Η σύγχρονη Μακεδονιάδα και οι σχιζοφρενείς «πατριώτες»

Κλέαρχος Τσαουσίδης

Πηγή: dailythess.gr

---

19 Ιανουαρίου 2019 

Ως πότε όλοι αυτοί οι αγράμματοι, ανιστόρητοι και (κάποιοι) σιτιζόμενοι από ξένες χώρες, μαζί με τους άθλιους πολιτικούς που δημιούργησαν το πρόβλημα, θα διαμορφώνουν χωρίς αντίλογο μια σύγχρονη Μακεδονιάδα; Ανέκαθεν, κάθε προσπάθεια εκκίνησης ενός διαλόγου για την αξιολόγηση του Μακεδονικού στις σημερινές συνθήκες, προσέκρουε στην αδιαφορία των πολιτικών δυνάμεων που υποδαύλιζαν αντιδράσεις και στην απίστευτη άρνηση των σύγχρονων «μακεδονομάχων» να ενημερωθούν.
Μού θυμίζουν κάποιους ηλικιωμένους που έμαθαν στο σχολείο ότι το τρένο γράφεται με αι και αρνούνται να προσαρμοστούν στις επιταγές της δημοτικής. Σε ένα άλλο επίπεδο, άνθρωποι (υποτίθεται) με κάποια μόρφωση επιμένουν στο πολυτονικό σύστημα γραφής, καλύπτοντας την άγνοιά τους με ένα ελιτίστικο επιχείρημα: το μονοτονικό φτωχαίνει τη γλώσσα!
Αυτό είναι, ήταν και θα είναι το πρόβλημα των κοινωνιών που υιοθετούν μύθους, αρκεί να τονώνουν την πίστη τους στην υπεροχή της φυλής, ασχέτως αν η φυλή αυτή τους περιλαμβάνει ή όχι. Οι απλοί άνθρωποι, όμως, είναι πολλές φορές άμαθοι, άσχετοι ή απλώς ανόητοι. Οι ηγέτες;
Δεν ξέρω αν ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Καμένος, ο κ. Λεβέντης και η κ. Γεννηματά καταλαβαίνουν πόσο φουσκώνουν τον αέρα στα πανιά της νεοναζιστικής συμμορίας που βρίσκεται και μέσα στη Βουλή, υιοθετώντας το βλακώδες και άκρως επικίνδυνο σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».
Άραγε έχουμε στην Ελλάδα πολίτες που θεωρούν ως εθνικότητά τους την πελοποννησιακή, την κρητική, την ηπειρωτική ή τη μακεδονική; Ακόμη πιο απελπιστικά ανόητη είναι η κραυγή ανθρώπων που -όπως κι εγώ- έχουν προσφυγική καταγωγή: μικρασιάτες ή θρακιώτες, κ.λπ. Αν μάλιστα επιχειρήσουμε να εξειδικεύσουμε την καταγωγή, όπως κάνουν οι πόντιοι, θα αναρωτιόμαστε αν οι πολίτες, οι μαρμαρινοί, οι σμυρνιοί, οι καραμανίτες κ.ά., αποτελούν κάτι ξεχωριστό, ανήκουν σε άλλες εθνότητες που προηγούνται ή έπονται ως προσδιορισμοί της ελληνικής.
Αν, για παράδειγμα επιχειρήσω να αυτοπροσδιοριστώ, με τα μέτρα των μακεδονοφάγων της εποχής μας, θα μπλέξω: ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Νικομήδεια και μεγάλωσε στην Αγκυρα, η μητέρα μου γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια στη Σηλύβρια (τη βυζαντινή Σηλυμβρία). Κι οι δυο κούρνιασαν σαν «πρόσφηγκες, τουρκόσποροι» ή απλώς ξένοι στη Θεσσαλονίκη των «ντόπιων», δηλαδή Ελλήνων, βλάχων, σλαβομακεδόνων, Βουλγάρων, Εβραίων και λεβαντίνων. Εγώ λοιπόν τι είμαι; Μακεδόνας, επειδή η μοίρα το έφερε και οι γονείς μου κατέφυγαν εδώ; Κι αν πήγαινε ο πατέρας μου στην Κεφαλονιά, όπως όριζαν οι υπάλληλοι του Εποικισμού, θα ήμουν επτανήσιος, κεφαλονίτης ή θρακομικρασιάτης;
Ας με συγχωρέσουν οι πολύ πατριώτες, αλλά εγώ νιώθω και δηλώνω Έλληνας, τίποτα άλλο. Εντάξει, δηλώνω και σαλονικιός αφού έκλεισα εφτά δεκαετίες στην άσκημη αλλά αγαπημένη μου πόλη.
Προσπαθώ να αντιληφθώ τι θέλουν να είναι διάφοροι πολύ πατριώτες που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις με ποντιακά λάβαρα, άλλοι με κρητικές στολές, βλάχοι και σαρακατσαναίοι και πάει λέγοντας…
Να υποθέσω ότι όταν ρωτιούνται τι είναι δεν λένε Ελληνες, αλλά μακεδόνες πόντιοι, μακεδόνες κρητικοί ή american greek Macedonians;
Μεγάλωσα με κυβερνήσεις όχι απλώς δεξιές, αλλά με υπουργούς συνεργάτες των Γερμανών, ταγματασφαλίτες κ.λπ. Στο σχολείο όμως ακόμη θυμάμαι το μπέρδεμα μου όταν έφτιαχνα χάρτη της Γιουγκοσλαβίας. Δημοκρατία της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης, Δημοκρατία, της Σερβίας, Δημοκρατία του Μαυροβουνίου, Δημοκρατία της Μακεδονίας κ.λπ. Εκείνη η Μακεδονία τι ήταν; Ομόσπονδο κράτος, λένε τώρα οι δεξιοί όλων των βαθμίδων. Α! Εμείς όμως την ελληνική Μακεδονία τη διοικούσαμε με ένα υπουργείο (μια Γενική Διοίκηση παλιότερα) Βορείου Ελλάδος. Ψέματα κι αυτά;
Στην άλλη λοιπόν Μακεδονία, την …ομόσπονδη, κάποιοι γεννήθηκαν το 1947 και έμαθαν ότι είναι Μακεδόνες, μιλούν μια γλώσσα που τη λένε μακεδονική (όπως την έλεγαν ακόμη και δικτατορικές ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά και συγγραφείς που επικαλείται η επιδεικτικά αγράμματη Δεξιά, ) και φυσικά η υπηκοότητά τους ήταν μακεδονική κι ας είναι το ένα τρίτο Αλβανοί.
Σε μια άλλη Μακεδονία, τη βουλγάρικη, είχαμε επίσης κατά καιρούς καταστάσεις σχιζοφρενικές, εξ ου και η απίστευτη κίνηση της βουλγαρικής κυβέρνησης του 1992, που αναγνώρισε ταχύτατα τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά όχι τη μακεδονική γλώσσα. Μη θέλοντας να παραδεχτούν ότι στη σημερινή γλώσσα της Βόρειας Μακεδονίας έχουν γίνει πολλές παρεμβάσεις από την τιτοϊκή ηγεσία, επιμένουν στο (ιστορικά σωστό) επιχείρημα ότι πρόκειται για βουλγαρική διάλεκτο. Ε, και; Θα τους επιβάλουν να λένε τη γλώσσα τους παλαιοβουλγαρική;
Με δυο λόγια, το ιστορικά ορθό σε έναν άλφα χρόνο γίνεται απλώς γραφικό σε έναν άλλο. Έτσι οι σλαβομακεδόνες του Μεταξά, έγιναν απλώς Μακεδόνες σήμερα και η επιδίωξη της δημιουργίας μιας ενιαίας πολυεθνικής Μακεδονίας, έξω από το ελληνικό κράτος, όπως ήθελε η Κομουνιστική Διεθνής και αναμασούσε το ΚΚΕ, σήμερα μοιάζει τερατώδης ανοησία. Ίσως εξαιτίας αυτής της στάσης εκείνου του ΚΚΕ, η σημερινή του ηγεσία να είναι εναντίον της συμφωνίας με το θλιβερά αυταρχικό επιχείρημα ότι δεν πρέπει αυτή η χώρα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτοί ξέρουν και γι’ αυτούς!
Η σύνθεση του πληθυσμού και τα όρια της Μακεδονίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (ή στη Βυζαντινή ή τη Ρωμαϊκή), δεν έχουν καμιά σχέση, έπειτα από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 που τη μοίρασε στα τέσσερα. Η Συνθήκη του Νεϊγί του 1919 έστειλε Βούλγαρους στη Βουλγαρία και Ελληνες στην Ελλάδα. Το ίδιο κι η Συμφωνία της Θεσσαλονίκης, το 1938. Όσοι Σλάβοι απέμειναν στη Δυτική κυρίως, ελληνική Μακεδονία, υπέστησαν απίστευτες διώξεις για να εγκαταλείψουν τη λαλιά και τον πολιτισμό τους. Σήμερα, οι σλαβομακεδόνες της Ελλάδας αριθμητικά είναι λίγοι και η Συμφωνία των Πρεσπών τους στερεί  κάθε απόπειρα διεκδίκησης της ιδιαιτερότητας τους. Εν πολλοίς αυτό συνέβη και με τους Ελληνες υπηκόους που έπειτα από τον Εμφύλιο έμειναν στην τότε γιουγκοσλαβική Μακεδονία.
Συνοψίζοντας: σήμερα τα περισσότερα κράτη της Βαλκανικής (πλην αυτών που ανήκαν στην ενιαία Γιουγκοσλαβία) έχουν πετύχει ένα υψηλό ποσοστό εθνοτικής ομοιογένειας. Στη Βόρεια Μακεδονία, οι Αλβανοί που πέτυχαν χάρη στη Συμφωνία των Πρεσπών τα αλβανικά να γίνουν επίσημη γλώσσα του κράτους τους, τείνουν να ξεπεράσουν πληθυσμιακά το ένα τρίτο. Άρα μιλάμε για μη ομοιογενές πληθυσμιακά κράτος και όχι για έθνος. Εκ των πραγμάτων.
Ο ελληνικός αλυτρωτισμός (διότι περί αυτού πρόκειται όταν ισχυρίζονται οι εθνικιστές ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική), μόνον με έναν τρόπο μπορεί να προωθηθεί: με πόλεμο. Πόλεμο με τη Βόρεια Μακεδονία, πόλεμο με τη Βουλγαρία για ανάκτηση των εδαφών που οι μακεδονοφάγοι θεωρούν ελληνικά. Κάποιοι το φωνάζουν στις εκδηλώσεις τους: «Στα όπλα, στα όπλα, να πάρουμε τα Σκόπια».
Και τι θα τα κάνουμε λεβέντες μου;
Επειδή αυτή η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβά την υπεροψία και βλακεία ανίκανων ηγεσιών και αγράμματων αφιονισμένων οπαδών, το ερώτημα παραμένει: Για ποια Μακεδονία μιλάμε; Για αυτήν του 300 π. Χ., του 700 μ. Χ, ή του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα;
Αν μπορούσαν να σοβαρευτούν οι διάφοροι χαρτζιλικωμένοι «πατριώτες» , θα είχε ενδιαφέρον η απάντησή τους.
Για να αντιληφθούμε όλοι ότι όσοι φωνάζουν δεν είναι απλώς εθνικιστές, φασίστες ή ναζί. Είναι και μικρονοϊκοί.