ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ , ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΠΑΛΕΤΟΥ

Ο Δον Κιχώτης από τη Μάντσα

ΜΙΓΚΕΛ ΝΤΕ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ

*Μετάφραση από τα Ισπανικά: Κων/νος Φαρίδης*

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ
ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΤΣΑ

Σε κάποιο χωριό της Μάντσας[1], που το όνομά του δε θέλω να ονομάσω, ζούσε πριν λίγα χρόνια, ένας ευγενής[2] από εκείνους που είχαν μια λόγχη στην οπλοθήκη, μια παλιά ασπίδα, ένα καματερό άλογο και ένα λαγωνικό σκυλί.

Ξόδευε τα τρία τέταρτα από το εισόδημά του τρώγοντας, συχνότερα βοδινό κρέας παρά κατσικίσιο, σαλάτα από όσπρια με ξύδι τα περισσότερα βράδια, κομματάκια κρέας με σάλτσα τα Σάββατα, φακές τις Παρασκευές και κανένα επί πλέον περιστεράκι τις Κυριακές.

Ζύγωνε τα πενήντα ο Ευγενής μας. Είχε γεροδεμένη κορμοστασιά, αν και αδύνατος με ξερακιανό πρόσωπο, ξυπνούσε πολύ πρωί και αγαπούσε το κυνήγι.

Ο Ευγενής αυτός, τις ώρες που δεν είχε τι να κάνει (και αυτές ήταν οι περισσότερες μέσα στο χρόνο), τις περνούσε διαβάζοντας βιβλία για ιππότες με τόση αφοσίωση και ευχαρίστηση, που ξεχνούσε το κυνήγι, αλλά και το κουμάντο του σπιτιού του. Απορροφήθηκε τόσο πολύ στο διάβασμα, που περνούσε τις νύχτες ξάγρυπνος τη μια μετά την άλλη, και τις μέρες του με θολούρα και ζάλη. Και από την αϋπνία και το αδιάκοπο διάβασμα, του στέρεψε το μυαλό και σάλεψε το λογικό του.

Έχοντας πια τρελαθεί ολότελα, έκρινε σωστό και αναγκαίο, για να τιμήσει το όνομά του, να γίνει περιπλανώμενος ιππότης που θα γυρίζει τον κόσμο με τα όπλα του καβάλα στο άλογό του, αναζητώντας περιπέτειες, τιμωρώντας το άδικο και διορθώνοντας τα στραβά των ανθρώπων.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να καθαρίσει κάποια παμπάλαια και σκουριασμένα όπλα των προπάππων του που, για αιώνες, ήταν ριγμένα σε κάποια γωνιά. Μετά πήγε να δει το κοκαλιάρικο άλογό του που, αν και πετσί και κόκαλο, του φάνηκε πιο ρωμαλέο και από το Βουκεφάλα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ακόμα και από τον Μπαβιέκα του Ελ Σιντ[3]. Τέσσερις μέρες συλλογιζόταν τι όνομα να του δώσει. Στο τέλος αποφάσισε να το ονομάσει Ροσινάντη.

-12-

Αφού ικανοποιήθηκε με το όνομα που έδωσε στο άλογό του, θέλησε να βρει ένα και για εκείνον τον ίδιο. Οκτώ μέρες σκεφτόταν και στο τέλος αποφάσισε να ονομάσει τον εαυτό του Δον Κιχώτη από τη Μάντσα, που κατ’ όπως πίστευε, φανέρωνε και την ευγενή καταγωγή του, αλλά και την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Αφού γυάλισε τα όπλα του, και βρήκε όνομα ταιριαστό για τον ίδιο και το άλογό του, το μόνο που του έλλειπε ήταν μια κυρία, ευγενής στην καταγωγή, με την οποία θα ήταν ερωτευμένος, γιατί ένας περιπλανώμενος ιππότης δίχως έρωτες, θα ήταν σα δέντρο δίχως φύλλα και καρπούς, σαν σώμα χωρίς ψυχή.

Σ’ ένα κοντινό χωριό ζούσε μια χωριατοπούλα, με πολύ ωραίο παρουσιαστικό που κάποτε την είχε ερωτευτεί, αν και όπως εννοείται, εκείνη ούτε το έμαθε, ούτε και το κατάλαβε ποτέ. Τη λέγανε Αλδόνσα Λορένσο. Προσπάθησε λοιπόν να βρει και γι’ αυτήν ένα όνομα που να μην υστερεί πολύ από το δικό του και που να ακούγεται σαν όνομα πριγκίπισσας ή αριστοκράτισσας. Κατέληξε να την ονομάσει Δουλσινέα από το Τομπόσο[4], όνομα που, κατά τη γνώμη του, ηχούσε γλυκά στα αυτιά[5], αλλά και φανέρωνε τον τόπο καταγωγής της.

-14-

ΠΩΣ Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΗΚΕ ΙΠΠΟΤΗΣ

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ τα σχέδιά του και δίχως να τον δει κανείς, ένα πρωινό προτού ξημερώσει, φόρεσε την πανοπλία του, καβάλησε τον Ροσινάντη[6] και με χαρά μεγάλη ξεκίνησε για άγνωστες περιπέτειες. Όμως, μόλις βγήκε στον κάμπο μια φοβερή σκέψη κυρίεψε το νου του: δεν είχε χριστεί ιππότης και, σύμφωνα με τους νόμους της ιπποσύνης, δεν είχε δικαίωμα να σηκώσει όπλα ενάντια σε κανέναν ιππότη. Οι σκέψεις αυτές τον έκαναν να αμφιβάλλει για την αποστολή του…και καθώς υπερίσχυσε η τρέλα του, αποφάσισε, τον πρώτο που θα συναντούσε στο διάβα του, να τον βάλει να τον χρίσει ιππότη.

Προχωρούσε όλη τη μέρα και, όταν άρχισε να νυχτώνει, το άλογό του και ο ίδιος πέθαιναν της πείνας. Κοιτάζοντας τριγύρω μπας και δει κανέναν πύργο ή καμιά στάνη με βοσκούς, διέκρινε, όχι σε μεγάλη απόσταση από το δρόμο, ένα πανδοχείο. Κατευθύνθηκε αμέσως προς τα εκεί, όπου έφτασε προτού νυχτώσει για τα καλά. Το πανδοχείο, του φάνταζε σαν κάστρο με τέσσερις πύργους, ανυψούμενη γέφυρα και βαθιά τάφρο.

-16-

Εκεί είδε δυο νεαρές κοπέλες, που του φάνηκαν σαν δυο αρχόντισσες που έπαιρναν τον αέρα τους μπροστά στο κάστρο.

Οι κοπέλες, βλέποντας να καταφτάνει ένας άντρας αρματωμένος και με παράξενη όψη, έτρεξαν φοβισμένες να μπουν στο χάνι, όμως ο Δον Κιχώτης κατάλαβε την αιτία του φόβου τους, ανασήκωσε την προσωπίδα της περικεφαλαίας του και τους είπε:

- Μη φεύγετε ευγενικές μου αρχοντοπούλες, και μη φοβάστε για την παραμικρή προσβολή, διότι το λειτούργημα της ιπποσύνης που υπηρετώ δεν βλάπτει κανέναν, πολύ περισσότερο δυο κυρίες της αριστοκρατίας.

Οι κοπέλες, όταν άκουσαν να τις αποκαλούν κυρίες της αριστοκρατίας δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή βγήκε ο πανδοχέας και έτρεξε να βοηθήσει το Δον Κιχώτη που ξεπέζευε με κόπο και δυσκολία μεγάλη, καθώς όλη την ημέρα δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του.

- Αν η ευγένειά σας, θέλει να περάσει εδώ τη νύχτα της, είπε ο ιδιοκτήτης του πανδοχείου, εκτός από κρεβάτι, που σ’ αυτό το χάνι δεν υπάρχει κανένα, όλα τα άλλα θα τα βρει σε αφθονία.

Βλέποντας ο Δον Κιχώτης την ταπεινότητα του πυργοδεσπότη, γιατί για τέτοιον τον πέρασε, απάντησε:

- Για μένα κύριε πυργοδεσπότη, μου αρκεί ο, τ ι και να ‘ναι. Στολίδια είναι τα όπλα μου και ξεκούραση οι μάχες.

Ύστερα είπε στον πανδοχέα να περιποιηθεί όσο γίνεται καλύτερα το άλογό του, γιατί σαν κι αυτό δεν υπάρχει δεύτερο στον κόσμο όλο.

Ο πανδοχέας το κοίταξε καλά, αλλά δεν του φάνηκε να είναι όπως τα έλεγε ο Δον Κιχώτης, ούτε καν στο μισό. Το βόλεψε ωστόσο στο στάβλο και γύρισε να δει τι θα πρόσταζε ο φιλοξενούμενός του.

-17-

Οι κοπέλες έβγαζαν την πανοπλία από το Δον Κιχώτη, δεν κατάφερναν ωστόσο να βγάλουν το προστατευτικό περιλαίμιο, ούτε και την αυτοσχέδια περικεφαλαία που την είχε δεμένη με πράσινες κορδέλες και έπρεπε να του τις κόψουν, γιατί δεν μπορούσαν να λύσουν τους κόμπους. Εκείνος όμως δεν τους το επέτρεπε με κανέναν τρόπο και έτσι έμεινε όλη τη νύχτα με την περικεφαλαία στο κεφάλι.

Κατόπιν τον ρώτησαν οι κοπέλες, αν ήθελε να φάει τίποτα.

- Θα έτρωγα οτιδήποτε, απάντησε ο Δον Κιχώτης, γιατί πιστεύω πως θα μου έκανε μεγάλο καλό.

Του έστρωσαν τραπέζι κοντά στην πόρτα του πανδοχείου που είχε περισσότερη δροσιά και του σερβίρισε ο πανδοχέας μια μερίδα κακομουσκεμένου, και ακόμα χειρότερα μαγειρεμένου, μπακαλιάρου και ένα κομμάτι ψωμί τόσο μαυρισμένο, όσο και τα όπλα του. Προκαλούσε πολύ γέλιο να τον βλέπεις να τρώει, γιατί καθώς φορούσε την περικεφαλαία στο κεφάλι και ανεβοκατέβαζε την κινητή προσωπίδα, δεν μπορούσε να βάλει τίποτα στο στόμα του, αν δεν του το έδινε και δεν του το έβαζε κάποιος άλλος. Μια από τις κοπέλες τον τάιζε και δεν θα μπορούσε να πιει τίποτα, αν ο πανδοχέας δεν του έβαζε στο στόμα ένα καλάμι που από την άλλη άκρη του έχυνε κρασί. Ο Δον Κιχώτης προτιμούσε να τα υπομένει όλα αυτά, παρά να κοπούν οι κορδέλες της περικεφαλαίας του.

Όμως εκείνο που τον ανησυχούσε περισσότερο ήταν που δεν είχε χριστεί ακόμα ιππότης. Και έτσι, όταν τέλειωσε το γεύμα του, φώναξε τον πανδοχέα, τον οδήγησε στο στάβλο που έδεναν τα άλογα, γονάτισε μπροστά του και του είπε:

- Δεν θα σηκωθώ ποτέ από εδώ, γενναίε ιππότη, προτού μου κάνει η ευγένειά σας μια ευεργεσία που θέλω να της ζητήσω!

Ο πανδοχέας, βλέποντας τον φιλοξενούμενό του στα γόνατα, τα ‘χασε και δεν ήξερε τι να πει και τι να κάνει. Επέμεινε να τον πείσει να σηκωθεί, μέχρι που αναγκάστηκε να του πει πως θα του έκανε την ευεργεσία που του ζητούσε.

- Τίποτα λιγότερο δεν περίμενα από την μεγαλοπρέπειά σας, κύριέ μου, αποκρίθηκε ο Δον Κιχώτης, και ευθύς σας λέω ότι η ευεργεσία που ζητώ να μου κάνετε είναι, αύριο να με χρίσετε ιππότη. Απόψε, στο παρεκκλήσι του πύργου σας θα κάνω αγρυπνία τα όπλα.

Ο πανδοχέας, που από την αρχή είχε την υποψία πως ο φιλοξενούμενός του δεν ήταν στα καλά του, ακούγοντας τα λόγια αυτά δεν του έμεινε η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό, και για να έχει και κάποιον λόγο να γελάει τη νύχτα, αποφάσισε να ακολουθήσει την τρέλα του Δον Κιχώτη. Του είπε πως, αν και ο πύργος του δεν διέθετε παρεκκλήσι για να αγρυπνήσει τα όπλα,

-18 -

θα μπορούσε να το κάνει στην αυλή και πως το πρωί θα γινόταν το απαραίτητο τελετουργικό.

Μάζεψε ο Δον Κιχώτης τα κομμάτια της αρματωσιάς του και τα έβαλε πάνω σε μια γούρνα δίπλα σ’ ένα πηγάδι. Μετά πήρε στο ένα χέρι την ασπίδα και στο άλλο τη λόγχη και άρχισε να πηγαινοέρχεται μπροστά τους όλη τη νύχτα.

Εκείνη την ώρα του ήρθε κάποιου αγωγιάτη που φιλοξενούνταν στο χάνι, να κατέβει να ποτίσει τα άλογά του. Έβγαλε τα κομμάτια της αρματωσιάς πάνω από τη γούρνα και τότε ο Δον Κιχώτης άρχισε να φωνάζει:

- Ε , εσύ, όποιος και αν είσαι, παράτολμε ιππότη που τολμάς να αγγίξεις τα όπλα του πιο γενναίου περιπλανώμενου ιππότη που ακόμα δε ζώστηκε σπαθί! Κοίτα τη δουλειά σου και μην τα αγγίξεις, αν δεν θες να πληρώσεις με τη ζωή σου το θράσος σου!

Ο αγωγιάτης, δίχως να δώσει καμία σημασία στα λόγια του, πήρε τα όπλα και τα πέταξε στην άκρη. Όταν το είδε αυτό ο Δον Κιχώτης σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και, φέρνοντας στη σκέψη του τη Δοαυλσινέα του, είπε:

-20-

- Βοήθησε με αφέντρα της καρδιάς μου σε αυτήν την πρώτη πρόκληση που μου παρουσιάζεται!

Ρίχνοντας την ασπίδα του, πήρε στα δυο του χέρια τη λόγχη και έδωσε στο κεφάλι του αγωγιάτη ένα χτύπημα τόσο δυνατό που τον σώριασε κατά γης, μισολιπόθυμο. Ύστερα από αυτό, μάζεψε τα όπλα του και άρχισε και πάλι να πηγαινοέρχεται ατάραχος όπως και στην αρχή.

Μετά από λίγο, μη ξέροντας τι είχε συμβεί, κατέφτασε κι άλλος αγωγιάτης για να ποτίσει τα ζώα του. Έβγαλε τα όπλα του Δον Κιχώτη από τη γούρνα για να αδειάσει το μέρος και εκείνος, δίχως να πει κουβέντα, πέταξε και πάλι την ασπίδα, σήκωσε τη λόγχη του και την κοπάνισε με όλη του τη δύναμη στο κεφάλι του αγωγιάτη.

Ακούγοντας τη φασαρία βγήκαν έξω οι ένοικοι του πανδοχείου και οι άνθρωποι που συνόδευαν τους τραυματισμένους αγωγιάτες τον πήραν με τις πέτρες και ο Δον Κιχώτης αμυνόταν με την ασπίδα του.

Ο πανδοχέας τους φώναζε να τον αφήσουν γιατί είναι τρελός. Ο Δον Κιχώτης φώναζε ακόμη πιο δυνατά, αποκαλώντας τους προδότες και λέγοντας πως ο πυργοδεσπότης ήταν ένας κακορίζικος ιππότης, αφού επέτρεπε να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο σε έναν περιπλανώμενο ιππότη.

Οι αγωγιάτες σταμάτησαν να τον πετροβολούν και ο Δον Κιχώτης συνέχισε και πάλι την αγρυπνία των όπλων με την ίδια ηρεμία όπως και πρωτύτερα.

Ο πανδοχέας αποφάσισε να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα με τον Δον Κιχώτη. Του είπε πως, για να τον χρίσει ιππότη, αρκούσε ένα χτύπημα στο σβέρκο και ένα στην πλάτη και πως αυτό θα έπρεπε να γίνει στον κάμπο.

-21-

Έφερε το τεφτέρι όπου κράταγε τους λογαριασμούς του. Ένας νεαρός έφερε ένα αλειμματοκέρι αναμμένο, και οι δυο κοπέλες πλησίασαν. Ύστερα, ο πανδοχέας πρόσταξε το Δον Κιχώτη να γονατίσει και άρχισε να διαβάζει από το τεφτέρι (σα να διάβαζε κάποιο τροπάριο) και στα μισά της ανάγνωσης σήκωσε το χέρι του και έδωσε ένα γερό χτύπημα με το πλατύ μέρος του σπαθιού στο σβέρκο του Δον Κιχώτη και, αμέσως μετά, ένα πιο ντελικάτο στην πλάτη του, συνεχίζοντας να μουρμουρίζει μέσα απ’ τα δόντια του λες και προσευχόταν. Ύστερα από αυτό, πρόσταξε τη μια από τις κοπέλες να τον ζώσει με το σπαθί του, όσο η άλλη του φόραγε τα σπιρούνια.

Και αφού τέλειωσε στα γρήγορα αυτό το τελετουργικό που παρόμοιο κανείς δεν ξανάδε, ο Δον Κιχώτης δεν έβλεπε την ώρα να καβαλήσει το άλογό του και να ξεκινήσει για περιπέτειες. Σέλωσε τον Ροσινάντη και καβάλησε. Αγκάλιασε τον πανδοχέα, λέγοντάς του παράξενα λόγια που είναι αδύνατον να τα μεταφέρω με ακρίβεια, και τον ευχαρίστησε που τον έχρισε ιππότη.

Ο πανδοχέας, που δεν έβλεπε την ώρα να τον ξεφορτωθεί, ανταπάντησε με λίγα λόγια και, χωρίς καν να του ζητήσει πληρωμή για τη φιλοξενία, τον άφησε να φύγει.

---

[1]La Mancha. Περιοχή της κεντρικής Ισπανίας

[2] Ο συγκεκριμένος βαθμός ευγενείας που είχε ήταν αυτός του Ιδαλγού (hidalgo),ο κατώτερος ιεραρχικά

[3]Εl Cid. Εθνικός ήρωας της Ισπανίας (1043-1099)

[4]Τoboso. Χωριό της επαρχίας Λα Μάντσα

[5]Dulcinea. Από τη λέξη dulce που στα Ισπανικά σημαίνει γλυκό

[6]Rocinante. Από τη λέξη rocín που σημαίνει ισχνό, λιπόσαρκο και κοντό καματερό άλογο

Πηγή: www.ispania.gr 
*************************************** ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ

Oι Δον Kιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Iδέα.
Kοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!».

Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές ― εγώ τους είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Zωή, του Oνείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.

Tους είδα πίσω να 'ρθουνε ―παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο―
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

Κ. Καρυωτάκης , 1896-1928
 1. Don Quixote is a ballet in four acts and eight scenes, based on episodes taken from the famous novel Don Quixote de la Mancha by Miguel de Cervantes. It was originally choreographed by Marius Petipa to the music of Ludwig Minkus and first presented by the Ballet of the Imperial Bolshoi Theatre of Moscow, Russia on 26 December [O.S. 14 December] 1869. Petipa and Minkus revised the ballet into a far more expanded and elaborated edition in five acts and eleven scenes for the Imperial Ballet, first presented on 21 November [O.S. 9 November] 1871 at the Imperial Bolshoi Kamenny Theatre of St. Petersburg.

All modern productions of the Petipa/Minkus ballet are derived from the version staged by Alexander Gorsky for the Bolshoi Theatre of Moscow in 1900, a production the ballet master staged for the Imperial Ballet of St. Petersburg in 1902.
***************************

«Και αν ακόμη ο Δον Κιχώτης δεν κατάφερε να σώσει τον κόσμο, κατάφερε τουλάχιστον να σωθεί μέσα στον κόσμο του. Και αυτό είναι κάτι…»

Όρσον Γουέλς

Το αξεπέραστο έργο για μπαλέτο του Λεόν Μίνκους «Δον Κιχώτης» παρουσιάστηκε πρώτη φορά από τον Μαριούς Πετιπά στις 26 Δεκέμβρη του 1869 από το Μπαλέτο των Μπολσόι της Μόσχας και αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα κλασικά έργα παγκοσμίως και χαρακτηριστικό δείγμα της ρωσικής τέχνης του μπαλέτου. Μια δεύτερη, περισσότερο δραματοποιημένη παρουσίαση του μπαλέτου, έγινε και πάλι από τον Πετιπά στην Αγία Πετρούπολη το 1871. Το 1900, ο Γκρόσκι έδωσε τη δική του πιο ρεαλιστική ερμηνεία. Το 1940 ο Ζαχάροφ ανέβασε εκ νέου τον Δον Κιχώτη και η παραγωγή αυτή υπήρχε πάντα στο ρεπερτόριο των Μπαλέτων Μπολσόι.
Στις 15 Δεκεμβρίου του 1994, ο καλλιτεχνικός διευθυντής των διάσημων μπαλέτων Γιούρι Γκριγκορόβιτς, παρουσιάζει την δική του εκδοχή. Ο μεγάλος χορογράφος τονίζει περισσότερο μερικά μοναδικά σημεία στην χορογραφία του Πετιπά όπως το «Grand pas de deux», αλλά και γενικότερα τον ρόλο της «Κίτρι» (δεν είναι τυχαίο ότι η «Κίτρι» ήταν ο ρόλος που έκανε παγκοσμίως γνωστή τη μεγάλη μπαλαρίνα Μάγια Πλισέτσκαγια και αποτελεί ρόλο ζωής για κάθε χορεύτρια κλασικού ρεπερτορίου σε όλο τον κόσμο).
Έντεκα χρόνια μετά την πρεμιέρα στα Μπολσόι, το 2005, ο Γιούρι Γκριγκορόβιτς χορογραφεί τον «Δον Κιχώτη» με το Γκριγκορόβιτς Μπαλέ και σε αυτή την εκδοχή βασίζεται όχι μόνο στην χορογραφία του Μαριούς Πετιπά αλλά χρησιμοποιεί και στοιχεία από την χορογραφία του Αλεξάντερ Γκόρσκι. Τα σκηνικά και κοστούμια είναι του Ντιμίτρι Τσερμπάτζι, μαθητή του αξέχαστου σκηνογράφου των Μπολσόι Σιμόν Βιρσαλάτζε. Τα πολύχρωμα και εντυπωσιακά σκηνικά της παράστασης ενθουσίασαν τους θεατές ενώ μια από τις σκηνές του έργου που εξελίσεται σε ένα αρχαίο θέατρο της Μεσογείου αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη στην απόδοση της μαγείας και των χρωμάτων του Ισπανικού Νότου που είναι ο χώρος στον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία. Με αυτή την παράσσταση ξεκίνησε μια μεγάλη περιοδεία σε όλο τον κόσμο. Οι 70 συντελεστές της παράστασης με επιλεγμένους σολίστ από τον ίδιο τον Γιούρι Νικολάεβιτς και πάντα με την καθοδήγησή του, θα αποδώσουν την εκδοχή του σε μια από τις ομορφότερες παραστάσεις του κλασικού ρωσικού μπαλέτου.
Η υπόθεση του «Δον Κιχώτη» είναι γνωστή από το περίφημο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες (1547-1616), ένα από τα διασημότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο καλοσυνάτος Αλόνσο Κιχάνο, έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό, παρασυρμένος από τα ανδραγαθήματά τους, αποκηρύσσει το παρελθόν του. Επιλέγει το όνομα Δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα, παίρνει για υπηρέτη του και ιπποκόμο τον Σάντσο Πάντσα και πορεύεται στους δρόμους της δράσης, της δικαιοσύνης και της αλήθειας, αναζητώντας την περιπέτεια και μια Δουλτσινέα που ζει μόνο στα όνειρά του.
Το μπαλέτο ωστόσο στηρίζεται σε μία από τις περιπέτειες του Δον Κιχώτη, που περιλαμβάνεται στο διάσημο μυθιστόρημα του Θερβάντες. Κεντρικό θέμα είναι ένα συγκεκριμένο επεισόδιο στο οποίο περιγράφεται το ειδύλλιο του φτωχού κουρέα Μπαζίλιο και της πανέμορφης Κίτρι, κόρης του πανδοχέα Λορέντζο. Αυτός ο έρωτας δεν είναι αρεστός στον πατέρα της κοπέλας, ο οποίος θέλει να παντρέψει την Κίτρι με έναν ξιπασμένο ευγενή, τον Γκαμάτσο και γι’ αυτό δεν αποδέχεται τον φτωχό Μπαζίλιο για γαμπρό του. Η Κίτρι αρνείται κατηγορηματικά να υποταχθεί στην θέληση του πατέρα της και οι δύο εραστές καταφέρνουν να το σκάσουν με ένα έξυπνο σχέδιο. Ο Δον Κιχώτης συνεχίζοντας τις περιπέτειές του, φτάνει στο χωριό των δύο νέων και αφού θαμπώνεται από την ομορφιά της κοπέλας που για μια στιγμή πιστεύει ότι είναι η «Δουλτσινέα» του, τελικά καταλαβαίνει τη δύναμη της αγάπης του ζευγαριού και αποφασίζει να βοηθήσει τους ερωτευμένους με τον αλτρουισμό που τον διακρίνει ώστε να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Μέχρι να συμβεί αυτό όμως, οι ήρωες της παράστασης μπλέκουν σε ένα ισπανικό παραμύθι με περιπλανήσεις στην επαρχία της Καστίλης, τσιγγάνικους χορούς, ταυρομάχους, περιπλανώμενους μουσικούς, μαγικά όνειρα με υπέροχες νεράιδες και δρυΐδες και μια ξεχωριστή επίσκεψη στο κάστρο του Δούκα.
Το ισπανικό μεσογειακό ταμπεραμέντο διανθίζεται με την μαγεία του κλασικού ρώσικου μπαλέτου και την εμπνευσμένη μουσική του Λούντβιχ Μίνκους, ο οποίος με τον «Δον Κιχώτη» και την «Μπαγιαντέρα», τις δύο μεγάλες επιτυχίες του, έμεινε στην ιστορία του κλασικού μπαλέτου ως ένας καταξιωμένος δημιουργός μοναδικών παραστάσεων.
Πηγή: abcd.gr

2. AMERICAN BALLET THEATRE

DON QUIXOTE :  MIKHAIL BARYSHNIKOV & CINTHIA HARVEY (1983) 

Οne of the most beautiful swan dives ever

3.  Natalia Osipova and Leonid Sarafanov in Rudolf Nureyev's Don Quixote with Teatro alla Scala, September 25, 2014.


4.  In celebration of #WorldBalletDay, TenduTV brings you Dutch National Ballet's fiery production of Don Quichot, by renowned Russian choreographer Alexei Ratmansky. This full performance, featuring the brilliant Anna Tsygankova as Kitri and Matthew Golding as Basilio, is available free on demand only on World Ballet Day!

Dance of Espada: http://youtu.be/T4VtUk43vBk?t=26m13s
Don Quixote Act 2: http://youtu.be/T4VtUk43vBk?t=52m11s
Kitri & Basilio's gypsy pas de deux: http://youtu.be/T4VtUk43vBk?t=57m01s
Kitri Variation as Dulcinea: http://youtu.be/T4VtUk43vBk?t=73m35s
Don Quixote Act 3: http://youtu.be/T4VtUk43vBk?t=79m52s
Kitri Variation: http://youtu.be/T4VtUk43vBk?t=111m35s