Γιάννης Ευσταθιάδης στο tvxs: «Η ποίηση είναι το επώδυνο δωμάτιο»
«Οι στίχοι σου είναι πρώτα πρώτα της καρδιάς…. αλλά ιδίως για μένα είναι παρηγορητικοί γιατί αντανακλούν κάπως τον δικό μου κόσμο τον πιο φορτισμένο ψυχικά και πιο οδυνηρό» τού έγραφε ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης. «Γνήσια και ωραία τα ποιήματα σας» έγραφε ο Εγγονόπουλος. «Πήρα άπαντα τα ευρισκόμενα πάθη σου, άγχη και όνειρα και τα διάβασα μονορούφι» ο Μένης Κουμανταρέας.
Ο Γιάννης Ευσταθιάδης ήταν νέος ποιητής και λάμβανε επιστολές με λόγια θαυμασμού επίσης από τον Τσιρόπουλο, την Βακαλό, τον Ταχτσή, τον Πεντζίκη, τη Δημουλά, τον Χριστιανόπουλο και πολλούς άλλους. Με κάποιους λογοτέχνες κράτησε μάλιστα στενή φιλική σχέση όπως με την Κική Δημουλά και τον Βασίλη Βασιλικό. Ήταν εξάλλου ο Γιάννης Ρίτσος η αφορμή να εκδώσει την πρώτη ποιητική του συλλογή όπως θα πει στη συνέντευξη που ακολουθεί. Τιμήθηκε το 2012 με το Κρατικό βραβείο Διηγήματος και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τα μουσικά και λογοτεχνικά του δοκίμια, ωστόσο κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο πυρήνας του έργου του είναι η «Κιβωτός» (Εκδόσεις Ύψιλον 1998) που περιλαμβάνει κάποια από τα σπουδαιότερα ποιήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας.
Τον συνάντησα στο γραφείο του στον Γέρακα με σκοπό να μιλήσουμε για αυτόν τον πολύ παραγωγικό μισό αιώνα κατά τον οποίο κινείται ανάμεσα στη λογοτεχνία, τη διαφήμιση, τη δημοσιογραφία, τη Γαστρονομία (είναι ο άνθρωπος πίσω από τον Απίκιο και τον Δαίμονα του Μαγειρείου), τη μουσική την οποία έχει «σκάψει» ως μουσικός παραγωγός στο Τρίτο Πρόγραμμα αλλά και ως δοκιμιογράφος.
Τι συνδέει όλες αυτές τις πλευρές του; «Η μνήμη και η γλώσσα» θα
απαντήσει αφού έχει αφήσει γενναιόδωρα το βλέμμα μου να περιδιαβεί το
προσωπικό του αρχείο που περιλαμβάνει από ανέκδοτα ποιήματα και γράμματα
της παιδικής του φίλης και στιχουργού Μαριανίνας Κριεζή έως φωτογραφίες
της παιδικής του ηλικίας. Με αφορμή τη συγκεντρωτική έκδοση «Ποιήματα και στιχουργήματα (1975-2021)» (εκδ. Μελάνι)
ο Γιάννης Ευσταθιάδης μίλησε στο tvxs με την ίδια τρυφερότητα που
διαπερνά όλο το έργο του. 
Έφυγα με ένα cd με στίχους του μελοποιημένους από τον Γιώργο Ρωμανό με ερμηνευτές τον Γερμανό, την Δήμου την Σαβίνα Γιαννάτου κι άλλους σημαντικούς τραγουδιστές, δείγμα πως το ανέκδοτο αρχείο του είναι ανεξάντλητο.
Από τα λίγα που γνωρίζω για το περιβάλλον που μεγαλώσατε, δεν ήταν οι γονείς σας που σας μύησαν στη λογοτεχνία…
Οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με το βιβλίο. Στο σπίτι υπήρχε μόνο η εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου. Δεν υπήρχε ούτε πικ απ, ούτε καν γραμμόφωνο. Ένα παλιό ραδιόφωνο το οποίο πότε πότε άνοιγε και έπαιζε μόνο ελληνικά τραγούδια.
Ο πατέρας σας πιλοποιός, είναι μια τέχνη κι αυτή…
Σίγουρα το καπέλο και δη το γυναικείο είναι μια μορφή τέχνης, όπως και το ένδυμα άλλωστε, και ο πατέρας μου την ασκούσε καλά – πήγαινε μάλιστα δυο φορές τον χρόνο στο Παρίσι για ενημέρωση στις νέες τάσεις.
Όμως ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε ατύχημα στα 52 του χρόνια, όταν εγώ ήμουν μόλις 9 ετών. Έτσι δεν έχω πολλές αναμνήσεις από εκείνον. Έχω μόνο επιθυμίες. Απραγματοποίητες…
Πως στρέφεται ένας νέος άνθρωπος στη λογοτεχνία όταν δεν υπάρχει το ερέθισμα στην οικογένεια;
Κάποιος φίλος του πατέρα μου μού χάρισε την τρίτομη ποιητική ανθολογία του Μιχάλη Περάνθη, ήταν τότε μια κλασική έκδοση και την έχω ακόμα. Σε αυτές τις σελίδες πέρασα ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Ήταν κάτι που με μάγεψε. Αυτό έγινε όταν ήμουν 8 ετών, πριν πεθάνει ο πατέρας μου. Δεν υπήρχε μέρα που να μην περιπλανηθώ σε αυτές τις σελίδες. Φυσική συνέπεια 10 ετών έγραψα το πρώτο μου ποίημα.
Πάνω σε ποιο θέμα και με ποια αφορμή;
Το θέμα συνέπιπτε με τον τίτλο. «Το ασημί άστρο των Χριστουγέννων». Σας το δίνω δακτυλογραφημένο από εμένα τότε.
Το πρώτο μου αυτό ποίημα ήταν έμμετρο. Μολονότι το πνεύμα είναι
ηθικοπλαστικό, η τεχνική του για ένα παιδί 10 ετών ήταν πολύ καλή. Και
αυτό μου κράτησε το ενδιαφέρον. Έχω γράψει πολλά ποιήματα αλλά κυρίως
στιχουργήματα έμμετρα. Ίσως ήταν η νεανική συνήθεια.[..........................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου