Αναμένοντας τον μίστερ Φαιό
Ποια σχέση μπορεί να έχει το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέληξε σε θρίαμβο του Στέφανου Κασσελάκη πάνω στα υπολείμματα της παλιάς ηγεσίας του κόμματος (του προκατόχου του συμπεριλαμβανομένου) με το τριήμερο συνέδριο για τα πενηντάχρονα της Μεταπολίτευσης που οργάνωσαν την περασμένη βδομάδα η «Καθημερινή», το Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, ο καθηγητής Κέβιν Φέδερστοουν («Ελληνικό Παρατηρητήριο» του LSE στο Λονδίνο) και το εγχώριο Οικονομικό Φόρουμ Δελφών;
Θεωρητικά, την παραμικρή. Στην πρώτη περίπτωση είχαμε μια καθαρά πολιτική (τρόπος του λέγειν) διοργάνωση, με στόχο τη χάραξη της περαιτέρω πορείας του κόμματος που παραμένει (προς το παρόν) αξιωματική αντιπολίτευση· διοργάνωση που επιβεβαίωσε πανηγυρικά την οριστική πλέον πολιτική και πολιτισμική μετάλλαξη αυτού του κόμματος σε παραπολιτικό one man show με μπόλικες δόσεις ξεκατινιάσματος και τρασίλας, όπως ακριβώς αρμόζει στα κηρύγματα ενός ταλαντούχου υπερατλαντικού τηλευαγγελιστή.
Στη δεύτερη ο σημερινός πρωθυπουργός και οι έξι προκάτοχοί του, η νυν και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έξι πρώην υπουργοί Οικονομικών και δεκατρείς ακόμη νυν ή πρώην συνάδελφοί τους διαφόρων υπουργείων (Εξωτερικών, Εσωτερικών, Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Απασχόλησης κ.λπ.), δεκάξι πανεπιστημιακοί καθηγητές, εφτά στελέχη διαφόρων ιδρυμάτων και δεκαπέντε δημοσιογράφοι άδραξαν (κατά τη διοργανώτρια εφημερίδα) «μια εξαιρετική ευκαιρία αναστοχασμού, ιστορικού απολογισμού και εθνικής αυτογνωσίας για τον μισό αιώνα Δημοκρατίας», προειδοποιώντας μας (οι περισσότεροι) για όσα μας περιμένουν −για το καλό μας πάντα εννοείται. Ο φάντης και το ρετσινόλαδο θα έλεγε κανείς. Είναι όμως έτσι;
«Υπάρχει η θεωρία ενός πολύ σημαντικού οικονομολόγου στο Χάρβαρντ. Μας λέει ότι δεν είναι απαραίτητα συμβατά 1) η παγκοσμιοποίη-ση, 2) η δημοκρατία και 3) η οικονομική ανάπτυξη. Δεν μπορούμε να έχουμε και τα τρία ταυτόχρονα» | Κώστας Κωστής (καθηγητής ΕΚΠΑ - διευθυντής ΜΙΕΤ), 29.2.2024
Ας μας επιτραπεί να διαφωνήσουμε. Ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε και η ανησυχία που εκδηλώθηκε στη δεύτερη διοργάνωση (τη σοβαρή) συνδέεται άμεσα με το ριάλιτι σόου που παρακολουθήσαμε στο συνέδριο του κ. Κασσελάκη και των κομπάρσων του. Μπορεί ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ της τελευταίας δεκαετίας να μετεξελίσσεται ταχύτατα σ’ ένα ελάχιστα σοβαρό μόρφωμα με απροσδιόριστα (ακόμη) πολιτικοϊδεολογικά χαρακτηριστικά, προνομιακό όμως πεδίο απεύθυνσής του αποτελούν ακριβώς τα στρώματα εκείνα, η «σιωπή» και η δυσφορία των οποίων φάνηκε καθαρά πως τρομάζουν την τωρινή πολιτική ηγεσία του τόπου και τους οικονομικούς ή άλλους πάτρονές της.
Δικαιούμαστε ως εκ τούτου να εκτιμήσουμε πως η ανάδυση του «φαινομένου Κασσελάκη» (ακριβέστερα: η εμφύτευση, επικοινωνιακή υποστήριξη και πιθανή χρηματοδότησή του) δεν είναι παρά ένα προληπτικό εγχείρημα έγκαιρης απορρόφησης, προς τη «σωστή» (για τα αφεντικά του) γεωπολιτική κατεύθυνση, του πολιτικού σεισμού που διακρίνουν ευκρινώς στον ορίζοντα. Κάτι παρόμοιο συνέβη άλλωστε και πριν από εξίμισι δεκαετίες, προς προοδευτική τότε (σε αντίθεση με τώρα) κατεύθυνση. Ας δούμε όμως αναλυτικά τα στοιχεία αυτής της εξίσωσης.
Η δημοκρατία ως πρόβλημα
[Όσοι νόμιζαν πως το συνέδριο «Καθημερινής» και Σία θα επικεντρωνόταν σε μια ιστορική, κοινωνιολογική κ.λπ. αποτίμηση της Μεταπολίτευσης, των πρώτων δεκαετιών δηλαδή μετά την πολιτική τομή του 1974, αποδείχτηκαν τελικά βαθιά γελασμένοι. Βασικό επίδικο των περισσότερων συζητήσεων δεν ήταν το παρελθόν, αλλά το παρόν και κυρίως το μέλλον: το διαφαινόμενο αδιέξοδο (των από πάνω) που προκαλεί η σύζευξη της ανάγκης τους για μια νέα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και της κοινωνικοοικονομικής ασφάλειας των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου οι ίδιοι να βελτιώσουν τη θέση τους σ’ έναν άκρως ανταγωνιστικό διεθνή καταμερισμό εργασίας, και της επίγνωσης -από την άλλη- ότι μεγάλες μάζες του πληθυσμού, που έδωσαν (κυρίως διά της αποχής τους από την κάλπη) μια εύκολη δεύτερη νίκη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενδέχεται να σηκωθούν τελικά από τον καναπέ εκφράζοντας την οργή τους σε γεωπολιτικά «προβληματική» (και αντιδημοκρατική) κατεύθυνση.
«Τώρα, που η χώρα ανακάμπτει οικονομικά και κοινωνικά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα, σε μια νέα εποχή που σε τίποτα δε μοιάζει με την περίοδο που ζήσαμε αυτά τα πενήντα χρόνια», προειδοποίησε χαρακτηριστικά ένα;ς από τους; συνδιοργανωτές του συνεδρίου, ο Συμεών Τσομώκος του «Φόρουμ». «Στη δική μου ταπεινή κρίση, αυτή εποχή έχει κάποιες ομοιότητες περισσότερο με το Μεσοπόλεμο. Δυο μεγάλοι πόλεμοι έχουν ξεσπάσει στη γειτονιά μας, χωρίς άμεση ελπίδα ειρήνευσης και χωρίς κανένα ορατό σημάδι για το ποια θα είναι η επόμενη μέρα. […] Είμαστε ήδη σήμερα σε μια νέα παγκόσμια γεωπολιτική πραγματικότητα, ως συνέπεια της μεγάλης υποχώρησης της Δύσης και των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Είναι πραγματικότητα πια η ανάδυση νέων γεωπολιτικών δυνάμεων, με τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου· νέων δυνάμεων που έχουν αναδυθεί τα τελευταία χρόνια και που αναζητούν το δικό τους χώρο, τη δική τους παρουσία, έντονη στο νέο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό χώρο που διαμορφώνεται στις μέρες μας»[........]
Στρίψατε ακροδεξιά;
Ερχόμαστε έτσι στο δεύτερο σκέλος της εξίσωσης: τον ρόλο που προορίζεται να παίξει ο κ. Κασσελάκης, όπως κι αν μετονομάσει το κόμμα του, στο πολιτικό σκηνικό που τα θινκ τανκ της αστικής μας τάξης βλέπουν να διανοίγεται μπροστά τους. Μελετώντας το ηλεκτρονικό προφίλ των ενθουσιωδών οπαδών που του έδωσαν τη νίκη στο πρόσφατο συνέδριο, διαπιστώνουμε πως αυτή η νέα κομματική «βάση» θυμίζει περισσότερο το κοινό της σύγχρονης Ακροδεξιάς παρά οποιαδήποτε εκδοχή Αριστεράς: άπειρες αναρτήσεις παραδοσιακού εθνοθρησκευτικού περιεχομένου, από εικονίσματα αγίων μέχρι αποκαλύψεις για την αρχαιοελληνική καταγωγή τού «άει σιχτίρ»· αποθέωση του Αρχηγού (και, μέχρι το συνέδριο, του προκατόχου του) με όρους άλλοτε θρησκευτικούς («άγιος») κι άλλοτε ριάλιτι σόου («έχεις αστρική ενέργεια!»)· έκδηλη αγραμματοσύνη, συνοδευόμενη από εξίσου έκδηλο μίσος για τα «μαρξιστικά ιερατεία» και κάθε είδους διανόηση· αμετροεπής αναγόρευση σε ύψιστη προσωπική «θυσία» του δίωρου που «φάγανε» στην ουρά για να τον εκλέξουν· ακόμη κι αναπαραγωγή ρατσιστικών αναρτήσεων χρυσαυγίτικης έμπνευσης για το μεταναστευτικό, δίπλα στα εξίσου ναζιστικά καλέσματα για «αποπαρασίτωση», «μυοκτονία» κι απαλλαγή από τα «φίδια», τις «φαρμακερές σιχαμερές οχιές», τους «αρουραίους των υπογείων της Κουμουνδούρου» και τα «παράσιτα της Φασιστεράς».
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:Αναμένοντας τον μίστερ Φαιό
Η καινούργια αυτή φουρνιά κομματικών μελών δεν αναρτά ανακοινώσεις για εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, καθώς θεωρεί πως «οι ζωές μας δεν αλλάζουν με φωνές στα πεζοδρόμια». Εκστασιάζεται επειδή ο Αρχηγός «μιλάει μία ώρα χωρίς χειρόγραφο», («θα σε ζήλευαν πολλοί ηγέτες σε παγκόσμια κλίμακα», αποφαίνεται επ’ αυτού μία γκρούπι), αγνοώντας πλήρως την ηλεκτρονική υπαγόρευση μέσω οτοκιού. «Ο Αρχηγός ακόμα και στα ζώα τραβάει μπροστά και δείχνει το δρόμο» θ’ αποφανθεί πάλι εν μέσω συνεδρίου μια άλλη οπαδός, θεωρώντας αυτονόητη την ταύτιση του κόμματός της με αγέλη.
Κόσμος έτοιμος, μ’ άλλα λόγια, να εγκολπωθεί κηρύγματα όπως το παρακάτω, με το οποίο ο κ. Κασσελάκης συνέτριψε κάθε εσωκομματική αμφισβήτησή του:
«Τι κάνουμε, όλοι εμείς, απέναντι σ’ αυτούς τους λίγους; Σας ρωτώ: τι κάνουμε; Σ’ αυτούς τους λίγους που κάθονται σε μερικές από τις πρώτες σειρές και μέσα σ’ ένα στάδιο που χειροκροτά θερμά το πρόγραμμα του κόμματος, το οποίο ανέλυα ενδελεχώς επί 90 λεπτά, έχουν σταυρώσει τα χέρια! Τι κάνουμε εμείς οι πολλοί, που ήρθαμε από τη Μακεδονία, που ήρθαμε από τη Θεσσαλία, την Κρήτη, το Διδυμότειχο, τη Γαύδο, τη Διασπορά, απέναντι σ’ αυτούς τους λίγους, τους πολύ λίγους, που ήρθαν εδώ περνώντας από διαδρόμους, γεύματα και, ναι, μυστικούς δείπνους;»
Ανατριχιάζει κανείς στην ιδέα πως αυτό το είδος λόγου εξουσίας (γιατί περί εξουσίας πρόκειται), της γεμάτης ανορθολογισμό ταύτισης Ηγέτη και «λαού» ενάντια σε κάποιους «λίγους» που αενάως συνωμοτούν, θα μπορούσε να εκφέρεται όχι σε σχέση μ’ ένα κόμμα (η συμμετοχή στο οποίο είναι σε τελική ανάλυση καθαρά προσωπική επιλογή), αλλά τη χώρα. Με τον μεταμοντέρνο φίρερ να κινητοποιεί «το έθνος» ενάντια σε κάθε λογής εσωτερικούς εχθρούς που θα τολμήσουν ν’ αμφισβητήσουν την οικονομική πολιτική του (τις «εθνικά αναγκαίες» απολύσεις λ.χ. στον δημόσιο τομέα), την «εθνική» στρατηγική του (στο πλευρό μιας στριμωγμένης υπερδύναμης) ή ό,τι άλλο.
Ο Αρχηγός έχει από καιρό ανακοινώσει ως όραμά του την «επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα, που ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες και τους νόμους». Λίγο αργότερα, μας αποκάλυψε δε το καταχθόνιο «σχέδιο Ισλαμαμπάντ» του Αδώνιδος, για μαζικό εποικισμό της Ελλάδας με μισό εκατομμύριο Πακιστανούς. Κίνηση που διέρρηξε τη σημαντικότερη γραμμή διαχωρισμού της ελληνικής Αριστεράς (ακόμη και στις πιο εθνικιστικές εκδοχές της) από το «άλλο άκρο», ενθουσίασε όμως τους φαν του κ. Κασσελάκη στην Ομογένεια: «Το θέμα είναι πολύ σοβαρό όχι άλλος λαθρομετανάστες η ελλάδα πρέπει να αρχίσει να βρει τον παλιό της ρυθμό και οι ελπίδες μας είναι πως θα τα βάλεις όλα σε τάξη εγώ είμαι σίγουρη η ελλάδα μας μικραίνει λαθρομετανάστης πολλαπλασιάζονται οι έλληνες είναι που στο ίδιο μας το κράτος στο ίδιο μας κράτος είμαστε φιλοξενοί μου φιλοξενούμενοι αυτό πρέπει να τακτοποιήσει μόνο κασιδάκης», πανηγύρισε χαρακτηριστικά στο fb μια Ελληνοαμερικανίδα «κορυφαία θαυμάστριά» του από τη Νέα Υόρκη. Χαριτωμένο όντως lapsus, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για όλα τα υπόλοιπα.
Θα μπορούσε άραγε το «δομικά διευρυμένο» κόμμα που θα διαδεχθεί τον ΣΥΡΙΖΑ ν’ απορροφήσει εγκαίρως το τσουνάμι του ακροδεξιού «αντισυστημισμού», αποτρέποντας την ηγεμόνευσή του από τους αντιπάλους της Δύσης και παροχετεύοντάς το σε βολικές γι’ αυτή την τελευταία κατευθύνσεις; Κοντός ψαλμός, αλληλούια.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου