Πέτρος Παπακωνσταντίνου: «Tο λεγόμενο Ακραίο Κέντρο ευνοεί, παρά τις φιλελεύθερες διακηρύξεις του, την άνοδο της Ακροδεξιάς»
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου μιλά με αφορμή την έκδοση του τελευταίου του βιβλίου «Γκρίζο Κύμα» (εκδ. Τόπος).
Συνέντευξη στον Κ.Β. Κατσουλάρη
Τι κυρίως διαφοροποιεί τη «νέα ακροδεξιά» από παλιότερες μορφές της;
Σε αντίθεση με τα κλασικά πρότυπα του φασισμού και του ναζισμού, η σύγχρονη Ακροδεξιά δεν αντιπροσωπεύει κόμματα που στηρίζονται σε αντεπαναστατικά κινήματα μαζών, εννοούν να ανατρέψουν την αστική Δημοκρατία και να επιβάλουν ολοκληρωτικό καθεστώς, καθώς προετοιμάζονται για μεγάλης κλίμακας πολεμικές περιπέτειες. Με σημαντικές εξαιρέσεις τύπου Χρυσής Αυγής, τα περισσότερα ακροδεξιά κόμματα της εποχής μας σε Ευρώπη και Αμερική δεν αμφισβητούν το πολίτευμα. Ο Τραμπ στις ΗΠΑ και ο Μιλέι στην Αργεντινή δεν βασίστηκαν σε Τάγματα Εφόδου και Μελανοχίτωνες, αλλά σε τηλεοπτικά ριάλιτι και μεγάλους χρηματοδότες.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η νέα Ακροδεξιά έχει γίνει άκακο κατοικίδιο. Ο Χέρμπερτ Κικλ στην Αυστρία χαρακτηριζόταν στις πρόσφατες εκλογές από τους οπαδούς του «Καγκελάριος του Λαού», όπως ο Χίτλερ, ενώ η Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία προέρχεται από το νεοφασιστικό Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (MSI), τα αρχικά του οποίου παραπέμπουν στο "Mussolini Sei Immortale"- Μουσολίνι Είσαι Αθάνατος. Κοινός πυρήνας του σημερινού μεταφασισμού- light με τα σκληροπυρηνικά αρχέτυπα είναι ο επιθετικός εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο αυταρχισμός και ο αντικομμουνισμός. Αυτός ο αναπαλλοτρίωτος, αντιδραστικός πυρήνας επιτρέπει τη διαρκή ώσμωση ανάμεσα στην «παλιά» και τη «νέα» Ακροδεξιά και την παλινδρόμηση από τον μεταφασισμό στον νεοφασισμό, κάθε φορά που έκτακτες κοινωνικές συνθήκες, όπως μια οξεία οικονομική κρίση ή ένας πόλεμος, ευνοούν κάτι τέτοιο.
Στον υπότιτλο του βιβλίου σας κάνετε λόγο για τη «νέα ακροδεξιά» και τους «συνεργούς της». Ποιοι είναι αυτοί και τι τους ενώνει με τη νέα ακροδεξιά;
Αναφέρομαι σε τρία διαφορετικά πεδία. Πρώτα απ’ όλα σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που χρησιμοποιούν την Ακροδεξιά ως δύναμη κρούσης και μοχλό προώθησης των επιδιώξέων τους. Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή εξαπέλυε δολοφνικές επιθέσεις εναντίον συνδικαλιστών στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στο Πέραμα, ενώ στη Βουλή πλειοδοτούσε σε ρυθμίσεις υπέρ των εφοπλιστών. Στη Γαλλία η Μαρίν Λε Πεν έτυχε υποστήριξης, στις τελευταίες εκλογές, από τον βιομηχανικό και μιντιακό όμιλο Μπολορέ, ενώ και η κεντροδεξιά, υποτίθεται, Le Figaro της πολεμικής βιομηχανίας Dassault την υποστήριξε έμμεσα ως το λιγότερο κακό έναντι της ενωμένης Αριστεράς.
Στην κατηγορία των “συνεργών” εντάσσω επίσης στοιχεία του βαθέος κράτους και κυρίως των μυστικών υπηρεσιών και ειδικών δυνάμεων καταστολής, Όλοι θυμόμαστε ότι ένας πρώην αρχηγός της ΕΥΠ εκλέχτηκε βουλευτής με το ΛΑ.ΟΣ του Καρατζαφέρη και ότι η Χρυσή Αυγή εξασφάλισε προκλητικά υψηλά ποσοστά στα εκλογικά κέντρα όπου ψήφιζαν τα ΜΑΤ. Παρόμοια φαινόμενα, όπως αναφέρω στο βιβλίο μου, είναι συνήθη στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, τουλάχιστον της νότιας.
Τελευταίο στη σειρά αλλά όχι σε σημασία, το λεγόμενο «Ακραίο Κέντρο» ευνοεί, παρά τις φιλελεύθερες διακηρύξεις του, την άνοδο της Ακροδεξιάς. Εννοώ τα κόμματα κεντροδεξιάς ή κεντροαριστερής ταυτότητας, που ακολουθούν ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, δημιουργώντας μια συνθήκη προκλητικών ανισοτήτων, εργασιακής επισφάλειας, κοινωνικού αποκλεισμού και εξατομίκευσης, η οποία δημιουργεί ιδανικό περιβάλλον για τη δημαγωγία του μεταφασισμού. Ο κεντρώος Μακρόν θεώρησε πρέπον να αποτίσει φόρο τιμής προεκλογικά στον δωσίλογο Πεταίν, επικαλούμενος τη συμβολή του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο κεντροαριστερός Στάρμερ πήγε στη Ρώμη για να εξοικειωθεί με το know-how της Μελόνι στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού.
Στο βιβλίο σας μιλάτε εκτενώς για το πώς το ΝΑΤΟ και κυβερνήσεις της Δύσης, στα χρόνια του Ψυχρού πολέμου, χρησιμοποίησαν ναζιστές και συναφείς οργανώσεις στο πλαίσιο του αντικομμουνιστικού αγώνα. Ποιο ήταν το τίμημα αυτών των «ανίερων συμμαχιών»;
Πράγματι, σημαντικό μέρος των Ναζί, των φασιστών και των δωσίλογων όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά ανακυκλώθηκαν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον νέο, ψυχρό αυτή τη φορά πόλεμο εναντίον της ΕΣΣΔ και των κομμουνιστικών κομμάτων στην Ευρώπη. Τα πιο τυπικά παραδείγματα είναι η «Οργάνωση του Ράινχαρντ Γκέλεν, πρώην επικεφαλής της κατασκοπείας του ναζιστικού στρατού στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, ο οποίος διορίστηκε από τους Αμερικανούς ως ο πρώτος διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στη Δυτική Γερμανία, και το παρακρατικό δίκτυο του ΝΑΤΟ Stay Behind (Gladio στην Ιταλία, Κόκκινη Προβειά στην Ελλάδα, Kontrgerilla στην Τουρκία κ.α.). Τα δίκτυα αυτά έπαιξαν ρόλους σε σενάρια αντιδημοκρατικής εκτροπής στις εν λόγω χώρες, με αποκορύφωμα τη «στρατηγική της έντασης» στην Ιταλία της δεκαετίας του ’70, όταν οι φασίστες οργάνωναν πολιτικές προβοκάτσιες όπως πολύνεκρες βομβιστικές ενέργειες που αποδίδονταν σε αναρχικούς και κομμουνιστές.[.....................................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου