Η επίθεση στη Συρία, η Τουρκία και η ένταση του πολέμου
Την πρώτη μέρα της ανακωχής μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου, ένα δεύτερο γεγονός, εξίσου σημαντικό αλλά πολύ λιγότερο γνωστό (ακόμα) στα καθ’ ημάς, ξεκίνησε. Μετά από 4 περίπου χρόνια, η συριακή αντιπολίτευση ( η υποτίθεται «μετριοπαθής») και οι ισλαμιστικές οργανώσεις οι οποίες ελέγχονται και καθοδηγούνται από την Τουρκία εξαπέλυσαν συντονισμένη επίθεση εναντίον του συριακού στρατού στην περιοχή του Χαλεπίου. Η επιχείρηση προετοιμαζόταν για καιρό με την υποστήριξη της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ (βλ. ΗΠΑ) και του Ισραήλ. Εξαπολύθηκε δε, αμέσως μετά την προειδοποίηση του Νετανιάχου προς τον πρόεδρο της Συρίας ότι έρχεται η σειρά του.
Την περίοδο πριν από την εν λόγω επίθεση, η Ρωσία είχε καταβάλει προσπάθεια σε διαφορετικά διαστήματα να πετύχει μια συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Συρίας. Προς τιμήν του ο Άσαντ αρνήθηκε οποιαδήποτε συμφωνία όσο η κατοχή εδαφών της Συρίας από την Τουρκία (άμεσα ή εμμέσως ) συνεχίζεται, στέλνοντας ένα καθαρό μήνυμα προς τη Μόσχα ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα (και παρεμπιπτόντως σε ηγεσίες όπως αυτές του Ελληνισμού). Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν η ηγεσία της Συρίας επρόκειτο να έχει μια άλλη, ενδοτική στάση προς την Τουρκία, λίγα πράγματα θα άλλαζαν.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Συρία (ή μάλλον και αυτά) συνιστούν άλλη μία εκκωφαντική απόδειξη του ρόλου της Τουρκίας, των συγκεκριμένων ισλαμιστικών οργανώσεων που στηρίζουν η Άγκυρα και το ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Οι εν λόγω οργανώσεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, ούτε με τη βεβήλωση του τεμένους Αλ Άκσα, ούτε φυσικά με τις ΗΠΑ. Ο μόνος εχθρός τους ήταν και παραμένει ο άξονας της αντίστασης και οι Μουσουλμάνοι που πολεμούν στο πλαίσιο του τελευταίου.
Θυμίζουμε ότι ο άξονας της αντίστασης καταγγέλλει συστηματικώς τον ύπουλο ρόλο του Ερντογάν και της Τουρκίας. Βλέποντας το κύρος τους στις παλαιστινιακές οργανώσεις και στο αντιστεκόμενο πολιτικό Ισλάμ να εκμηδενίζεται λόγω των σχέσεών τους με το Ισραήλ, οι Τούρκοι προβαίνουν σε ρητορικές καταγγελίες κατά του Νετανιάχου, ενώ την ίδια στιγμή διατηρούν όλες τις στρατηγικές και κρίσιμες σχέσεις με το Ισραήλ ανθηρές, είτε άμεσα και απευθείας, είτε εμμέσως και δια αντιπροσώπων, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με το Αζερμπαϊτζάν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και βεβαίως στα κατεχόμενα συριακά εδάφη.
Έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές άλλωστε, ότι η Τουρκία είναι απολύτως κομβική για τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, τόσο στον Καύκασο, όσο και στη Δυτική Ασία/Μέση Ανατολή. Όταν μιλούμε για σχεδιασμό ΝΑΤΟ αναφερόμαστε αυτονοήτως και στον σχεδιασμό του Ισραήλ. Το τελευταίο, μέσα στην πολύ επισφαλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται έχει σαφώς θέσει σε εξέλιξη έναν σχεδιασμό διάσπασης και εξαφάνισης των μετώπων του άξονα της αντίστασης. Αυτό το σχέδιο το ασπάζονται απολύτως και οι ΗΠΑ. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η νέα επίθεση των δυνάμεων που ελέγχονται από την Τουρκία και το ΝΑΤΟ μέσα στη Συρία, εναντίον του στρατού της τελευταίας.
Επιστρέφοντας στο σχέδιο διάσπασης και διάλυσης του άξονα της αντίστασης, το ένα σημείο ενδιαφέροντος συνίσταται στο αν θα υπάρξει όντως διάσπαση του μετώπου του Λιβάνου από εκείνο της Γάζας. Παρά την ανακωχή δεν είναι καθόλου σαφές κάτι τέτοιο, ιδίως αν έχουμε ανακωχή σύντομα στη Γάζα. Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος είναι η πλήρης και εκ νέου αποσταθεροποίηση της Συρίας, ούτως ώστε να δυσκολέψει η επικοινωνία Ιράν-Χεζμπολάχ και επομένως ο εξοπλισμός της τελευταίας. Το τρίτο θα είναι η δυσχέρανση της επικοινωνίας Ρωσίας- Ιράν. Για αυτόν το λόγο το ΝΑΤΟ, η Τουρκία και το Ισραήλ αποπειρώνται να βάλουν φωτιά εκ νέου στο μέτωπο στη Συρία. Θέλουν μετά από ένα εξαντλητικό πόλεμο στον Λίβανο για τη Χεζμπολάχ και εν μέσω όξυνσης στην Ουκρανία, η οποία συγκεντρώνει τον κύριο όγκο των ρωσικών δυνάμεων, να ξανά- χρησιμοποιήσουν το αγκάθι στα πλευρά του άξονα της αντίστασης και της Ρωσίας που έχουν «φυτέψει» στη Συρία.[........................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου