Μια κυρία κι ένας άρρην, που εζήλεψαν τον Άρην
Μαρίδα στο Μικρολίμανο κομίζω, το ξέρω, αλλά η υπόθεση έχει το ενδιαφέρον της. Και δείχνει, κατά τη γνώμη μου, πού πατάει και πού βρίσκεται ένα μεγάλο κομμάτι της δημοσιογραφίας στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Τον τρόπο με τον οποίο ένα άγριο τσούρμο από οπλίτες και λοχίες δημοσιογράφους, και όχι μόνο οι παρασημοφορημένοι στρατηγοί και αρχιστράτηγοι, έχει αποδυθεί σε μια κούρσα κακοποίησης της Αριστεράς και των απόψεών της. Προφανώς με γραμμή του αφεντικού και του μαγαζιού. Αλλά με μεγάλη ζέση και με όση κακεντρεχή χαζομάρα μπορούν να επιστρατεύσουν.
Αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίοι δυο δημοσιογράφοι, του Σκάι - μια κυρία και ένας άρρην, που εζήλεψαν τον Άρην - αντιμετώπισαν τον Αλεξιάδη πριν λίγες μέρες, σε τηλεοπτικό πάνελ. Ένα ζεύγος που δεν μιλούσε, δάγκωνε. Δεν ρωτούσε, απαντούσε. Δεν ζητούσε τη γνώμη του, έστηνε κατηγορητήριο. Και το κλου; Όταν ο Αλεξιάδης τόλμησε να αναφερθεί στην παράταξη που ξέπλυνε τους συνεργάτες των ναζί στην Ελλάδα - και λίγα είπε, μεταξύ μας, δεν τους ξέπλυναν απλώς, τους παραδόθηκαν πολλαπλώς - το ζεύγος πρόσθεσε τη δημοσιογραφική του αποδοκιμασία, τρομάρα του, στην οργή του Κυρανάκη.
Ε, και, τι μας τα λες; Τα ξέρουμε, θα πείτε. Σας τα λέω, γιατί το ζεύγος είναι δείγμα δωρεάν του είδους της δημοσιογραφίας που ενδημεί σε κραταιά ΜΜΕ. Όπου διαβατήριο για να περάσει ο άσημος στη χώρα των διάσημων, είναι να δείχνει πόσες δαγκωματιές, και σε ποιον αριστερό, κατάφερε. Και πόσο διευκόλυνε τους γραβατωμένους του Κυριάκου. Εν ολίγοις: Διαθέτεις κυνόδοντες που δαγκώνουν σωστά, και γλώσσα που γλείφει σωστά; Μπράβο παιδί μου, πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται μπροστά σου. Και μέγας μπορείς να γίνεις, και τρανός, και έμπιστος. Με ότι ωραίο αυτό συνεπάγεται.
Έτσι, σε χρόνο μηδέν, έγινε μπροστά στα μάτια μας το ήθος, λίθος. Τα κίνητρα, βλέπετε. Πάντα νόμος στα ιδιωτικά ΜΜΕ ήταν ο νόμος του αφεντικού. Τηρούσαν όμως και κάποια προσχήματα, που άφηναν μια γωνίτσα αξιοπρέπειας στον δημοσιογράφο. Τώρα οι «τσιριμόνιες» τελείωσαν. Και αυτό δεν αφορά μόνο στους αφρίζοντες βαρόνους, που έχουν επικηρύξει την Αριστερά. Αφορά, δυστυχώς, και σε ένα μικρομεσαίο πλήθος. Συνωστίζονται ποιος θα ξεχωρίσει στο δάγκωμα. Έτσι που να αναρωτιέσαι μήπως, εκτός από τον κυνοδοντικό ανταγωνισμό, υπάρχει και κάποιο πριμ για κάθε επιτυχημένη δαγκωνιά…
* Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου