«Ιδεοληπτικοί» ή «εξουσιομανείς»;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ
cmachair@otenet.gr
Τελικά τι είναι αυτή η κυβέρνηση; Μια ομάδα εμμονικών, βυθισμένων σε αριστερές αυταπάτες και θηριώδεις ψευδαισθήσεις ή μήπως μια φράξια αδίστακτων καιροσκόπων, διατεθειμένων να πουλήσουν την όποια ιδεολογία τους προκειμένου να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες της εξουσίας;
Αν κανείς παρακολουθήσει την αρθρογραφία των αυγουστιάτικων ημερών και αποτιμήσει όσα γράφονται για το πολιτικό και ιδεολογικό προφίλ της κυβέρνησης, θα συμπεράνει δικαιολογημένα ότι… ισχύουν και τα δύο! Πράγματι. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ταυτοχρόνως και ως υβρίδιο κόμματος που δεν έχει σχέση με την Αριστερά και ως κόμμα που μεταφέρει στη δημόσια ζωή τις αριστερές ιδεοληψίες.
Για παράδειγμα, όταν οι υπουργοί της κυβέρνησης προωθούν πολιτικές συμβατές με το προγραμματικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπήρξε η παρέμβαση για τους σημαιοφόρους στα δημοτικά σχολεία ή οι αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αντιμετωπίζονται ως «Μαδούροι» και εχθροί της Ευρώπης. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν καταργούσαν και τον θεσμό των παρελάσεων, όπως είχαν υποσχεθεί…
Αντίθετα, όταν υλοποιούν πολιτικές που προκύπτουν από τις συμφωνίες της χώρας με τους δανειστές, όπως είναι και αυτές που προέκυψαν από το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, λοιδορούνται, επειδή αυτοί οι ορκισμένοι αριστεροί πωλούν και την ψυχή τους στον διάβολο των συμβιβασμών προκειμένου να μην αποχωριστούν τα οφέλη που συνεπάγεται η διακυβέρνηση.
Οπως και να ’χει, ό,τι κι αν είναι, «κατσαπλιάδες» ή εξουσιομανείς, ο Τσίπρας και οι υπουργοί του βρίσκονται στην καρδιά μιας μαγικής εικόνας: την ίδια ώρα που η Ευρώπη όλη -φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική- ομολογεί ότι έχει πλέον απέναντί της έναν υπεύθυνο συνομιλητή, στην Ελλάδα διαμορφώνεται κλίμα γενικευμένης απόρριψης του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, στη βάση ενός μείγματος χολερικών κριτικών και ακραίων δαιμονοποιήσεων.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ορατό και διά γυμνού πολιτικού οφθαλμού. Αρκεί, φυσικά, να θέλεις να το δεις… Διότι στην περίπτωσή μας η αντιπολίτευση, σε όλες τις εκδοχές της, δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι από το καλοκαίρι του ’15 και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει. Ισως γι’ αυτό και το αφήγημά της για τη σημερινή διακυβέρνηση, η τακτική που επιλέγει και ο λόγος που διαμορφώνει δεν στηρίζονται στην ανάλυση των δεδομένων του 2017, αλλά στην ανάδειξη όσων συνέβησαν ή θα μπορούσαν να συμβούν το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αλλάζει. Αργά, βασανιστικά ίσως, ακόμα και επώδυνα για τους ανθρώπους που τον έφεραν στην εξουσία, αλλά αλλάζει. Μετεξελίσσεται σταδιακά σε ένα άλλου τύπου αριστερό κόμμα, που αντικειμενικά πλέον συναντάται με τον ρεαλισμό και υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να διαμορφώσει μεταρρυθμιστική ατζέντα.
Προφανές είναι ότι η πορεία αυτή δεν πρόκειται να είναι ευθύγραμμη. Σε μεγάλο βαθμό, μάλιστα, θα εξαρτηθεί τόσο από την εξέλιξη των μεγεθών της οικονομίας όσο και από τη δυνατότητα του κόμματος να απευθυνθεί και στο κεντροαριστερό ακροατήριο, προοπτική που ούτε βέβαια είναι ούτε διασφαλισμένη.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η άρνηση της αντιπολίτευσης να αποδεχτεί τη μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο πολιτικό status συνιστά άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας. Κι αυτό το «έλλειμμα» δεν το καλύπτει ούτε ο πολιτικός φανατισμός ούτε η μιντιακή μονομέρεια ούτε, προφανώς, η καταβύθιση στα πεπραγμένα του Βαρουφάκη.
Δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας Νέα Σελίδα, 13/08/2017
cmachair@otenet.gr
Τελικά τι είναι αυτή η κυβέρνηση; Μια ομάδα εμμονικών, βυθισμένων σε αριστερές αυταπάτες και θηριώδεις ψευδαισθήσεις ή μήπως μια φράξια αδίστακτων καιροσκόπων, διατεθειμένων να πουλήσουν την όποια ιδεολογία τους προκειμένου να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες της εξουσίας;
Αν κανείς παρακολουθήσει την αρθρογραφία των αυγουστιάτικων ημερών και αποτιμήσει όσα γράφονται για το πολιτικό και ιδεολογικό προφίλ της κυβέρνησης, θα συμπεράνει δικαιολογημένα ότι… ισχύουν και τα δύο! Πράγματι. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ταυτοχρόνως και ως υβρίδιο κόμματος που δεν έχει σχέση με την Αριστερά και ως κόμμα που μεταφέρει στη δημόσια ζωή τις αριστερές ιδεοληψίες.
Για παράδειγμα, όταν οι υπουργοί της κυβέρνησης προωθούν πολιτικές συμβατές με το προγραμματικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπήρξε η παρέμβαση για τους σημαιοφόρους στα δημοτικά σχολεία ή οι αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αντιμετωπίζονται ως «Μαδούροι» και εχθροί της Ευρώπης. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν καταργούσαν και τον θεσμό των παρελάσεων, όπως είχαν υποσχεθεί…
Αντίθετα, όταν υλοποιούν πολιτικές που προκύπτουν από τις συμφωνίες της χώρας με τους δανειστές, όπως είναι και αυτές που προέκυψαν από το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, λοιδορούνται, επειδή αυτοί οι ορκισμένοι αριστεροί πωλούν και την ψυχή τους στον διάβολο των συμβιβασμών προκειμένου να μην αποχωριστούν τα οφέλη που συνεπάγεται η διακυβέρνηση.
Οπως και να ’χει, ό,τι κι αν είναι, «κατσαπλιάδες» ή εξουσιομανείς, ο Τσίπρας και οι υπουργοί του βρίσκονται στην καρδιά μιας μαγικής εικόνας: την ίδια ώρα που η Ευρώπη όλη -φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική- ομολογεί ότι έχει πλέον απέναντί της έναν υπεύθυνο συνομιλητή, στην Ελλάδα διαμορφώνεται κλίμα γενικευμένης απόρριψης του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, στη βάση ενός μείγματος χολερικών κριτικών και ακραίων δαιμονοποιήσεων.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ορατό και διά γυμνού πολιτικού οφθαλμού. Αρκεί, φυσικά, να θέλεις να το δεις… Διότι στην περίπτωσή μας η αντιπολίτευση, σε όλες τις εκδοχές της, δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι από το καλοκαίρι του ’15 και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει. Ισως γι’ αυτό και το αφήγημά της για τη σημερινή διακυβέρνηση, η τακτική που επιλέγει και ο λόγος που διαμορφώνει δεν στηρίζονται στην ανάλυση των δεδομένων του 2017, αλλά στην ανάδειξη όσων συνέβησαν ή θα μπορούσαν να συμβούν το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αλλάζει. Αργά, βασανιστικά ίσως, ακόμα και επώδυνα για τους ανθρώπους που τον έφεραν στην εξουσία, αλλά αλλάζει. Μετεξελίσσεται σταδιακά σε ένα άλλου τύπου αριστερό κόμμα, που αντικειμενικά πλέον συναντάται με τον ρεαλισμό και υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να διαμορφώσει μεταρρυθμιστική ατζέντα.
Προφανές είναι ότι η πορεία αυτή δεν πρόκειται να είναι ευθύγραμμη. Σε μεγάλο βαθμό, μάλιστα, θα εξαρτηθεί τόσο από την εξέλιξη των μεγεθών της οικονομίας όσο και από τη δυνατότητα του κόμματος να απευθυνθεί και στο κεντροαριστερό ακροατήριο, προοπτική που ούτε βέβαια είναι ούτε διασφαλισμένη.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η άρνηση της αντιπολίτευσης να αποδεχτεί τη μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο πολιτικό status συνιστά άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας. Κι αυτό το «έλλειμμα» δεν το καλύπτει ούτε ο πολιτικός φανατισμός ούτε η μιντιακή μονομέρεια ούτε, προφανώς, η καταβύθιση στα πεπραγμένα του Βαρουφάκη.
Δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας Νέα Σελίδα, 13/08/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου