Να στοιχηματίσουμε υπέρ της λιτής ζωής

ΓΙΑ Κ.ΑΛ.Ο

«Να στοιχηματίσουμε υπέρ της λιτής ζωής· μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα»

carlos_taibo.jpg

O Kάρλος Τάιμπο ως κεντρικός ομιλητής στο 5ο Ορεινό Φεστιβάλ «Γη και Ελευθερία» που οργάνωσε η ομώνυμη ΚΟΙΝΣΕΠ στη Λακωνία | Daniel López García // WIKIMEDIA COMMONS

 

 

 

Πηγή:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 28/8/17

 

Συντάκτης: 

Χριστίνα Πάντζου

 

 

«Να ζούμε καλύτερα με λιγότερα». Δεν είναι μόνο εφικτό αλλά και αναγκαίο σε έναν πλανήτη που εξαντλεί τους πόρους του, υποστηρίζει ο Κάρλος Τάιμπο, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης και εξέχων εκπρόσωπος της Θεωρίας της Αποανάπτυξης. O συγγραφέας δεκάδων βιβλίων, ανάμεσά τους «Η πρόταση της αποανάπτυξης» και «Ας ξανασκεφτούμε την αναρχία» που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων, βρέθηκε στην Ελλάδα για να συμμετάσχει ως κεντρικός ομιλητής στο 5ο Ορεινό Φεστιβάλ «Γη και Ελευθερία» που οργάνωσε η ομώνυμη ΚΟΙΝΣΕΠ στη Λακωνία: μια συνάντηση με απτές αντιπροτάσεις για να σκεφτόμαστε, να δρούμε, να ζούμε και να αλλάζουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει.

«Στιγμιότυπο» από την παρέμβαση του Κάρλος Τάιμπο στο 5ο Ορεινό Φεστιβάλ «Γη και Ελευθερία», σκίτσο του Gonzalo Navarrete |

Ο θεωρητικός και ακτιβιστής που μας καλεί να παράγουμε και να καταναλώνουμε λιγότερο μίλησε στην «Εφ.Συν.» για τα σημερινά αδιέξοδα της ανάπτυξης, το ΑΕΠ ως πλαστό δείκτη ευημερίας, την αδυναμία της βιώσιμης ανάπτυξης να σώσει τον πλανήτη και την επιτακτική ανάγκη να ληφθούν τώρα μέτρα μπροστά στην καταστροφή.
Ο Κάρλος Τάιμπο προαναγγέλλει μια επικείμενη κατάρρευση όχι απλά του καπιταλισμού αλλά του ίδιου του πολιτισμού μας και εξηγεί τον ρόλο που η αποανάπτυξη μπορεί να παίξει σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία.
Στο παρελθόν ακούσαμε πολλές φορές ότι καταρρέει ο καπιταλισμός. Αλλά έχω την εντύπωση ότι σήμερα η μόνη απάντηση που μπορούμε να φανταστούμε ότι μπορεί να δώσει το σύστημα μπροστά στην επικείμενη κατάρρευσή του είναι αυτό που αποκαλώ «οικοφασισμός».

Βασίζεται στην ιδέα ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη «περισσεύει», άρα πρέπει να περιθωριοποιηθεί, κάτι που ήδη γίνεται. Αλλά στην πιο άγρια εκδοχή της αυτή η αντίληψη οδηγεί στην εξολόθρευση αυτού του «περιττού» πληθυσμού
Πολλές από τις θεωρούμενες καινοτόμες αντιλήψεις που αναδύονται στη Δυτική Ευρώπη για να αλλάξουν την οικονομία δεν θεωρούν καταλυτικό το περιβαλλοντικό πρόβλημα κι ούτε καθορίζουν σχετικά εργαλεία δράσης.
Και πολλά μοντέλα Κ.ΑΛ.Ο. κινούνται εντός αυτού που πολλοί αναλυτές χαρακτηρίζουν «πράσινο καπιταλισμό»: αναγνωρίζουν μεν τη σημασία της οικολογίας, αλλά στο πλαίσιο της χρησιμοποίησής της ως πηγής για μπίζνες κι όχι ως πρόβλημα που έχει να κάνει με την ίδια τη μοίρα, το μέλλον του ανθρώπινου είδους και του πλανήτη
● Τι θα λέγατε σε όλους όσοι δεν έχουν ακούσει ποτέ στη ζωή τους τις θεωρίες του Σερζ Λατούς ούτε έχουν διαβάσει τα σχετικά βιβλία σας, για να τους εξηγήσετε και να τους πείσετε γι’ αυτό που εσείς ορίζετε ως αναγκαιότητα της αποανάπτυξης;
Θα έλεγα ότι ζούμε σε έναν πλανήτη με περιορισμένος πόρους και δεν έχει και πολύ νόημα να συνεχίζουμε να αναπτυσσόμαστε εσαεί. Πόσο μάλλον όταν περισσεύουν οι λόγοι για να πούμε ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την περιβαλλοντική ικανότητα και τους πόρους που μας προσφέρει ο πλανήτης.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το οικολογικό αποτύπωμα της Ελλάδας, που είναι παρόμοιο με της Ισπανίας, είναι τρία*: αυτό σημαίνει ότι για να διατηρήσει η χώρα τις σήμερα υπάρχουσες οικονομικές δραστηριότητες θα χρειαζόταν τριπλάσια έκταση από αυτήν που έχει.
Πώς λύνεται -με λάθος τρόπους- αυτό το πρόβλημα; Μέσα από μια πρωτόγνωρη πίεση προς τις μελλοντικές γενιές, προς πολλούς κατοίκους των χωρών του Νότου και προς τα μέλη των άλλων ειδών με τα οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη.
Αντίθετα η λύση που προτείνει η αποανάπτυξη είναι πως στον πλούσιο Βορρά πρέπει να μειώσουμε τα επίπεδα παραγωγής και κατανάλωσης.
Και συνάμα πρέπει να αλλάξουμε πολλά ακόμη πράγματα, όπως π.χ. να επανακτήσουμε την κοινωνική ζωή που έχουμε απεμπολήσει στον βωμό της παραγωγής και της κατανάλωσης, να στοιχηματίσουμε υπέρ νέων μορφών δημιουργικής διάθεσης του ελεύθερου χρόνου και της ψυχαγωγίας μας, να μοιραστούμε την εργασία, να μειώσουμε τα μεγέθη πολλών υποδομών, να ανακτήσουμε την τοπική ζωή στο πλαίσιο της ανάδυσης μορφών άμεσης δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης.
Και σε ατομικό επίπεδο πρέπει να στοιχηματίσουμε υπέρ της λιτής ζωής και της εκούσιας απλότητας, πάντα στη βάση της ιδέας ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: «Να στοιχηματίσουμε υπέρ της λιτής ζωής· μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα»