Bασ. Μουλόπουλος: Ο άνθρωπος που έφερνε τη λύση  δείχνει τους νεκροθάφτες του ΔΟΛ

2 Φεβρουαριου 2017

Του Γ. Λακόπουλου
anoixtoparathyro.gr
Η σύντομη περιπέτεια του Βασίλη Μουλόπουλου στον ΔΟΛ είναι απίστευτη, αλλά και αποκαλυπτική. Τον κάλεσε επισήμως ο Σταύρος Ψυχάρης  -ως  φίλο και κουμπάρο, αλλά και ως παλαιό συνεργάτη, που ξέρει τη δουλειά- να του βρει λύση. Και όταν την προσκόμισε την απέρριψε.
Δείχνει διαστροφικό, αλλά έχει τις ερμηνείες του. Όσοι έλεγαν ότι η κρίση στον ΔΟΛ υπήρξε πρωτίστως δημοσιογραφική -και ακολουθήσαν η απώλεια της  πολιτικής επιρροής και τα οικονομικά προβλήματα- δικαιώνονται. Αναδεικνύεται διαρκώς γιατί προέκυψε αυτή η κρίση και τι παίζεται από καιρό στις πλάτες του προσωπικού του.
Η εκδοτική πολιτική του ΔΟΛ τα τελευταία χρόνια έτσι όπως αποτυπώθηκε με συγκεκριμένη αρθρογραφία,  αποδυνάμωσε την κυκλοφορία. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου.
Εκ παραλλήλου στο Συγκρότημα άρχισε η αδιαφορία  για το προσωπικό του. Ενδιέφερε μόνο η παρά φύση υποστήριξη της ΝΔ. Αρχής γενομένης από τον Σαμαρά,  για την οποία υπήρχε η εντύπωση ότι αποτελεί …ασπίδα για τον  ίδιο τον Στ. Ψυχάρη, ή ότι η κυβέρνησή του θα βρει χρηματοδοτική λύση- κάτι που διαψεύσθηκε και ας ήταν προσωπικός φίλος του.
Εν τω μεταξύ η τυφλή πολεμική κατά του Τσίπρα- στον οποίο όμως είχαν μετακομίσει οι παραδοσιακοί αναγνώστες του ΔΟΛ- κατέτρωγε  τα εκδοτικά θεμέλια του μαγαζιού. ΟΙ εφημερίδες που φιλοξένησαν κατά καιρους τις καλύτερες πένες της Αριστεράς   να στρέφονται κατά τη Αριστερας  !
Τελικά για μην αλλάξει αυτή η-καταστροφική-πολιτική, κάποιοι θυσίασαν τους εργαζόμενους. Λίγο πριν αποχωρήσει, από ένα ρόλο που δεν πρόλαβε καν να αναλάβει, ο  Μουλόπουλος μίλησε καθαρά.
«Έφερα μία πρόταση επενδυτή, η οποία παρ’ ότι ήταν πολύ συγκεκριμένη και συμφέρουσα, απορρίφθηκε. Αυτό δεν ήταν ευθύνη ούτε του επενδυτή, ούτε των τραπεζών. Ήταν ευθύνη της τρίτης κορυφής του τριγώνου».
Από τη δήλωση προκύπτουν δυο στοιχεία. Πρώτον, υπήρχε πρόταση -προφανώς από τον επιχειρηματία Σαββίδη. Δεύτερον, απορρίφθηκε μέσα από τον ΔΟΛ. Από ποιους;  Εδώ σηκώνει συζήτηση.
Καταρχάς είχε απορριφθεί από όσους είχαν αντιδράσει  στην παρουσία Μουλόπουλου -και προτού υπάρξει η πρόταση. Προεβλήθη ως έγκλημα  καθοσιώσεως το ενδεχόμενο οι εφημερίδες να σταματήσουν να στηρίζουν άκριτα τον Μητσοτάκη και να επιστρέψουν στο φυσικό τους χώρο -ήτοι στην αντι-δεξιά στάση που τις ανέδειξε ιστορικά.
Στη συνέχεια η πρόταση Σαββίδη απορρίφθηκε «από την ιδιοκτησία», όπως λέει ο Μουλόπουλος,  υποδηλώνοντας οι τράπεζες είχαν συγκλίνει με τον επενδυτή. Εννοεί  προσωπικά τον Ψυχάρη;  Προφανώς κι αυτόν. Αλλά δεν είναι τυχαίο ότι δεν τον κατονομάζει.  Οσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα στον ΔΟΛ μιλούν πάλι για επιρροή τρίτων. Πώς αλλιώς εξηγείται η  αρνητική στάση του, όταν π.χ. ο νομικός του σύμβουλος, ως πλέον αρμόδιος, τον παρότρυνε να δεχθεί την πρόταση;
Εδώ η συζήτηση επιστρέφει στο «μυστικό» του ΔΟΛ: η φυσική αδυναμία του Ψυχάρη τον έχει καταστήσει από καιρό έρμαιο στα χέρια όσων έχουν προσωπική επαφή μαζί του.  Πρόκειται για ένα σύστημα με εσωτερικές αντιθέσεις, στο οποίο μετέχουν  πρόσωπα που τον επηρέαζαν ανέκαθεν. Ο κανένας με τα δικά του κίνητρα.
Ορισμένοι συνδέουν μέλη αυτού του συστήματος με ένα ερώτημα που δεν απαντήθηκε ποτέ: αν μόλις  εμφανίσθηκε η κρίση πληρωμών, κάποιοι απολύθηκαν εικονικά, αποζημιώθηκαν και συνέχισαν με επαναπρόσληψη!
Ως παλαιό στέλεχος του ΔΟΛ, στενός συνεργάτης και κουμπάρος του Ψυχάρη ο Μουλόπουλος βρέθηκε ανάμεσα σε δυο διαφορετικά μεγέθη.
-Το ένα ήταν η διασφάλιση της έκδοσης των εφημερίδων και η συνέχιση της εργασίας του προσωπικού τους -που εκπροσωπούσε ο ίδιος. Αυτό δεν σήμαινε απαραιτήτως φιλοκυβερνητική γραμμή, αλλά σίγουρα έβαζε τέλος στην τυφλή υποστήριξη στον Μητσοτάκη,  ή στον κανιβαλισμό του Τσίπρα -και δεν αναφέρθηκε τυχαία στον Πάγκαλο.
-Το άλλο ήταν η αντίδραση στο ενδεχόμενο εγκατάλειψης της άκριτης υποστήριξης προς τη ΝΔ -από πρόσωπα που δεν κρύβουν τις προτιμήσεις τους όχι μόνο προς τον Κυριάκο σήμερα, αλλά και προς την οικογένεια Μητσοτάκη παλαιόθεν.
Επικράτησε η ανατριχιαστική εκδοχή ενός κύκλου εντός και εκτός του: καλυτέρα να κλείσουν οι εφημερίδες, παρά να αρχίσουν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση, όπως υπέθεταν ότι θα συνέβαινε δια του Μουλόπουλου.
Κάποιοι επηρέασαν τα πράγματα στην κατεύθυνση απόρριψης της πρότασης Σαββίδη. Προφανώς όχι οι δύο- σημερινοί- διευθυντές των εφημερίδων που έκαναν ό,τι μπορούσαν για τη διάσωση. Ασφαλώς κάποιοι που έχουν την ευχέρεια να επικοινωνούν προσωπικά με τον Ψυχάρη- ιδίως εκτός του ΔΟΛ.
Τα κρίσιμα 24ωρα των αποφάσεων συνέβησαν περίεργα πράγματα. Στον ΔΟΛ διακινήθηκε η άποψη ότι «δεν θα δεχθεί ο Μητσοτάκης» τη λύση που κόμιζε ο Μουλόπουλος. Από πού κι ως πού έπεφτε λόγος στον αρχηγό της ΝΔ τι θα κάνει μια ιδιωτική επιχείρηση; Ή τι θα κάνουν εφημερίδες που ανήκουν υποτίθεται στην αντίθετη παράταξη; Ποιος τον διαβεβαίωνε ότι θα μείνουν μαζί του;
Έτσι κι αλλιώς μόνο ως απειλή πιέσεων προς στις τράπεζες μπορεί να έχει νόημα ένας τέτοιος χρησμός.
Ο Μουλόπουλος προσπάθησε να κάνει έναν ελιγμό: ζήτησε γενική συνέλευση του προσωπικού- προφανώς για να εξηγήσει. Δεν έγινε ποτέ, διότι όπως αποκάλυψε την απέτρεψε η «ιδιοκτησία» και οι « συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι». Κάνει όμως έναν ουσιώδη διαχωρισμό.
Για τη στάση των εκπροσώπων των εργαζομένων είναι  σαφής: όπως εξελίσσονταν τα πράγματα είχαν δίκιο. «Σεβάστηκα τη γνώμη, ότι αυτό μπορεί να δημιουργούσε σε άσχημες εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις μέσα στο Συγκρότημα. Αυτό είχε μια λογική». 
Ποιος υποκινούσε αυτές τις  καταστάσεις, παρακάμπτοντας το συμφέρον των εργαζομένων που ήταν ταυτισμένο με την αναζήτηση επενδυτή, χωρίς έλεγχο φρονημάτων;
Για την ιδιοκτησία όμως λέει ότι του είπε πως «κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι την καταργούσα και έβαζα εταίρους τους εργαζόμενους». Ποιος υπέβαλε στον Ψυχάρη τέτοιες ιδέες; Ο ίδιος δεν έχει καμία επαφή με το προσωπικό. Ποιος του καλλιέργησε τον κίνδυνο κολλεκτιβοποίησης του ΔΟΛ;
Γιατί ακόμη και αν επρόκειτο να «καταργηθεί» ο ίδιος, δεν άφησε τη λύση Μουλόπουλου να εξελιχθεί και να φύγει το βάρος της έκδοσης από πάνω του, αφού  χωρίς αυτή τη λύση, έτσι κι αλλιώς, καταργείται;
Κακά τα ψέματα. Είναι προφανές ότι η λύση επιβίωσης του ΔΟΛ τορπιλίστηκε για πολιτικούς λόγους- και από έξω και από μέσα. Ο Μουλόπουλος μιλάει για «κήνσορες» που  «έχουν κάνει λεφτά». Πιο καθαρά δεν θα μπορούσε να μιλήσει. Η  υπεράσπιση της κληρονομικότητας και ο εθισμός της προσκόλλησης σε συστήματα εξουσίας, είναι πάντα ένα κίνητρο για να πάρεις στο λαιμό σου τους άλλους. Ειδικά αν έχεις εθιστεί στα μεγαλεία και τους θεωρείς κατώτερους…