Αριστερά για όσους έχουν λύσει τα βασικά τους προβλήματα;
Γιάννης ΑνδρουλιδάκηςΑνεξάρτητα από συγκλίσεις και πολιτικές συμμαχίες, η μαζικοποίηση της Αριστεράς θα κριθεί από τη δυνατότητά της να συναντηθεί ξανά με τον λαϊκό λόγο
Ο προϋπολογισμός που παρουσίασε η κυβέρνηση στο Κοινοβούλιο είναι ένας από τους πιο ταξικούς της Ευρώπης. Με μέσο όρο συμμετοχής του κεφαλαίου στα δημόσια έσοδα σε διεθνές επίπεδο το 12%, στην Ελλάδα βρίσκεται ακριβώς στο μισό. Οι έμμεσοι φόροι αποτελούν τη βασική πηγή χρηματοδότησης της κρατικής οικονομίας, κάτι που αφενός σημαίνει σημαντικότατη ανισοβαρή επιβάρυνση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και αφετέρου εξαρτά την οικονομία σε πολύ μεγάλο βαθμό από την κατανάλωση. Καθώς η τελευταία επηρεάζεται σταθερά από το διαρκές κύμα ακρίβειας -που στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη εξαιτίας της ανεξέλεγκτης δράσης των καρτέλ-, αλλά και από την εμφανώς επερχόμενη κατάρρευση της «φούσκας» της αγοράς ακινήτων, το ενδεχόμενο μιας μεγάλης μείωσης των δημόσιων εσόδων, της χρηματοδότησης της οικονομίας και του ακόμα μεγαλύτερου περιορισμού των κοινωνικών υπηρεσιών μοιάζει παραπάνω από πιθανό.
Όλο αυτό το σκηνικό μοιάζει ιδανικό για την αντιπολίτευση, και ειδικότερα για την Αριστερά. Σε αντίθεση, όμως, με αυτό το θεωρητικό σχήμα, υπάρχει έντονη η αίσθηση ότι η γραμμική σχέση της ενίσχυσης της Αριστεράς όσο ενισχύονται η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και οι διαχωριστικές τομές με οικονομικά κριτήρια ανήκει σε ένα πολιτικό παρελθόν. Οι μετρήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλείται από την ένταση των ανισοτήτων δεν τροφοδοτεί την Αριστερά τόσο, όσο την Ακροδεξιά. Ακόμα και μετρήσεις που δείχνουν ότι η Αριστερά στο σύνολό της εξακολουθεί να διατηρεί γενικά ισχυρά εκλογικά ποσοστά την παρουσιάζουν -στα ποιοτικά τους στοιχεία- σε έναν τουλάχιστον βαθμό ως ένα «χόμπι» ανθρώπων που έχουν λύσει τα βασικά βιοτικά τους προβλήματα. Η δύναμή της βρίσκεται κυρίως στους μορφωμένους ανθρώπους, σε αναπτυσσόμενα εργατικά στρώματα, στην εργατική διανόηση και στους επιστήμονες. Η λαϊκότητά της, ωστόσο, βρίσκεται υπό αμφισβήτηση.
Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό ούτε χθεσινό. Στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ επέστρεψε στην προεδρία χάρη ακριβώς στην απόσπαση ενός μεγάλου τμήματος της λευκής εργατικής τάξης από τους Δημοκρατικούς. Η Λεπέν κυρίως, αλλά και η Μελόνι και ενίοτε και η βρετανική Ακροδεξιά συγκεντρώνουν τεράστια ποσοστά μεταξύ των εργαζομένων και των φτωχών -ιδιαίτερα εκείνων που φλερτάρουν με τον αποκλεισμό χωρίς να έχουν πέσει στον λάκκο του.
Η συζήτηση στη Βουλή, με αφορμή τον προϋπολογισμό, δεν συνεισέφερε στην ανατροπή αυτής της εικόνας. Οπωσδήποτε δεν ζούμε σε εποχές που πολύς κόσμος παρακολουθεί τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Είναι, όμως, αλήθεια ότι αν η Αριστερά στοχεύει να ξαναγίνει η «τράπεζα του θυμού» για τα λαϊκά στρώματα, όπως ακριβώς είναι η συνθήκη που τη γέννησε ιστορικά, ο λόγος της διακρίνεται ακόμα από αμηχανία. Ανεξάρτητα από συγκλίσεις και πολιτικές συμμαχίες, η μαζικοποίηση της Αριστεράς θα κριθεί από τη δυνατότητά της να συναντηθεί ξανά με τον λαϊκό λόγο, όπως έκανε το 2012 ή το 2015. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι οι ευκαιρίες θα υπάρξουν σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου