Προς Θεσσαλονίκην
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ [1]
Στέμμα σου πορφυρένιο η δύση στο λιμάνι, Μπαγιάτηδες Σαλονικιοί και Τούρκοι δραγουμάνοι, Βυζαντινοί, κομιτατζήδες, δερβισάδες, Παλιοελλαδίτες, προεστοί σου κι αφεντάδες.
Καλαμαριά, μπουλούκια οι Πόντιοι καραντίνα και στο Βαρδάρι πάντα πουτανιά και πείνα μα στη Ροτόντα, μιναρέ μου τσακισμένε, με ποιο σταυρό άνοιξες πόλεμο, καημένε;
Ταξίδεψες με Σεφραδίτες και μ’ εμπόρους, με Ησυχαστές, με φυλακόβιους, τζογαδόρους, κι όταν σε ζήλευε του Σλάβου το μπαϊράκι, τότε εσύ δολοφονούσες τον Λαμπράκη.
Ψηλά στα Κάστρα σου δεν παίζει ένα ταξίμι, έπνιξες τη γαζία, το γιασεμί και το σαλκίμι, σε τέτοια μαύρη κατηφόρα που’ χεις φτάσει ποιος ποιητής θα γεννηθεί να σε δοξάσει;
[1] Θωμάς Κοροβίνης, Ποιήματα και τραγούδια, εκδ. Άγρα 2023
Σε καμαρώνω δα και σε πονώ, όλο και πιο πολύ, στην κατηφόρα σου, καθώς κλείνει το πρώτο τέταρτο του αιώνα, όσο φροντίζουν άλλοι, τόσο επιδέξια, τόσο πονηρά, να σου τρων το δίκιο κι εσύ, σαν ξένοιαστη κυρά, να σφυρίζεις κλέφτικα μα αυτή η ομορφιά σου η ασίγαστη, σμιλεμένη στο χρόνο, βιασμένη αλλά κορακοζώητη, να θρέφει πάντα τα όνειρά μας για άλλες μέρες.
Ας μην αξιώθηκες Καλλιμάρμαρα κλέη, δεν είχες να ζηλέψεις, εξάλλου σε κρατούν οι δικές σου προγονοτυφίες, με άφθαρτα παράσημα, Φωκάδες, Παλαιολογίνες, χιλίαρχοι και μητροπολιτάδες, εξουσιαστές με συνοδούς τρανούς εξάρχους και πρωτοσπαθάριους, οι λαγνοδίαιτες κατά Γιώργο Ιωάννου σαρκοφάγοι σου, οι ασπρόμαυρες αθλητικές παντιέρες σου και τα ντερέκια, αρχηγοί του μπάσκετ, παιδιά εκλεκτά της μακαρίας μεσαίας τάξης σου που ανυπόκριτα, συνήθως δίχως απόκριση καμιά, ο Νίκος -Αλέξης Ασλάνογλου ερωτευόταν.
Κι αν έριξε τον πρώτο σπόρο στην Ευρώπη ο Μπεναρόγια, δεν κάρπισε ποτέ αριστερό δεντρί στα χώματά σου. Μια ζωή απ’ το παρελθόν σου ξυπνούν τα ξωτικά σου και μουσκεύουν τον αέρα σου, βαρύθυμα ρεμπέτικα και προσευχές από την Κόκκινη εκκλησιά, τον Μεβλεβί τεκέ και τα χαλάσματα της χάβρας, κυνηγημένα ραντεβού στο Μπεχ τσινάρ, Κάμπελ και Ρεζί Βαρδάρ, Μπεζεστένι κι «Αλκαζάρ», «Ντορέ» και «Πάνθεον», ανεξιχνίαστες σφαγές σε κυβόστρωτους δρόμους, μπανιστηρτζήδες του Σέιχ Σου και τρίκυκλα παρακρατικά.
Παράδοξο να χρωστάμε χάρη σε αιμοσταγή ιμπέριουμ, περίβλεπτα υπολείμματα Γαλεριανών ανακτόρων, λίγες ανάσες περιπάτου κι ανοιχτού ορίζοντα. Βυζαντινά κοσμήματα οι εκκλησιές που σε στολίζουν, αλλού πουθενά τόση σεπτή κομψοτεχνία και σαγήνη ιερά.
Εν Βαρδαρίω βέβαια η Ζωή εν Τάφω αλλά τρίζουν τα πλακόστρωτα στο διάβα των πολυπληθών σου αναμάρτητων και των «τα φαιά φορούντων». Σαν τι να κάνουμε μ’ αυτούς, δεν έχω λόγια!
Μην τάχα σε τσούζει η φρέσκια ραπ αγανάκτηση, λες να κυοφορεί το σπέρμα των νέων Ζηλωτών σου που θα δεσμεύσουν τους νυν παράνομα πλουτίσαντες; Πρόσεξε, ως κι οι Οθωμανοί σκιάχτηκαν την αιώνια δυσφήμηση κι είπανε Λευκό τον Ματωμένο σου Πύργο. Κορόνα στην κορφή σου το Γεντί και χούι σου αρχαίο να μασάς τα μπουγιουρντί. Μαθημένη εσύ σε σιέστες αλαλίας και ωχαδερφισμούς ματζιριάς, παλιά μου αγάπη, δε μου φυλάς πια μαριολιές κι εκπλήξεις.
Ώρες ώρες μετανάστης νιώθω στην ίδια μου την πόλη. Με τέτοιο λιόγερμα έπρεπε να κλίνεις μόνο σε αμάραντους ποιητές το γόνυ, πώς να σε φέρω στα νερά μου δεν ξέρω, πώς να ψήσω τους εραστές σου να σε κάνουν να συγκινηθείς, να δώσεις ρέστα, να ταραχτούν τα ακίνητα νερά σου. Ακόμη και τη τζίφρα σου για την παγκόσμια ειρήνη τσιγκουνεύεσαι, δε σε παρακαλώ, το μπόι σου απαιτώ να σηκώσεις, δε μιλάς, ώρες ώρες είσαι τόσο αφατική, τοσο άλαλη, ποιος διάολος αφιόνι σε ποτίζει, μόνο άμα χάσει κάνας Ηρακλής απ’ τον Πειραιά, γίνεσαι ταύρος.
Μα είσαι τρένο μυστήριο και παρά τις τόσες καργιολιές σου με αφοπλίζεις!
*Για τον Γιώργο Τούλα
**Το παραπάνω άρθρο του Θωμά Κοροβίνη δημοσιεύτηκε στο επετειακό τεύχος των 35 χρόνων της parallaxi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου