Babygirl, Νικόλ Κίντμαν Εσείς πώς θα φλερτάρατε με μια CEO; Θα την κερνούσατε ένα ποτήρι γάλα στο μπαρ; Θα της δίνατε να φάει ένα μπισκότο από το χέρι σας; Θα της βάζατε μήπως το γάλα στο πιάτο να το γλύψει, στα τέσσερα, πριν το σεξ;
Η ταινία Babygirl της Ολλανδής σκηνοθέτη-σεναριογράφου Χαλίνα Ρέιν, που προβάλλεται στους κινηματογράφους ως ερωτικό «θρίλερ», ασχολείται με αυτά τα μάλλον ακίνδυνα ερωτικά σενάρια, σε μια ενδιαφέρουσα συγκυρία της επικαιρότητας: η δολοφονία του CEO της UnitedHealthcare από τον Λουίτζι Μαντζιόνε έχει δείξει και στους πιο CEO-φίλους πως οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας δεν είναι και τα πιο δημοφιλή αντικείμενα ερωτικού πόθου για το ευρύ κοινό.
Στο Babygirl βέβαια η πρωταγωνίστρια CEO είναι γυναίκα αντί για άντρας, πράγμα που όπως διαβάζω σε κάποιες κριτικές, ανατρέπει τα συνήθη ρομαντικά στερεότυπα. Όχι εντελώς όμως. Ισχύει πως στα Άρλεκιν, όπως και στις straight ρομαντικές ιστορίες με BDSM περιεχόμενο σαν το «50 Αποχρώσεις του Γκρι», τα λεφτά τα έχει ο αρσενικός παρτενέρ. Ο άντρας όμως έχει συνήθως και τον κυριαρχικό σεξουαλικό ρόλο. Εδώ, η Babygirl-CEO είναι μεν ζάπλουτη, υποφέρει όμως από μια βαθιά, ανεκπλήρωτη επιθυμία σεξουαλικής υποταγής. Ο επί είκοσι έτη σύζυγος και πατέρας των παιδιών της εν τω μεταξύ, δεν έχει πάρει χαμπάρι πως δεν την έχει φέρει ποτέ σε οργασμό, παρ’ ότι είναι σκηνοθέτης θεάτρου -στο κρεβάτι δεν δίνει αρκετά αυστηρές οδηγίες. Είναι θέμα χρόνου λοιπόν εκείνη να αναζητήσει την απόλαυση αλλού, συγκεκριμένα στον κατά πολύ νεότερο εκπαιδευόμενο της εταιρείας της, τον οποίο βλέπει ένα πρωί να συγκρατεί έναν επιθετικό σκύλο έξω από το γραφείο.
«Πώς έκανες τον σκύλο να έρθει κοντά σου», τον ρωτάει λίγο αργότερα;
«Του έδωσα ένα μπισκότο», της απαντά.
«Κουβαλάς πάντα πάνω σου μπισκότα»;
«Γιατί, θέλεις να σου δώσω ένα»;
Το Babygirl έχει αρκετά διασκεδαστικά στιγμιότυπα, δεν μπορώ όμως να πάρω στα σοβαρά τις αξιώσεις του ως δραματικού έργου για την ποικιλομορφία της σεξουαλικής απόλαυσης. Το πρόβλημά μου δεν είναι το πως απεικονίζει ερωτικές φαντασιώσεις, αλλά το ότι απεικονίζει τον κόσμο έξω από την κρεβατοκάμαρα σαν μια φαντασίωση. Σε κάποια στιγμή, η CEO λέει στον νεαρό εραστή της πως τα ρομπότ μπορούν να αναλάβουν τα πιο βαρετά και επαναληπτικά στάδια της διαδικασίας παραγωγής, προκειμένου οι εργάτες να έχουν ελεύθερο χρόνο. Η σκηνή εστιάζει στην σεξουαλική ένταση της πρωταγωνίστριας, η θεωρία της όμως δεν σχολιάζεται ως ένα υγρό καπιταλιστικό όνειρο, μια ωμή φαντασίωση κυριαρχίας. Οι CEO δεν θέλουν να έχουμε ελεύθερο χρόνο, δεν θέλουν το ένα μπισκότο μας, αλλά όλα τα μπισκότα μας, την ολοκληρωτική υποταγή μας. Το πόσο απελευθερωμένοι είναι στο κρεβάτι, δεν θα ανατρέψει ποτέ την πρωταρχική αυτή φαντασίωσή τους, είτε είναι άντρες είτε γυναίκες.
Η ταινία όμως δεν ενδιαφέρεται να επεξεργαστεί τις αντιφάσεις του χαρακτήρα, αλλά να τον εξωραΐσει με μια γενική ιδέα γυναικείας ευαλωτότητας και ενδυνάμωσης. Η κάθαρση έρχεται εύκολα για την πρωταγωνίστρια παρά την παράτυπη συμπεριφορά της στο γραφείο. Ο νεαρός κυριαρχικός αποσύρεται και εκείνη καυχιέται: «εάν θέλω κάποιον να με εξευτελίσει, τον πληρώνω». Η βασική σύγκρουση της ιστορίας λοιπόν, πως η σεξουαλική απόλαυση δεν αυτοματοποιείται ούτε κοστολογείται, δίνει την θέση της σε μια κυνική ομολογία. Τα λεφτά μπορεί να μην αγοράζουν έναν οργασμό, ενίοτε όμως νοικιάζουν τις συνθήκες για να κάνεις σεξ χωρίς να παρακαλάς και να εξευτελίζεσαι πραγματικά -εν τω προκειμένω, πληρώνοντας δωμάτια σε ακριβά ξενοδοχεία για πειραματισμούς εν κρυπτώ, καθώς και μπότοξ, γυμναστήρια και κομψά ρούχα, συν το εξοχικό στο οποίο θα καταφύγεις αν ο σκηνοθέτης σύζυγος ανακαλύψει την απιστία σου.
Μια δήθεν ανατρεπτική ιστορία σεξουαλικής αυτονομίας λοιπόν αποκτά την ίδια απόχρωση που έχουν πολλά παραδοσιακά ρομάντζα. Η εξουσία έξω από την κρεβατοκάμαρα ορίζεται ξανά ως το απόλυτο αφροδισιακό, το πιο νόστιμο μπισκότο.
Πληροφορίες προβολών του Babygirl στο Αθηνόραμα:
Σκηνοθεσία: Χαλίνα Ρέιν
Με τους: Νικόλ Κίντμαν, Χάρις Ντίκινσον, Αντόνιο Μπαντέρας, Σόφι Γουάιλντ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου