Η μεσαιωνική αυτοκρατορία αντεπιτίθεται

Η «εν Χριστώ» σκοταδιστική αντεπίθεση

Κύρκος Δοξιάδης*

Πηγή: efsyn.gr

---

Το περασμένο Σάββατο έλαβα στην πανεπιστημιακή ηλεκτρονική μου διεύθυνση (εύκολα προσβάσιμη στους πάντες) πρόσκληση σε ημερίδα που έχει προγραμματιστεί για τις 18 Μαΐου. Παραθέτω εκτενές απόσπασμα από τη συνοδευτική επιστολή (έχω αλλάξει την πολυτονική ορθογραφία – η λέξη σε αγκύλες υποθέτω ότι παραλείφθηκε εκ παραδρομής):

«ΗΜΕΡΙΔΑ 18 ΜΑΪΟΥ: “Η Ορθοδοξία απέναντι στη σύγχρονη άρνηση”

Η “ΣΥΝΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ” μαζί με την “ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ” οργανώνουν Ημερίδα στις 18 Μαΐου 2019 και ώρα 3μμ-9μμ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας - αίθουσα “Μελίνα Μερκούρη”, υπό την αιγίδα της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Σεραφείμ διά των ευλογιών του οποίου και την πραγματοποιούμε, με θέμα: “Η Ορθοδοξία απέναντι στη σύγχρονη άρνηση”. Στόχοι της Ημερίδος:

• 1) Η εγρήγορση και η ενθάρρυνση για ποικίλη αντίσταση των Ελλήνων ορθοδόξων πολιτών απέναντι στην διάλυση του τριπτύχου Θρησκεία-Πατρίδα-Οικογένεια διά της λυσσαλέας κατεπείγουσας αναθεώρησης του Συντάγματος της Ελλάδος.
• 2) Η καταδίκη της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού ως προλειάνσεως του [εδάφους] για τον ερχομό του αντιχρίστου.
• 3) Η εν Χριστώ σθεναρή επιμονή μας μέχρι της δικαιώσεώς μας ότι το όνομα της Μακεδονίας μας είναι αδιαπραγμάτευτο, η Ιστορία του Γένους μας δεν εκχωρείται και η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική.
• 4) Η κριτική του προσφάτου αυτοκεφάλου της “Εκκλησίας” της Ουκρανίας. Το μοντέλο των αυτοκεφάλων Εκκλησιών είναι το Αυτοκέφαλο του 1850 διά της Μείζονος Συνόδου. Εκκλησία, Λαός και Πολιτεία οφείλουν να βρίσκονται σε σχέση συναλληλίας...»

Το ενδιαφέρον με τους «στόχους της Ημερίδος» είναι ότι αποτελούν ανακάτεμα άμεσα πολιτικών στόχων –1 και 3– με αμιγώς εκκλησιαστικούς – 2 και 4. Αν και η «αμιγής εκκλησιαστικότητα» τουλάχιστον του 2 είναι συζητήσιμη – σε σχετικό ιστότοπο βρήκα την ακόλουθη επισήμανση: «Ο Συγκρητιστικός Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, αποτελεί διαχρονική θρησκευτική διδασκαλία του Σατανισμού και της Θεοσοφίας, που είναι παρακλάδι του και η οποία αποτελεί την πνευματικότητα του ΟΗΕ...» Ούτως ή άλλως, δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει το εν λόγω ανακάτεμα.

Ως προς την αναθεώρηση του Συντάγματος, η Εκκλησία –δικαίως, σε έναν βαθμό– πιστεύει πως την αφορά, και στο Μακεδονικό, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που προέκυψε ως σύγχρονο πολιτικό ζήτημα, η Εκκλησία δι’ ουκ ολίγων εκπροσώπων της έχει πρωτοστατήσει στη συγκρότηση της ελληνικής εθνικιστικής αδιαλλαξίας. Η συγκεκριμένη διατύπωση των «στόχων» όμως είναι αποκαλυπτική.

Για το Μακεδονικό: «Η εν Χριστώ σθεναρή επιμονή μας μέχρι της δικαιώσεώς μας...» Με δεδομένη τη Συμφωνία των Πρεσπών και την επικύρωσή της από το ελληνικό Κοινοβούλιο, αναρωτιέται κανείς σε τι ακριβώς αποσκοπεί τούτη η «εν Χριστώ» αγωνιστικότητα, «μέχρι της δικαιώσεως» κιόλας. Ακόμα πιο αποκαλυπτική όμως είναι η διατύπωση που αφορά τη Συνταγματική αναθεώρηση: «[...] η ενθάρρυνση για ποικίλη αντίσταση των Ελλήνων ορθοδόξων πολιτών απέναντι στην διάλυση του τριπτύχου Θρησκεία - Πατρίδα - Οικογένεια...»

Η ιδεολογική στόχευση των διοργανωτών της Ημερίδας είναι σαφής. Η επανενεργοποίηση του περιβόητου μεταξικού τριπτύχου, διατυπωμένου κατά τρόπο «θρησκευτικά ορθότερο» αλλά και γραμματικά εκσυγχρονισμένο, μαρτυρεί όχι απλώς εμπλοκή της Εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα αλλά μια προσεκτικά σχεδιασμένη πολιτική επιλογή. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για απόφαση των συγκεκριμένων εκκλησιαστικών παραγόντων να ενσωματωθεί σημαντικό τμήμα της δραστηριότητας της Εκκλησίας στο ευρύτερο στρατηγικό σχέδιο που βλέπουμε να εκδιπλώνεται στις μέρες μας από σχεδόν σύσσωμο το ελληνικό κοινωνικο-πολιτικό καθεστώς.

Το οποίο εν ολίγοις θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως απόπειρα για ακύρωση της Μεταπολίτευσης – ήτοι, για μια επιστροφή στο προδικτατορικό καθεστώς του αντικομμουνιστικού κράτους και της εθνικοφροσύνης. Σε αυτό το πλαίσιο, οι διαφορετικές παραλλαγές του τριπτύχου «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» δεν είναι παρά η ελληνική εκδοχή του ακροδεξιού σκέλους του φαινομένου που έχω ονομάσει «νεοφιλοφασισμό» και που σηματοδοτεί την τάση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού για στροφή προς την Ακροδεξιά.

Σε αντιδιαστολή με ό,τι συνέβαινε προδικτατορικά, όταν η εθνικοφροσύνη επιβαλλόταν με τη βία του κράτους και του παρακράτους, ο στόχος τώρα είναι το εν λόγω τρίπτυχο να ηγεμονεύσει ιδεολογικά – εξ ου και το ότι ο στρατηγικός ρόλος της Εκκλησίας καθίσταται κρίσιμος. Η Εκκλησία δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να ασχολείται με «τα του οίκου της». Οφείλει να κατέλθει στο πεδίο των (ιδεολογικών) μαχών – το καθεστώς απειλείται.

Άλλωστε, το έδαφος έχει ήδη προλειανθεί – κι όχι μόνον από κοινωνικο-πολιτικές και επικοινωνιακές δυνάμεις άμεσα καθεστωτικές. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, βλέποντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης, του οποίου το εκτενέστατο πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στην υποδοχή του Αγίου Φωτός, είχα την αίσθηση πως βρισκόμουν σε θεοκρατική χώρα.

*καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών