Πώς είναι δυνατόν να αγαπάω την πατρίδα μου και να ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μου;

Καταβύθιση ή ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2017

Του Μάνου Στεφανίδη

Πηγή: anoixtoparathyro.gr/ 28 Αυγούστου 2017

Πώς γίναμε έτσι; Ποιος μας κατάντησε τέτοιους; Πώς είναι δυνατόν να αγαπάω την πατρίδα μου και να ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μου; Δηλαδή για τον εαυτό μου;
Με τις διακοπές του καλοκαιριού έχει κανείς την ευκαιρία να δει την άλλη Ελλάδα αλλά και τους Έλληνες εκτός πολιτικών προσήμων και εκτός του οικείου τους χώρου. Χαλαρά υποτίθεται! Και τι διαπιστώνει; Ότι είμαστε στις διακοπές ίδιοι ή και χειρότεροι από ό τι στην καθημερινότητα μας:
Αγενείς, ανυπόμονοι, σαματατζήδες, ατομιστές, επιθετικοί, χωρίς κοινωνική αγωγή, επιδειξιομανείς, απαράδεκτοι γονείς απαράδεκτων παιδιών, χωρίς στοιχειώδη ευαισθησία για το φυσικό και το ανθρώπινο περιβάλλον. Χωρίς χιούμορ και χωρίς ανοχή για το διαφορετικό. Χωρίς αγάπη τελικά για τον τόπο και τους εαυτούς μας τους ίδιους. Το άθλιο γούστο και η ανύπαρκτη παιδεία μας αποκαλύπτονται οδυνηρά στα αυθάδη κτίσματα που οικοδομούμε, στο πώς διαλέγουμε τους εξίσου άθλιους «εκλεκτούς μας» – η παρακμή της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι κραυγαλέα – αλλά και στο πώς ασχημονούμε στο τοπίο, στα βουνά στις παραλίες, είτε καίγοντας είτε «αξιοποιώντας» το.

Από την μία οι παχύσαρκοι, νωθροί συμπατριώτες μου κι από την άλλη πλευρά οι ξένοι «Φιλέλληνες ». που αγοράζουν μεθοδικά τον τόπο μας, τα καλύτερα κομμάτια του διώχνοντας σιγά σιγά τους ντόπιους. Ολόκληρα χωριά στη Μάνη, την Τήνο, στο Πήλιο ανήκουν σε Γερμανούς, Ελβετούς κλπ.
Η κρίση επιτείνει την απελπισία και ο άνευ στρατηγικής τουρισμός του γενικού ξεπουλήματος τον αφελληνισμό της χώρας. Ό τι ψηφίζει η άβουλη Βουλή, επαναλαμβάνει ο νωθρός, αεριτζής ιδιώτης. Να εξασφαλίσει το σήμερα καθιστάμενος παθητικός θεατής της δήωσης του τόπου. Κανείς δεν πονάει τίποτε πια. Κι ο χειρότερος ρατσισμός των Ελλήνων είναι προς τους ίδιους τους Έλληνες. Βυθιζόμαστε! Αφήστε που οι Αλβανοί, εργατικοί και με μπέσα, αποδεικνύονται οι καλύτεροι Έλληνες. Και μπράβο τους που ευημερούν ή έστω επιβιώνουν αξιοπρεπώς σε μια χώρα που καταβυθίζεται ( παρά τα καγιέν, τα κότερα και τις γεμάτες ταβέρνες, τα μπουκωμένα στόματα και τους απελπισμένους πλην αδιόρθωτους ενήλικες που διαφθείρουν με τον αμοραλιστικό τυχοδιωκτισμό τους και τους νεότερους ).

ΥΓ. Συγγνώμη που σας μαυρίζω την καρδιά αλλά έτσι νιώθω. Ασφαλώς γενικεύω, προφανώς υπάρχουν σπουδαίες εξαιρέσεις, μακάρι να σφάλλω.
(Στη φωτογραφία συμβολικό έργο του Jason de Claires Taylor στο Lanzarote, Museo Atlantico και με θέμα καταποντισμένους ανθρώπους).