Ο Άρης Δημοκίδης εκθέτει το χρονικό του πολύπαθου έργου του Μετρό Θεσσαλονίκης, αλλά αποτυγχάνει να δώσει μια σφαιρική εικόνα των λόγων που οδήγησαν στην ...τριαντάχρονη κατασκευή του αλλά και στο "έγκλημα" της Βενιζέλου.
Σκόπιμα και μάλλον υστερόβουλα αποσιωπά ορισμένα καθοριστικής σημασίας γεγονότα που καθυστέρησαν το έργο από το 2008 έως το 2014 , ενώ στηρίζεται στις απόψεις τεσσάρων μόνο επίσημων προσώπων(!) , από τα οποία τα δύο (Ταχιάος και Κορρές) έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόσπαση των ευρημάτων στο σταθμό Βενιζέλου .
Εντύπωση προκαλεί ότι , προφανώς από πολιτική εμπάθεια , δεν πήρε τη γνώμη ούτε επιφανών επιστημόνων (αρχαιολόγων, πολιτικών μηχανικών, ιστορικών, όπως η Αγγελική Κοτταρίδη, η Πολυξένη Βελένη , ο Άγγελος Χανιώτης κτλ...) ούτε πολιτικών που "έτρεξαν" με γοργόφτερους ρυθμούς το σταματημένο επί χρόνια έργο (Τσίπρας, Σπίρτζης) ούτε των επαγγελματιών που υπέστησαν τα πάνδεινα από τις "λαμαρίνες" ούτε , ακόμα , από τον πρώην Πρόεδρο της Αττικό Μετρό, τον καθηγητή της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ Γιάννη Μυλόπουλο.
Η σκληρή αλήθεια για το Μετρό Θεσσαλονίκης
για το πιο πολυσυζητημένο έργο
της σύγχρονης Ελλάδας, με συνεχείς, εξωφρενικές ανατροπές.Mετρό Θεσσαλονίκης: Ένα μέσο συγκοινωνίας που έγραψε (αρνητική) ιστορία και συζητήθηκε όσο κανένα άλλο στη σύγχρονη Ελλάδα.
Έγινε ανέκδοτο που πέρασε ως έκφραση ψέματος/κοροϊδίας/αναβλητικότητας στην προφορική παράδοση της χώρας.
Σήμερα, μετά από πολλές δεκαετίες, είναι πια σε λειτουργία αλλά ακόμη η μετάβαση από το «άκουσμα» στο γεγονός δείχνει να μην έχει εμπεδωθεί. Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης το χρησιμοποίησαν με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση αλλά με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, υπνωτισμένοι σχεδόν με έκφραση «τσίμπα με να δω αν ονειρεύομαι».
Η συγκίνηση που προκάλεσε το γεγονός της λειτουργίας του σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη είναι πρωτόγνωρη και ανέδειξε πόσες συναισθηματικές πτυχές είχε δημιουργήσει στο συλλογικό ασυνείδητο η μακρόχρονη κατασκευή του. Δεν είναι απλά ένα σύγχρονο συγκοινωνιακό μέσο που θα βοηθήσει στις μετακινήσεις, αλλά ένα σύμβολο των παθογενειών του ελληνικού κράτους και της συνεχούς ματαίωσης της ελπίδας των πολιτών για καλύτερη ποιότητα ζωής, με έργα που να τους απασχολούν μόνο όταν παραδίδονται.
Σε αυτό το ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη καταγράφονται τα γεγονότα της μακρόχρονης κατασκευής, τι σηματοδοτεί η λειτουργία του εδώ και λίγες μέρες, οι αντιδράσεις, οι συγκινητικές στιγμές, οι κακίες, οι φόβοι, οι προσδοκίες.
Μιλούν:
• Σπύρος Βούγιας, συγκοινωνιολόγος, πρόεδρος του Δ. Σ. του δήμου Θεσσαλονίκης
• Μανόλης Κορρές, αρχιτέκτονας, πολιτικός μηχανικός, καθηγητής της ιστορίας της αρχιτεκτονικής, ΕΜΠ
• Νίκος Ταχιάος, υφυπουργός υποδομών και μεταφορών της Ελλάδας αρμόδιος για θέματα υποδομών
• Αλεξάνδρα Αλεξοπούλου, αρχιτέκτονας, π. καθηγήτρια στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων, Π.Σ., Α.Π.Θ.,
Συνεργάτις περιεχομένου: Ελένη Καλέση
*Μουσική επένδυση: Pan Pan / New*Deal / Epidemic Sound
**Τα αποσπάσματα απ' την ΕΡΤ προέρχονται απ' το Αρχείο της ΕΡΤ, το οποίο ευχαριστούμε θερμά για την άδεια χρήσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου