούτε μια τετραγωνική ίντσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι δικαιολογημένη η ένοπλη αντίσταση, σημαίνει όμως ότι πρέπει να σκεφτούμε ποιο ήταν το όφελος. Νομίζω πως το όφελος ήταν ότι κράτησε το παλαιστινιακό ζήτημα ζωντανό. Δεν απελευθέρωσε την Παλαιστίνη, αλλά το κράτησε ζωντανό. Εξαιτίας της ανισορροπίας δυνάμεων, της στρατιωτικής ανισορροπίας δυνάμεων μεταξύ του ισραηλινού στρατού, που εξακολουθεί να είναι, ακόμη και μετά την 7η Οκτωβρίου, ο ισχυρότερος στρατός στη Μέση Ανατολή, και της παλαιστινιακής στρατιωτικής ικανότητας, που παραμένει η ασθενέστερη, παρά τα απίστευτα πράγματα, την απίστευτη έκπληξη που όλοι είχαμε από όσα κατάφεραν να κάνουν στις 7 Οκτωβρίου, είναι πασιφανές ότι, σε οποιαδήποτε στρατιωτική επαφή, τα κύρια θύματα θα είναι οι Παλαιστίνιοι, και η Παλαιστίνη δεν θα απελευθερωθεί. Τουλάχιστον ιστορικά, αυτό συμβαίνει.
Έτσι, νομίζω ότι μπορώ να κατανοήσω γιατί οι νέοι στην Τζενίν και την Τουλκαρέμ έχουν κουραστεί από 56 χρόνια κατοχής και πιστεύουν ότι ίσως με ένοπλη αντίσταση θα ελευθερωθούν. Και μπορείς να καταλάβεις γιατί οι νέοι στη Γάζα θα υποστήριζαν τη Χαμάς: επειδή η Χαμάς δεν έχει εγκαταλείψει την ένοπλη αντίσταση. Αλλά για να γίνει η αλλαγή στην Παλαιστίνη εφικτή, χρειάζονται μη βίαια μέσα. Πιστεύω πραγματικά ότι το μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ, οι κυρώσεις κατά του Ισραήλ, είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από οποιαδήποτε παλαιστινιακή βόμβα σε ένα ισραηλινό σούπερ μάρκετ. Πίστεψε με, το πιστεύω πραγματικά. Μια σωστή δεσμη κυρώσεων από μια ευρωπαϊκή χώρα, συγκεκριμένα, θα είχε τεράστιο αντίκτυπο στο Ισραήλ. Αν λοιπόν μπορούμε να οργανώσουμε την περιοχή και τον κόσμο να αντιμετωπίζει το Ισραήλ όπως αντιμετώπισε το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, νομίζω ότι μπορούμε, με μη βίαια μέσα, να δημιουργήσουμε καλές συνθήκες για να χτίσουμε ένα διαφορετικό μέλλον.
Ξέρεις, οι κυρώσεις δεν χτίζουν ένα νέο μέλλον, αλλά δημιουργούν τις συνθήκες στις οποίες μπορείς να χτίσεις ένα νέο μέλλον. Και ένα πράγμα που είναι σαφές για μένα, αλλά δεν είναι σαφές σε πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με την ειρηνευτική διαδικασία, είναι ότι οι μόνοι που μπορούν να χαράξουν τον δρόμο λέγοντας τι θέλουμε αντί για το Ισραήλ, πρέπει να είναι οι Παλαιστίνιοι. Γιατί μέχρι τώρα, ποτέ δεν ρωτήθηκαν τι θέλουν. Πάντα τους ρωτούσαν «ποια είναι η αντίδρασή σας στην αμερικανοϊσραηλινή πρόταση ειρήνης». Αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για τους Παλαιστίνιους: να μου πουν, ως Ισραηλινό Εβραίο, πώς με βλέπουν σε μια μελλοντική, απελευθερωμένη Παλαιστίνη. Μέχρι τώρα, όλοι οι Παλαιστίνιοι ηγέτες μου ελεγαν: «Ω, θα έχεις το δικό σου κράτος. Έχουμε μια λύση δύο κρατών, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς». Αλλά αυτό δεν λειτουργεί. Ξέρουμε ότι δεν λειτουργεί. Είναι μια συνταγή για αποτυχία. Αυτή είναι η θέση μου, λοιπόν.
Και νομίζω ότι είναι πάντα πολύ σημαντικό να διακρίνουμε μεταξύ της ηθικής ερώτησης, της νομικής, αν θέλετε, της διεθνούς νομικής ερώτησης, αλλά πιστεύω ότι έχουμε ευθύνη, και οι Παλαιστίνιοι ηγέτες έχουν επίσης την ευθύνη να λάβουν υπόψη το κόστος-όφελος. Δεν αφορά μόνο το να έχεις δίκιο. Αφορά επίσης την ανάληψη ευθύνης. Νομίζεις ότι… Ρωτάω ρητορικά. Ίσως δεν είναι καν ρητορικό... Θα έλεγαν οι ηγέτες της Χαμάς, γνωρίζοντας πώς είναι τώρα η Γάζα, ότι άξιζε τον κόπο να κάνουν την 7 Οκτωβρίου; Δεν απαντώ. Μην ανησυχείς.
● Δεν έχουμε την εξουσία να απαντήσουμε.
Δεν την έχουμε. Ούτε και μπορούμε να τους ρωτήσουμε γιατί ούτε οι ηγέτες που αποφασίζουν έχουν την εξουσία. Αλλά, για παράδειγμα, αναρωτιέμαι αν ρωτούν οι ίδιοι αυτή την ερώτηση. Από την άλλη πλευρά, εσύ και εγώ δεν είμαστε υπό κατοχή, σε αποκλεισμό, και δεν ξέρουμε πώς θα ήμασταν σε μια κατάσταση τέτοιου τύπου, πιο σημαντική για εμάς, πιο σημαντική από μια προσπάθεια να σπάσουμε το γκέτο. Επομένως, νομίζω ότι έχεις δίκιο. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να πούμε ποιοι πρέπει να ρωτήσουν την ερώτηση, ποιοι πρέπει να απαντήσουν στην ερώτηση και τι είδους απαντήσεις έχουμε. Αλλά, ξέρεις, η Τζούντιθ Μπάτλερ καταδικάζεται τώρα στο Ισραήλ ως η χειρότερη αντισημίτρια στον κόσμο λόγω αυτού του αποσπάσματος που μόλις έδωσες. Νομίζω ότι αυτή είναι μία από τις πιο φιλοσοφικές ακαδημαϊκές δηλώσεις που έχουν γίνει.[............................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου