Αστυνομική δραματική ταινία ιταλικής παραγωγής του 1976 σε σκηνοθεσία του Φραντσέσκο Ρόσι, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λεονάρντο Σάσια. :Βικιπαίδεια Δολοφονίες διακεκριμένων(1976)
Στα ταραγμένα χρόνια της μεταπολεμικής Ιταλίας, γύρω στο 1975, όλοι παρακολουθούσαν όλους και συνωμοτούσαν εναντίον όλων, με ισχυρότερους και πιο οργανωμένους, τους φασίστες και τους αναρχικούς...
Όταν ο επιθεωρητής Rogas (Lino Ventura) ξεκινάει να ψάχνει την δολοφονία ενός δικαστή στο Παλέρμο, και μετά ενός άλλου και μετά ενός τρίτου, αρχίζει να βλέπει ένα σχέδιο εκδίκησης από κάποιον άδικα κατηγορημένο και φυλακισμένο πολίτη. Μέχρι που και άλλος δικαστής εκτελείται στη Ρώμη. Τότε, τα πράγματα αρχίζουν να μπλέκουν με πολιτικά κόμματα, συνωμοσίες δεξιών και δολοφονίες δικαστών από πληρωμένους εκτελεστές.
Όταν όλα αυτά ξεκαθαρίζουν στο μυαλό του και προσπαθεί να ενημερώσει τον αρχηγό του Κομμουνιστικού Κόμματος για τον επικείμενο κίνδυνο, έρχεται αναπόφευκτα το τέλος...
Το σενάριο της ταινίας προέρχεται από το πολύκροτο μυθιστόρημα
μελλοντολογικής, πολιτικής φαντασίας του Λεονάρντο Σιάσια.
Πρωταγωνιστούν οι : Λίνο Βεντούρα, Τίνο Καράρο, Μαρσέλ Μποτζουφί, Αλέν Κινί,
Τίνα Ομόν, Ρενάτο Σαλβατόρι, Φερνάντο Ρέι, Μαξ Φον Σίντοφ.
Το φιλμ κέρδισε το 1976 τα βραβεία David Donatello καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας για τον Ρόζι.
Στην Ιταλία του μέλλοντος μετά από ανεξήγητη σειρά δολοφονιών
διακεκριμένων προσωπικοτήτων ετοιμάζεται δικτατορία. Το ιταλικό,
κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να λάβει καίριες αποφάσεις.
Μια συγκλονιστική ταινία, που δημιούργησε πολλές διαφωνίες,
αντεγκλήσεις και συζητήσεις. Διαθέτει τη δομή πολιτικού νουάρ με
εξαιρετική φωτογραφία, συμβολικά πλάνα, έξοχη, λειτουργική σκηνοθεσία
και με άκρως ελλειπτικό τέλος. Έξοχος ο Βεντούρα στο ρόλο του έντιμου
αστυνομικού.
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι του Αντώνη Μοσχοβάκη από την εφημερίδα Αυγή και είναι "αντλημένο" από το λινκ : https://alterthess.gr/dolofonies-diakekrimenon-apo-tin-tainiothiki-tis-ert-3/ της Κινηματογραφικής Λέσχης της ΕΡΤ3:
«Στην παγερή, ανησυχητική αυτή ακολουθία δίνει αντίβαρο η έκρηξη των
εικόνων (αυθεντικών) της παλλαϊκής διαδήλωσης, ενώ η ψυχρή παρουσία των
τανκς συνοψίζει και συμπυκνώνει την απειλή που υποβόσκει σ’ όλη τη
διάρκεια της ταινίας. Σ’ αυτό το τρομερό, συμπυκνωμένο φινάλε
συνοψίζεται η προβληματική του έργου και μπαίνει σε κίνηση η διαλεκτική
του. Από τη μια ο λαός, από την άλλη τα τανκς. Τι θα κάνει το
κομμουνιστικό κόμμα; Θα διαλέξει τη σύγκρουση ή θα την αποφύγει με το
συμβιβασμό; Θα πει την αλήθεια και θα μετατρέψει τη διαδήλωση σ’
αιματοχυσία ή θα αφήσει να επικρατήσει η επίσημη εκδοχή, ότι ο
επιθεωρητής σκότωσε τον κομμουνιστή ηγέτη κι ύστερα αυτοκτόνησε; Η
αλήθεια δεν είναι πάντα επαναστατική» λέει ο νέος γραμματέας του ΚΚ,
αντιστρέφοντας την περίφημη φράση του Γκράμσι.
Ορισμένοι στέκονται σ’ αυτή τη φράση, αγνοώντας το πότε και το πώς
λέγεται. Σίγουρα ο Ρόζι δεν ζητά να ανατρέψει τον Γκράμσι. Και δεν
υποβάλει την ηττοπάθεια με το να κοιτάζει κατάματα την πραγματικότητα.
Παράλληλα, προβάλει την τεράστια δύναμη των λαϊκών μαζών. Ωστόσο, η
σύγκρουση θα ήταν τρομακτική. Εκείνο που επιβάλλεται είναι ο ώριμος και
υπεύθυνος στοχασμός για τον τρόπο δράσης.
Θα προσθέσουμε εδώ ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του Ρόζι, δοσμένη στην «Κυριακάτικη Ουμανιτέ». «Για να δώσω μια εικόνα, απαλλασσόμαστε τώρα από τα πατροπαράδοτα σχήματα για την ωραία, ρομαντική επανάσταση που ονειρευόμασταν, όταν ήμασταν νέοι. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Δεν γίνεται έτσι η επανάσταση. Πρέπει να βρούμε έναν καινούριο δρόμο για να πετύχουμε μια επαναστατική αλλαγή. Αναζητούμε όλοι αυτό το δρόμο και ίσως ακόμα δεν τον ξέρουμε. Έτσι, αυτή η ταινία ανταποκρίνεται σε μια ψυχική (μου) κατάσταση, συνθεμένη από αμφιβολίες, ανησυχίες, αβεβαιότητες. Αυτές συνόψισα στην ταινία μου. Δεδομένου ότι έχουμε δεχτεί και ζούμε την ιδέα του μεγάλου ιστορικού συμβιβασμού , πρέπει να κοιτάξουμε καλά τα πράγματα κατά πρόσωπο. Το σημαντικό για την Αριστερά είναι να κρατά το ουσιώδες, να κρατά το ηθικό κύρος, τη δύναμη και την ενεργητικότητα για να επεμβαίνει, για να αλλάζει τη διεφθαρμένη κοινωνία.»
ΑΛΕΞΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ :10 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΙΣ «ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ»
1. Για την εκπληκτική ατμόσφαιρα μιας αιωρούμενης απειλής
2. Για τα πολιτικά διλήμματα που βάζει.
3. Για το ότι θέτει το ερώτημα αν η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική, αμφισβητώντας την κλασική ρήση του Γκράμσι.
4. Για το ερώτημα αν ο λαός πρέπει να αφεθεί και να κινδυνέψει με αιματοχυσία.
5. Για τον εκπληκτικό, πειστικό ρόλο του Λίνο Βεντούρα
6. Για την εξαιρετική δομή ενός νουάρ πολιτικής φαντασίας
7. Για τις υπόγειες συγκρούσεις προκειμένου να αποσταθεροποιηθεί μια χώρα.
8. Για το κύκλωμα συμφερόντων και διαπλοκών που κινεί τα νήματα.
9. Για την ανάδειξη της μουμιοποίησης της εξουσίας
10. Για τα εξαιρετικά καδραρίσματα, τη γεωγραφία των κάδρων και τις εικαστικές συνθέσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου