«Στην Εκκλησία είναι ευπρόσδεκτοι και οι διαζευγμένοι και οι ομοφυλόφιλοι και τα τρανς άτομα» | LiFO
Στην αυτοβιογραφία του ο Πάπας Φραγκίσκος αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια, στους πειρασμούς, στον Αλέξη Τσίπρα, στο ποδόσφαιρο αλλά και στις ταινίες και τα βιβλία που τον καθόρισαν.
ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΝΗΜΗ καθιερώθηκε ως ο πιο προοδευτικός Πάπας.
Είναι ο ποντίφικας που με ψυχραιμία και ενσυναίσθηση τάχθηκε υπέρ των
φτωχών, των προσφύγων, των ομοφυλόφιλων και των αδυνάτων κι έμεινε
συνειδητά μακριά από θρησκευτικούς φανατισμούς και ακραίες ιδεολογίες.
Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, από τις εκδόσεις Gutenberg, η αυτοβιογραφία του με τον τίτλο «Ελπίδα» (μτφρ.: Άννα Παπασταύρου) σε συνεργασία με τον Ιταλό εκδότη και συγγραφέα Κάρλο Μούσο.
Πρόκειται γι’ ένα βαθιά προσωπικό και στοχαστικό σύγγραμμα που
προσφέρει στους αναγνώστες μια ματιά στη ζωή, στις σκέψεις και στο
πνευματικό ταξίδι ενός από τους πιο σημαντικούς θρησκευτικούς ηγέτες της
εποχής μας.
Ο Πάπας Φραγκίσκος μοιράζεται την ιστορία της ζωής του, από το ταπεινό του ξεκίνημα στις λαϊκές γειτονιές του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής ως την άνοδό του στα σκαλοπάτια του Κονκλάβιου της Καθολικής Εκκλησίας και στην εκλογή του ως Πάπα. Το βιβλίο είναι δομημένο γύρω από το θέμα της ελπίδας, την οποία ο Πάπας Φραγκίσκος θεωρεί ως κεντρικό δόγμα της πίστης του και ως κατευθυντήρια αρχή στη ζωή του. Όπως αναφέρει στο σημείωμά του ο συγγραφέας, η χρονολογική δομή εκτείνεται από τα παιδικά χρόνια μέχρι τη χειροτονία του, για να φωτίσει τον επόμενο μισό αιώνα και όλη την εποχή της παποσύνης του, η οποία τρέφεται από εκείνες τις ρίζες. Η παράδοση δεν είναι μουσείο, σχολιάζει ο Πάπας Φραγκίσκος: η ιδέα της διαρκούς επιστροφής στις στάχτες είναι η νοσταλγία των φονταμενταλιστών, δεν πρέπει όμως αυτή να είναι η πραγματική έννοια της λέξης. Η παράδοση είναι μια ρίζα, απαραίτητη ώστε το δέντρο να μπορεί να δίνει πάντα νέους καρπούς. «Αν υπάρχει μια λέξη που ενσαρκώνει η μορφή του, που μου έχει έρθει πολλές φορές στο μυαλό κατά τη διάρκεια των συναντήσεων και της προόδου της συγγραφής, μαζί με την εικόνα της γνήσιας ταπεινότητας, αυτή είναι: εμπρός. Ένας άνθρωπος γεννημένος το 1936, ο οποίος, αν στρέφεται προς τα πίσω, το κάνει μόνο για να εκτινάξει το βλέμμα του ακόμα πιο μπροστά», προσθέτει ο συγγραφέας.[..............................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου