Λυκοφιλίες ή το Μείζον Ισραήλ και το «δικαίωμα της αυτοάμυνας»
Η αοριστία των συνόρων του Ισραήλ του επιτρέπει να τα επεκτείνει τόσο όσο μπορεί ο στρατός του και συγχρόνως να παρουσιάζεται ως απειλούμενο
Υπάρχει ένα παλιό εβραϊκό ανέκδοτο, ιδιαιτέρως δημοφιλές στο Ισραήλ. Η ιστορία έχει ως εξής: Η γιαγιά και το εγγονάκι παίζουν στην παραλία. Σηκώνεται ένα κύμα και παίρνει το παιδί μέσα και χάνεται. Ολοφύρεται η απελπισμένη γιαγιά και σηκώνει τα χέρια στον ουρανό: «ευλογημένο το όνομά Σου, σε παρακαλώ φέρε μου πίσω το εγγονάκι μου!». Ξανά και ξανά. Λυγίζει στο τέλος ο καλός Θεός και με ένα νέο κύμα ξεβράζει στην παραλία το παιδί, σώο και αβλαβές. Το κοιτάζει εξεταστικά και με απορία η γιαγιά και υψώνει ξανά τα χέρια στον ουρανό, με θυμό: «Ναι, ευλογημένο το όνομά Σου, όμως είχε και ένα καπέλο!»
Τον τελευταίο χρόνο, ακόμα και οι πλέον καλόπιστοι ή αφελείς (περιλαμβάνω και τον εαυτό μου) κατάλαβαν γιατί είναι τόσο δημοφιλές το ανέκδοτο.
Η αοριστία των συνόρων του Ισραήλ του επιτρέπει να τα επεκτείνει τόσο όσο μπορεί ο στρατός του να επιβάλλει κάθε φορά και συγχρόνως να παρουσιάζεται ως απειλούμενο, που ασκεί το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα, σε όποιο έδαφος και αν επιχειρεί.
Και η κίνηση αυτή μας αφορά ιδιαιτέρως την Ελλάδα και την Κύπρο, λόγω της γεωστρατηγικής τους θέσης, στην περιφέρεια των όμορων χωρών του Ισραήλ. Πολλώ δε μάλλον, καθώς, η χώρα μας δέχεται μια επίθεση φιλίας από το Ισραήλ, που καταγγέλλει, σήμερα, τον τουρκικό επεκτατισμό και το ΝΑΤΟ το οποίο υπόσχεται «λύση» του Κυπριακού, μέσω της de facto ένταξης της Κύπρου στους κόλπους του. Αυτό φέρνει την πολιτική ελίτ της Ελλάδας και της Κύπρου σε έναν ρόλο «υπηρέτη δύο αφεντάδων». Με τη διαφορά όμως, ότι ενώ στην κωμωδία του Γκολντόνι, ο υπηρέτης ενέπαιζε και εκμεταλλευόταν τα δύο αφεντικά, αποκομίζοντας για τον εαυτό του το βέλτιστο, εδώ ζει με την αγωνία πώς θα ικανοποιήσει και τα δύο αφεντικά, ιδίως όταν τα συμφέροντά τους συγκρούονται ερήμην ή και εις βάρος των συμφερόντων του.
Κατ’ αρχάς όμως, τι είναι το «Μείζον Ισραήλ»;
Ένα περιθωριακό κόμμα, «Το Μπλοκ της Βίβλου» του Άβι Λίπκιν, δημοσίευσε τον Ιανουάριο του 2024 έναν χάρτη του «Μείζονος Ισραήλ», όπως το οραματίζεται, βάσει της Γραφής: ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ διέθετο Κύριος τῷ ῞Αβραμ διαθήκην λέγων· τῷ σπέρματί σου δώσω τὴν γῆν ταύτην, ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ Αἰγύπτου ἕως τοῦ ποταμοῦ τοῦ μεγάλου, ποταμοῦ Εὐφράτου (Γένεσις 15.18).
Το γεγονός καθαυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Λίγο πολύ σε όλες τις χώρες υπάρχουν ημιπαράφρονες, μεγαλομανείς που οραματίζονται αυτοκρατορίες. Όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Το Μείζον Ισραήλ είναι ένα project εν ενεργεία: τα σύνορα του Ισραήλ ήδη επεκτείνονται με την ισοπέδωση της Γάζας και τον διαφαινόμενο εποικισμό της, αλλά και την ασφυκτική περικύκλωση των διάσπαρτων παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Όχθη από συνεχώς πολλαπλασιαζόμενους πριμοδοτούμενους από το κράτος παράνομους εβραϊκούς οικισμούς, με επίσημα διακηρυγμένη (από τον υπουργό Οικονομικών Σμότριτς) πολιτική να αποκλειστεί κάθε δυνατότητα να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος και η παράνομα κατεχόμενη περιοχή να προσαρτηθεί. Η δε πρόθεση να προσαρτηθεί μέρος του Λιβάνου, υποχρεώθηκε από την αντίσταση να ανασταλεί προς το παρόν τουλάχιστον. Ο χάρτης πάντως του «Μείζονος Ισραήλ» είναι ραμμένος (με την επιγραφή «Υπεσχημένη Γη του Ισραήλ») στο μανίκι της στολής των στρατιωτικών δυνάμεων που επιχειρούν στην Γάζα και τον Λίβανο. Το «Μείζον Ισραήλ» είναι ήδη εδώ.
Μεγάλη είναι η επικαιρότητα που αποκτά σήμερα (βλ. Ecaterina Mațoi, “Greater Israel: an Ongoing Expansion Plan for the Middle East and North Africa” Middle East Political and Economic Institute) ένα άρθρο του 1982 με θέμα τη στρατηγική του Ισραήλ. Πρόκειται για το άρθρο του Οντέν Γινόν, “A strategy for Israel in the Nineteen Eighties” (πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Kivunim (Directions), A Journal for Judaism and Zionism; Issue No, 14-Winter, 5742, February 1982. (Υπάρχει και σε ελληνική μετάφραση εδώ.
Εκεί διατυπώνεται με μεγάλη σαφήνεια και καθαρότητα ένα σχέδιο για την ασφάλεια του Ισραήλ, όπου προβλέπεται η «μετανάστευση» (βλ. εθνοκάθαρση) των Παλαιστινίων από τα εδάφη που κατέχει το Ισραήλ και η διάλυση και κατακερματισμός των αραβικών κρατών που το περιβάλλουν. Ο ολοκληρωτικός έλεγχος των πόρων και πηγών ενέργειας από εχθρικές δυνάμεις: αυτή είναι, υποστηρίζει, η πρωταρχική «διεθνής μας πρόκληση», την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Αυτό είναι «το κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική ασφαλείας της χώρας μας».
Επιβάλλεται επίσης να διορθωθεί το «σφάλμα» της αποχώρησης από το Σινά, καθόσον κοντά στο Σουέζ υπάρχουν πετρέλαια. Όσον αφορά δε το εξωτερικό, παρατίθεται μια εντυπωσιακού φάσματος ανάλυση των εσωτερικών αντινομιών, διαιρέσεων και δυνατότητας εμφυλίων συρράξεων και διασπάσεων σε όλον τον περίγυρο. Το φάσμα περιλαμβάνει όχι μόνον τις όμορες χώρες (Λίβανος, Συρία, Ιορδανία, Αίγυπτος), αλλά και έναν δεύτερο κύκλο (Ιράκ, Λιβύη, Αλγερία, Σουδάν) και έναν τρίτο με ακόμα πιο απομακρυσμένες χώρες (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Υεμένη, Σομαλία, Αφγανιστάν!).
Γράφει δε καθαρά: «Η αυθεντική συνύπαρξη και ειρήνη θα βασιλεύσουν στην περιοχή μόνον όταν οι Άραβες κατανοήσουν ότι χωρίς την εβραϊκή κυριαρχία ανάμεσα στον Ιορδάνη και τη θάλασσα δεν θα έχουν ούτε ύπαρξη ούτε ασφάλεια» (η έμφαση προστέθηκε). Η ίδια φράση ως παλαιστινιακό σύνθημα («from the river to the sea, Palestine will be free») καταδικάζεται σήμερα από τη Δύση ως εκδήλωση τρομοκρατικής γενοκτονικής πρόθεσης.
Το σχέδιο αυτό αποκτά μια νέα διάσταση στο πλαίσιο μιας ρευστής παγκοσμιοποίησης, όπως την αντιλαμβάνεται στο ογκώδες έργο του ο Σολ Μπέρναρντ Κόεν, Geopolitics. The Geography of International Relations (Rowman&Littlefield, 3η έκδοση 2015). Εκεί εισάγει μια νέα ονοματολογία των «γεωπολιτικών οντοτήτων (σσ.110-112), που επιτρέπει τον κατατεμαχισμό των εθνικών συνόρων και την διεύρυνση των ορίων της οικονομικο-πολιτικής ενότητας μιας περιοχής, μέσω των μοντέρνων τηλεπικοινωνιών και τεχνολογιών που «απελευθερώνουν» περιοχές από τους περιορισμούς της εδαφικότητας. Έτσι ολόκληρες περιοχές μιας εθνικοκρατικής οντότητας μπορούν να καταστούν «περιοχές υψηλής αυτονομίας» ή και «οιονεί κράτη». Σε αυτή την προοπτική «αυτονόμησης», στην οποία καταλυτικός θα είναι ο ρόλος υπερ-εθνικοκρατικές οντότητες, όπως «σώματα περιφερειακής διακυβέρνησης», «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», σε συνδυασμό με «οικονομικές αναμορφώσεις», «βλέπει» ο Cohen, περιοχές όπως: το Κεμπέκ. Η Σκωτία, η Καταλονία, η Ουαλία, η Τσετσενία, η Αραβική Παλαιστίνη, το Ιρακινό Κουρδιστάν και η… Κρήτη (σσ.57-59).
Η τελευταία, σύμφωνα με τον Κόεν, η Κρήτη, εάν προηγουμένως λυθεί το Κυπριακό, θα απωλέσει σημαντικό μέρος της στρατηγικής της αξίας για την Ελλάδα και τότε η Αθήνα θα μπορεί να παραχωρήσει στην Κρήτη τις περιορισμένες εξουσίες ενός «οιονεί κράτους» (σ.596).Η λύση δε του Κυπριακού, κατά τον Αμερικανο-εβραίο συγγραφέα, έγκειται στην «Ελληνοτουρκική οιονεί συγκυβέρνηση επί μιας διζωνικής, δικοινοτικής συνομοσπονδίας Κύπρου και Βόρειας Κύπρου…» (σ.1314). Πράγμα που ουσιαστικά σημαίνει την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητης κρατικής οντότητας.
Έχουμε επίγνωση ότι ισορροπούμε στην ολισθηρή γραμμή της κινδυνολογίας, της συνωμοσιολογίας και του αντισημιτισμού. Μακριά από εμάς κάθε τέτοια πρόθεση. Εκείνα που προσπαθούμε να επισημάνουμε είναι:
- Η ανοικτή πληγή του μεσανατολικού, που αφορά κατ’ εξοχήν το κράτος του Ισραήλ και την διαρκή υπαρξιακή του αγωνία, που το υποχρεώνει να έχει μια επιθετική αντίληψη για το τι εστί δικαίωμα αυτοάμυνας.
- Ο πανικός που εύκολα πυροδοτείται από την κακή διαχείριση -όχι πως ήταν εύκολο!- του τραύματος του Ολοκαυτώματος. H παραμικρή ταραχή ή ακόμα και η απλή κριτική βιώνονται ως απειλή επανάληψης του Ολοκαυτώματος. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται για κάποιο τόσο σοβαρό γεγονός όπως η 7η Οκτωβρίου ή η πυραυλική ισχύς του Ιράν. Η άλλη όψη αυτού του πανικού είναι η αίσθηση παντοδυναμίας και η χωρίς κανόνες και ηθικές αναστολές άσκηση ακραίας βίας. Δεν είναι το DNA των Εβραίων που ευθύνεται. Είναι το άτοπο του όλου σιωνιστικού εγχειρήματος.
- Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον για τη διατήρηση του status quo. Η Νέο-οθωμανική Τουρκία είναι αναθεωρητική δύναμη. Το Ισραήλ είναι εξ ορισμού και εξ αυτής ταύτης της υπάρξεώς του αναθεωρητική δύναμη. Είναι η διηνεκής αναθεώρηση καθ’ εαυτή.
- Για τους ανωτέρω λόγους, η «συμμαχία» μιας εξαρτημένης και χωρίς εθνική στρατηγική χώρας με μια κατ’ εξοχήν αναθεωρητική χώρα που διαθέτει άκρως επεξεργασμένη στρατηγική, πολεμική τεχνολογία αιχμής, λευκή επιταγή από τις ΗΠΑ και επιπλέον πυρηνική δύναμη, θα αποτελούσε επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε διπλωματικές σχέσεις με τη χώρα αυτή ή να γίνουμε εχθροί της, κάτι που δεν θα ήταν λιγότερο τυχοδιωκτικό. Απλώς σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσδεθούμε στο άρμα της. Αυτό θα μας ζημίωνε, καθιστώντας εχθρούς μας τους εχθρούς της, και επιπλέον θα ήταν μια «συμμαχία» με ημερομηνία λήξης. Αργά ή γρήγορα, το Ισραήλ θα πρέπει, για την επιβίωσή του και υπό τον όρο ότι το Ιράν δεν θα αλλάξει στρατόπεδο, να βρει έναν συμβιβασμό με την Τουρκία. Η οποία Τουρκία όταν απειλεί και φωνασκεί συνήθως παζαρεύει, για να κερδίσει καλύτερο συμβιβασμό.
Και επειδή Διαθήκη σημαίνει συμβόλαιο, ας έχουμε τον νου μας· τα συμβόλαια έχουν και ψιλά γράμματα. Όλο και κάποιο… καπέλο μπορεί να λείπει όσο πλούσιες κι αν είναι οι δωρεές του Παντοδύναμου στον «εκλεκτό» του.
Οπότε, ως «μη εκλεκτοί», ας δώσουμε προσοχή στη σοφία των κοινών θνητών:
Τί γὰργένοιτ᾽ ἂν ἕλκος μεῖζον ἢ φίλος κακός; («Ποια πληγή είναι μεγαλύτερη από τον κακό τον φίλο;» Σοφοκλής, Αντιγόνη, 650).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου