Υπάρχουν στη Χιλή απόγονοι των Αρχαίων Σπαρτιατών;
Σπύρος Αυγερινόπουλος
Ας δούμε λοιπόν το κείμενο
[content_band style=»color: #333;» bg_color=»#FBF6D9″ border=»all» inner_container=»true»]
Οι Σπαρτιάτες της Χιλής δηλώνουν περήφανα την καταγωγή τους !!!
Ο Ελληνισμός δεν γνωρίζει σύνορα, δεν μπαίνει σε καλούπια… Ελληνογενείς φυλές υπάρχουν αμέτρητες στον πλανήτη και το ελληνικό κράτος τις αφήνει στην αφάνεια! Στην Χιλή, όπου ζει μέχρι σήμερα η φυλή των Αραουκανών. Οι «Σπαρτιάτες της Χιλής», όπως αποκαλούνται, έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή και έφτασαν στην συγκεκριμένη χώρα από τα δυτικά (μέσω του Ειρηνικού Ωκεανού), ενώ αριθμούν γύρω στους 1.800.000 κατοίκους (1.100.000 στην Χιλή και 700.000 στην Αργεντινή).
Οι Ισπανοί φτάνοντας παλιότερα στην περιοχή της Χιλής συνάντησαν τους Αραουκανούς, οι οποίοι ονομάζονταν τότε Μαπούτσε. Οι χρονικογράφοι της εποχής έκαναν λόγο για «ανθρώπους λευκούς με γαλάζια μάτια, ανοιχτόχρωμη κώμη (ξανθή ή καστανόξανθη) και ίσια μύτη». Ο Λουίς Αλδέα στο έργο του «Βιβλιοθήκη των Χιλιανών συγγραφέων» αναφέρει χαρακτηριστικά: « Η Αραουκανή γυναίκα είναι όμοια με την Ελληνίδα». Αλλά και ο Μολίνα στο έργο του «Historia civil natural del Reyno del Chyle» υπογραμμίζει την ομοιότητά τους με τους Έλληνες, λέγοντας πως «είναι λευκοί, έχουν γαλανά μάτια και καστανόξανθα μαλλιά… έχουν κανονικά χαρακτηριστικά και όμορφα». Ο Μαρίνο ντε Λοβέρα, τέλος, στο έργο του «Cronicas del Reyno del Chile» τονίζει πως πρόκειται για ανθρώπους «χαρούμενους και καλόβολους, ευδιάθετους, γενναίους, ψηλού αναστήματος, με ίσια μυτη και πρόσωπα όμορφα και κοκκινωπά…» Οι Αραουκανοί όμως δεν μοιάζουν μόνο ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους με τους Έλληνες..
Πρώτον και κύριον η γλώσσα τους παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία σε επίπεδο δομής και λεξιλογίου με την ελληνική:
Αρ= άριος, γηγενής< ἂρουρα που σημαίνει γη Αυκα= επιτίθεμαι<κινέω που σημαίνει παρορμώ, επιτίθεμαι Aλντο=πολύ<ἀλδαίνω που σημαίνει Μακο= μακρύ<μάκος (μήκος στην δωρική διάλεκτο που ταξίδεψαν στην Δύση) Ανιλεο= ανηλεής Αντακορο= Αντίχορος Αντιπαν= Αντιφάνης κατουμ= τεμαχίζω<κόπτω κιριο= κύριος πονο=πόνος καρελαο=Χαρίλαος Λιεντουρ=Λέανδρος κονα=νέος<κούρος ντουάμν=θέλω<θυμός φλι=ρέω<φλύω που σημαίνει υπερχειλίζω λονκο<ηγέτης<πλοχμός που σημαίνει πλοκάμι καλκου=μάντης<καλχαίνω που σημαίνει στοχάζομαι (Εξ’ ου και ο μάντης Κάλχας) πελου=κινώ<πέλω που σημαίνει κινώ γιανα=ιθαγενής<εγγενής<γίγνομαι τεκαου=δέκα βελο=βέλος αετο=αετός
Σ’ ένα κρίσιμο Συμβούλιό τους αποφασίστηκε η δημοσιοποίηση της καταγωγής τους και ανατέθηκε στον Λόνκο Κιλαπάν (Πλόχμο Καλλιφάνη) να συγγράψει σχετικό βιβλίο το οποίο έπειτα τιτλοφορήθηκε ως «El Origen Griego de los Araucanos» (Η ελληνική καταγωγή των Αραουκάνων) και εκδόθηκε το 1974 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις του Σαντιάγο.
Ο Λόνκο Κιλαπάν, ο οποίος θεωρείται ο επίσημος ιστορικός των Αραουκανών, εξιστορείται τα εξής:
Περί το 800π.Χ. μία αποστολή από την κυρίως Ελλάδα και συγκεκριμένα την Σπάρτη ξεκίνησε με στόχο την ίδρυση αποικίας στην περιοχή της Χιλής. Αφού διέσχισαν την Μ. Ασία, έφτασαν στον σημερινό Λάος (<λαός)… κατέβηκαν προς την χερσόνησο της Μαλαισίας και έπειτα βγήκαν στον Ειρηνικό ωκεανό και από εκεί στην αμερικανική ήπειρο. Το επόμενο βήμα τους ήταν η αναζήτηση γης αναλόγου γεωγραφικού πλάτους με αυτό της Ελλάδας, προκειμένου να εγκατασταθούν. Κατευθύνθηκαν λοιπόν μεταξύ του 36ου και 34ου παραλλήλου νότια του Ισημερινού. Ίδρυσαν έτσι κράτος και το ονόμασαν Χιλή ως παραφθορά της λέξης Φυλή. Οι Σπαρτιάτες άποικοι έφεραν μαζί τους την νομοθεσία του Λυκούργου (Κοοργο, όπως τον ονόμασαν), η οποία τέθηκε σε ισχύ και ονομάστηκε «Νόμος των προγόνων», καθώς και την παράδοσή τους (Μάτσι< Πυθία). Όταν διαβάζει κανείς την ιστορία των Αραουκανών, σύμφωνα με τον Λόνκο, είναι λες και διαβάζει την ιστορία της Σπάρτης. Ο Χιλιανός ιστορικός, που δεν έχει κανένα απολύτως συμφέρον να αποδείξει την όποια συγγένεια με μία τόσο μικρή χώρα στον χάρτη κι επομένως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστής, συνέγραψε αυτό το βιβλίο για να εκπληρώσει το αίτημα των συμπατριωτών του, που ήθελαν να γνωστοποιήσουν σε όλους ότι είναι Έλληνες! prison31389.
Δεν ήταν όμως ο μόνος που έκανε λόγο για κάτι τέτοιο. Ακόμα και ο μεγαλύτερος ποιητής των Αραουκανών , Πάμπλο Νερούντα, έχει συνθέσει το ακόλουθο ποίημα με τίτλο «Canto Heneral»:
« Ω Αραουκανία, με τις χειμαρροφυείς βαλανιδιές εσύ ω πατρίδα δίχως έλεος (…) κι εσείς, Αραουκάνοι, πρόγονοί μου (…) Το αίμα το ελληνικό κατρακυλά την ώρα τούτη…»
Πέραν της γλώσσας, της γενναιότητας και της νομοθεσίας οι Αραουκανοί, απόγονοι των Σπαρτιατών, διαθέτουν και άλλες ομοιότητες με τους αρχαίους Έλληνες. Οι χοροί τους φερ’ ειπείν είναι κυκλικοί. Ένας από αυτούς μάλιστα ονομάζεται purrum (= πυρρίχιος) και είναι πολεμικός χορός που απαντά και στην αρχαία Ελλάδα. Πολλά από τα παιχνίδια τους, ακόμη, είναι κατάλοιπα των αρχαίων Ελλήνων, όπως το pollin (βολή< βάλλω), κάτι σαν χόκευ, που προέρχεται από το κερητίζειν των Σπαρτιατών. Αλλά και τα αντικείμενά τους φέρουν ελληνικά σύμβολα. Η ευγονία, το θάρρος, η σκληραγώγηση, η ευπείθεια σε σκληρούς νόμους, το ανυπόταχτον του Έλληνα (μακρόχρονη αντίσταση σε ξένη επιβουλή, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιπες φυλές της περιοχής είχαν υποταχθεί από πολύ νωρίς), η αυτοθυσία αποτελούν στοιχεία που δικαιολογούν επάξια τον τίτλο τους «Σπαρτιάτες της Χιλής». Οι Αραουκανοί έχουν διαδηλώσει επανειλημμένα για την αναγνώριση της μειονότητας τους. Ανταπόκριση έχουν βρει μόνο από την Σουηδία! Η Ελλάδα δυστυχώς τους έχει «γυρίσει την πλάτη»…
[/content_band]
Το είδαμε στο Thesecretrealtruth και στο Xorisorianews
Αρχικά πρέπει να πούμε ότι η συγκεκριμένη θεωρία δεν υπήρχε έως το 1974, όπου και δημοσιεύθηκε από τον Λόνκο Κιλαπάν το βιβλίο El origen griego de los araucanos, (Στα ελληνικά «Η Ελληνική Καταγωγή των Αραουκανών της Χιλής») στο οποίο ανέπτυξε τη θεωρία του, ότι οι Ινδιάνοι Αραουκάνοι έχουν Σπαρτιατική καταγωγή.
Τα προβλήματα με αυτήν την θεωρία είναι αρκετά, για αυτό θα προσπαθήσουμε να τα εξετάσουμε όλα, όσο το δυνατόν πιο διεξοδικά μπορούμε.
Το πρώτο πρόβλημα το οποίο προκύπτει, είναι η ίδια η αξιοπιστία του συγγραφέα. Εάν εξετάσουμε μία απλή και σύντομη βιογραφία του, μπορούμε να δούμε ότι «Δεν πήγε ποτέ στα δημόσια σχολεία της Χιλής, αλλά διδάχτηκε και εκπαιδεύτηκε από τους Σοφούς Γέροντες της Φυλής των Αραουκανών.» Και αφού εξέδωσε το βιβλίο του κι έγινε δεκτός από την Επιστημονική Εταιρεία της Χιλής (την οποία ο ίδιος δημιούργησε για άσχετους πολιτικούς λόγους) έγινε διδάκτωρ στη σχολή Παραψυχολογίας του Μπουένος Άιρες! Αλλά ακόμα και αν ο συγκεκριμένος συγγραφέας μπορεί με κάποιον τρόπο να θεωρηθεί «αξιόπιστος», βλέπουμε ότι η παγκόσμια γνώμη , με αυστηρή εξαίρεση την ελληνική συνωμοσιολογική πλευρά, δεν αποδέχεται ούτε στο ελάχιστο, το ενδεχόμενο να φέρει η συγκεκριμένη θεωρία , έγκυρες γλωσσολογικές, αρχαιολογικές και ιστορικές αποδείξεις για έναν τέτοιο ισχυρισμό. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Λόνκο Κιλαπάν (πρώην César Navarrete που άλλαξε το όνομά του στα μέσα περίπου του 20ού αιώνα, όπως διαβάζουμε και στο δημοσιογραφικό site Pagina 12) επηρεάστηκε από το ισπανικό επικό ποίημα του 16ου αιώνα «La Araucana», σχετικά με την ισπανική κατάκτηση της Αμερικής, στο οποίο γίνεται μία αλληγορική σύγκριση της πολεμικής μαχητικότητας μεταξύ αρχαίων Σπαρτιατών και Αραουκανών.
Ωστόσο πέρα από την αμφισβήτηση της επιστημονικότητας του «Λόνκο Κιλαπάν» πρέπει να εξετάσουμε τους βασικότερους ισχυρισμούς της συγκεκριμένης μελέτης. Λόγω έλλειψης αρχαιολογικών και φιλολογικών πηγών, που να μας μαρτυρούν μια τέτοια υπερατλαντική επαφή (όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν), ήταν σχεδόν αναμενόμενο ο Λ.Κιλαπάν και στη συνέχεια οι υπόλοιποι διαδικτυακοί αρθρογράφοι, να εστιάσουν στην γλώσσα, προκειμένου να βρουν τις απαραίτητες ομοιότητες των πολιτισμών. Το βασικότερο λάθος βέβαια, είναι ότι η σύγκριση των υποτίθεται «ομοίων ετυμολογικά λέξεων» γίνεται με βάση μιας αρκετά αυθαίρετης ηχητικής συγκριτικής μεθόδου. Δεν μας παρέχεται η αντίστοιχη μετάφραση στα Αραουκανικά, ούτε πως προφέρεται από τους ντόπιους η κάθε λέξη και δεν μας δίνονται καν οι πληροφορίες για το εάν η λέξη αυτή είναι των ντόπιων Αμερικάνων, ή έχει ισπανική (λατινική δηλαδή) καταγωγή. Για παράδειγμα η λέξη Auca μεταφράζεται στο κείμενο ως επιτίθεμαι και έχει ετυμολογική συγγένεια με τη αρχαιοελληνική λέξη κινέω-κινώ το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το κίω που σημαίνει πορεύομαι. Βέβαια όλα τα υπόλοιπα βιβλία του κόσμου (αλλά και οι ίδιοι οι ιθαγενείς) ισχυρίζονται ότι η ονομασία αυτή προέρχεται, όπως διαβάζουμε από το Dictionary of Indian Tribes of the Americas, από την ινδιάνικη λέξη Rauco που σημαίνει λασπώδη νερά ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι το όνομα τους το έδωσαν οι Ίνκας και σημαίνει «άγριος εχθρός» ή «επαναστάτης». Επιπλέον στο site Behind the Name μπορούμε να δούμε μερικά ινδιάνικα ονόματα των Μαπούτσε (δηλαδή των Αραουκανών) όπως Antiman (Antman?) και Aucaman (Aquaman?) αλλά και Sayen (Super Saiyan?). Επίσης όπως μπορούμε να δούμε ότι η γλώσσα των Αραουκανών, δεν έχει καμία απολύτως σχέση συντακτικογραμματικά, με την αρχαία ελληνική με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον διαχωρισμό των ουσιαστικών σε άψυχα και έμψυχα. Αλλά για να είμαστε και πιο ακριβείς ας δούμε κάποιες βασικές λέξεις της συγκεκριμένης γλώσσας οι οποίες όπως θα καταλάβετε δεν έχουν καμία σχέση με τα αρχαία ελληνικά, για παράδειγμα chaw είναι ο πατέρας, nuke η μητέρα, fotüm ο γιος, peni ο αδερφός, lamngen η αδερφή και nawe η θυγατέρα. Ωστόσο ούτε οι 10 πρώτοι αριθμοί έχουν κάποια σχέση με τους αντίστοιχους αρχαίους ελληνικούς οι οποίοι είναι το 1=kiñe, το 2=epu, το 3=küla, το 4=meli, το 5=kechu, το 6=kayu, το 7=regle, το 8=pura, το 9=aylla και το 10=mari.
Τέλος αν και αναφερθήκαμε σε αυτό και πιο πριν, πρέπει να σχολιάσουμε ξανά την αρχαιολογική αλλά και την εθνολογική σκοπιά του όλου θέματος. Αρχικά οι Σπαρτιάτες, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Έλληνες της Αρχαίας Ελλάδας, δεν φημίζονταν ιδιαίτερα για τα ναυτικά τους κατορθώματα ή για την ίδρυση αποικιών. Συγκεκριμένα ίδρυσαν δύο μόνο πόλεις και η μόνη που ήταν εκτός Ελλαδικού χώρου, ιδρύθηκε (σύμφωνα με τον μύθο) από σπόντα. Ο Τάραντας λοιπόν της νότιας Ιταλίας ιδρύθηκε το 704 π.χ. από Υπομείονες, δηλαδή από Σπαρτιάτες που είχαν μητέρες Σπαρτιάτισσες και πατεράδες Είλωτες. Για καλή τους τύχη «εκδιώχθηκαν» (αντί να θανατωθούν) και κατέφυγαν εκεί που κατέφευγαν όλοι οι εκδιωγμένοι της εποχής, στη Νότια Ιταλία. Αντίστοιχα η δεύτερη αποικία της Σπάρτης η Ηράκλεια Τραχίνα, ιδρύθηκε για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους, στην περιοχή της Φθιώτιδας γύρω στο 426 π.χ.
Αντίστοιχα οι διάφορες φυλές των Αραουκανών, επιδίδονταν ιδιαίτερα συχνά σε ανθρωποθυσίες αλλά και στον κανιβαλισμό. Παράλληλα γνωρίζουμε ότι συνήθιζαν οι άνδρες Αραουκάνοι να αγοράζουν τις νύφες τους, κάτι που στην Αρχαία Σπάρτη, δεν θα συνέβαινε σε καμία απολύτως περίπτωση, καθώς ξέρουμε πως στην Σπάρτη οι γυναίκες ίσως είχαν τα περισσότερα δικαιώματα, από κάθε άλλη ελληνική πόλη της αρχαιότητας.
Έτσι λοιπόν είναι σχεδόν αδύνατο να θεωρήσουμε έστω και στο ελάχιστο μια τέτοια «θεωρία» ως επιστημονική. Μία «θεωρία» που δεν παρέχει ούτε αρχαιολογικά δεδομένα, ούτε ιστορικά και ακόμα κι αν προσπαθεί πολύ ούτε και γλωσσολογικά. Αντιθέτως, δίνει τροφή για περαιτέρω φαντασιώσεις και μύθους, στα ελληνικά συνωμοσιολογικά ιστολόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου