Αγνωμοσύνη, πολιτικός αμοραλισμός ή υπόγειες συμφωνίες;

Υπάρχουν πολλά που μπορεί να προσάψει κανείς στον Σταύρο Θεοδωράκη. Από το ότι πολιτεύτηκε με λάθος τρόπο σε μια σειρά ζητημάτων ή ότι επιχείρησε να αναμείξει διαφορετικούς ιδεολογικούς κόσμους δημιουργώντας ένα ασαφές και θολό πολιτικό αφήγημα, μέχρι ότι δημιούργησε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς οργανωτική δομή όπως πολλοί του επεσήμαιναν και κομματικό ιστό ώστε να μπορεί να προσελκύσει και κυρίως να διατηρήσει τους ψηφοφόρους του ή ότι έδωσε μεγαλύτερη βάση στην εικόνα του απ' ό,τι στη χάραξη πολιτικής.

Του Μάριου Αραβαντινού

tokoutipandoras.gr
 
Ανάμεσα στα όποια αρνητικά ωστόσο, υπάρχει μια αναντίρρητη αλήθεια. Μια αλήθεια όχι αμιγώς πολιτική, πλην όμως ουσιαστική. Πως έδωσε τη δυνατότητα σε ανθρώπους που μέχρι χθες δεν είχαν ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική να εμφανιστούν στο προσκήνιο και σε άλλους, που χωρίς το Ποτάμι θα βρίσκονταν σε πολιτικό κώμα, να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και σήμερα να μπορούν να μάχονται για την πολιτική τους επιβίωση.
Ας μη γελιόμαστε. Το Ποτάμι δεν εξαϋλώθηκε κοινοβουλευτικά επειδή στους αποχωρήσαντες βουλευτές του έπαψε ξαφνικά να αρέσει ο Θεοδωράκης ή το στενό επιτελείο του, όπως ισχυρίζονται. Αν ήταν έτσι είχαν τη δυνατότητα είτε να τον εγκαταλείψουν νωρίτερα -πριν από τις εκλογές του προπερασμένου Σεπτεμβρίου- είτε να τον γκρεμίσουν από την ηγεσία στο συνέδριο του κόμματος πριν από περίπου έναν χρόνο. Δεν το έπραξαν. Αντιθέτως τον στήριξαν δίνοντας του, μαζί με τη βάση, ισχυρή ψήφο εμπιστοσύνης απέναντι στον έτερο υποψήφιο Παύλο Ελευθεριάδη.
Η όψιμη αλλαγή στάσης ως προς τον επικεφαλής και τις πολιτικές επιλογές του είναι πέραν πάσης αμφιβολίας απόρροια της δημοσκοπικής κατάρρευσης του κόμματος. Είναι βέβαιο πως πολλοί από τους αποχωρήσαντες θα λειτουργούσαν διαφορετικά αν το Ποτάμι βρισκόταν στο 6% ή ακόμη και στο 4%. Θέτουν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες τον εαυτό τους εκτός όχι επειδή ξαφνικά θυμήθηκαν πως διαφωνούν, αλλά επειδή φοβούνται το προσωπικό τους πολιτικό τέλος. Εκείνο που προς τιμήν τους δεν λογάριασαν πολλά άλλα στελέχη τα οποία αποχώρησαν νωρίτερα επειδή πραγματικά διαφώνησαν με το πολιτικό αφήγημα του Θεοδωράκη.
Τούτη την ώρα όμως θα όφειλαν, όχι ως ένδειξη καλής θέλησης αλλά για λόγους πολιτικής ευθιξίας να παραδώσουν την έδρα τους, αναγνωρίζοντας αφ’ ενός ότι εξελέγησαν με λίστα, αποτέλεσαν δηλαδή προσωπική επιλογή του αρχηγού τους και αφ’ ετέρου ότι ο κόσμος τους ψήφισε ακριβώς επειδή πολιτεύθηκαν με συγκεκριμένο κόμμα. Κι αν όχι, τουλάχιστον να παραμείνουν ανεξάρτητοι μέχρις ότου προκηρυχθούν εκλογές τηρώντας έτσι τα προσχήματα. Διότι η ένταξη πολλών εξ αυτών στις κοινοβουλευτικές ομάδες άλλων κομμάτων μεσούσης της κοινοβουλευτικής περιόδου στην καλύτερη περίπτωση καταδεικνύει πολιτικό αμοραλισμό και στη χειρότερη αποκαλύπτει υπόγειες πολιτικές συμφωνίες.
Προφανώς αυτό δεν απαλλάσσει τον Θεοδωράκη ο οποίος φυσιολογικά χρεώνεται τις λάθος επιλογές προσώπων που αποδεικνύονται πολιτικοί γυρολόγοι. Είναι ωστόσο βέβαιο πως όσοι αποχώρησαν το τελευταίο διάστημα από το Ποτάμι και πριν αλέκτωρ λαλήσει εντάχθηκαν στη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ είναι ανακόλουθοι ως προς τα λεγόμενα και τις δεσμεύσεις τους. Πρόκειται άλλωστε για τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι πρότινος κατακεραύνωναν το «παλιό πολιτικό σύστημα» και συμφωνούσαν με τον αρχηγό τους όταν καυτηρίαζε το κομματικό κράτος και κατήγγελλε το τρίγωνο της διαπλοκής που έστησαν, όπως έλεγε, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ποιος απ' αυτούς λοιπόν μπορεί να πείσει σήμερα ότι ο βόρβορος του παλιού πολιτικού συστήματος τον οποίο αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας μετατράπηκε ξαφνικά σε λίμνη με κρυστάλλινα νερά στην οποία θα κολυμπήσει για να σώσει τη χώρα;