Μετά την ολοκλήρωση της ακροαματικής διαδικασίας, δώδεκα ένορκοι καλούνται να αποφασίσουν για την τύχη ενός νεαρού Τσετσένου που κατηγορείται ότι δολοφόνησε τον Ρώσο πατριό του.Ένας ένορκος προσπαθεί να πείσει τους υπόλοιπους έντεκα ότι η υπόθεση δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο φάνηκε κατά τη
διάρκεια της δίκης.
Ριμέικ της ταινίας Οι 12 Ένορκοι 1957
Υπότιτλοι: Ελληνικοί
Special feature: Greek subtitles
Γλώσσα: Russian, Chechen
Παραγωγή: 2007
Χωρα: Russia
Πρώτη προβολή: 8 January 2009 (Netherlands)
Είδος Ταινίας: Δράμα / Εγκλήματος / Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Nikita Mikhalkov
Ηθοποιοί: Sergey Makovetskiy, Sergey Garmash, Apti Magamaev, Nikita Mikhalkov
. ---Άλλη μία μεταφορά της ταινίας "12 angry men" (1957) του Σίντνεϊ Λιούμετ.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Πηγή: http://www.mic.gr/cinema-theater/12-toy-nikita-mikhalkov
ΣΙΝΕΜΑ - ΘΕΑΤΡΟ 12 του Nikita Mikhalkov
« Η θεωρία της σχετικότητας γίνεται αυτονόητη πράξη στην καθημερινή μας ζωή και παύει να είναι θεωρία. Αν, τώρα, συμβεί να συναντηθούν εξ επί τούτου δώδεκα υποκειμενικές κρίσεις ανθρώπων που φέρουν το βάρος της γνώμης τους, τότε το αποτέλεσμα της ετυμηγορίας μπορεί πιθανολογικά να είναι περισσότερο αντικειμενικό από το άθροισμα ή τον μέσο όρο των ανεξάρτητων απόψεών των.
Πάνω σ' αυτό το "θεώρημα" πατάει και ο Μιχάλκοφ για να χτίσει τη
σύγχρονη παραβολή του. Ο νεαρός τσετσένος που δικάζεται για το φόνο του
ρώσου "θείου", κρίνεται από 12 ενόρκους που μοιάζουν όλοι ρώσοι, μια
ομοιογενής ομάδα, αλλά και οι οποίοι ταυτόχρονα αντιπροσωπεύουν τους
θεμέλιους λίθους της σύγχρονης ρωσικής κοινωνίας. Τούτο το μωσαϊκό
ανθρώπων, κάθε άλλο παρά ομοιογενές, είναι η σημερινή "λαϊκή τάξη
πραγμάτων" με διαφορετική κουλτούρα, καταγωγή, ιδανικά και κοινωνική
θέση, και με καχυποψία και προκατάληψη [ακόμη και] απέναντι του ενός
προς τον άλλον.
Όλα αυτά είναι μια ωραία πρόφαση για να μιλήσει για διαφθορά, παρακμή, αλκοολισμό, εθισμό, συντηρητισμό, αδιαφορία, αλλά και για αγανάκτηση, διαφορετικότητα, αξιοπρέπεια, σεβασμό, ισότητα, αγάπη προς τον πλησίον .
Οι συγκυρίες είναι βολικές: πριν 50 χρόνια ο Sidney Lumet έκανε ένα δικαστικό δράμα [12 Angry Men / Οι 12 ένορκοι, 1957] και πριν 10 χρόνια ο William Friedkin το μετέγγραψε επιτυχώς σε τηλεδράμα [1997]. Εν έτει 2007 ο Mikhalkov το αποστεώνει και κρατά 12 συγκλονιστικούς μονόλογους με κορυφαίο και διπλά ανατρεπτικό τον δικό του. Παράλληλα φαζάρει και σπάει τη θεατρικότητα του κλειστού χώρου με εμβόλιμα σπαράγματα από το παρελθόν και το παρόν του κρινόμενου.
Αυτός ο νεαρός δεν είναι παρά η ίδια η χώρα που χορεύει [ως ζέσταμα] το αβέβαιο μέλλον της, υπό τους ήχους της μουσικής του Έντβαρτ Αρτέμιεφ. Κι ακόμη μακρύτερα, ας δούμε στη θέση του μια οποιαδήποτε χώρα και στη θέση των οργισμένων ενόρκων εμάς τους "αυτόχθονες" τιμητές της [ανθρωπάκια με προσωπικούς γολγοθάδες, πύρρειους νίκες και άπειρες ήττες] που έχουμε βολεματικά ξεχάσει το παρελθόν μας. Και που εγκαταλείπουμε αμαχητί την τύχη της/μας στο έλεος της κάθε "νόμιμης" ή άνομης εξουσίας. Η θεωρία της σχετικότητας που λέγαμε...
Τότε είναι που μια καλή ταινία οφείλει να μας ξυπνήσει από το λήθαργο και να μας ζητήσει να δράσουμε ατομικά.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου