Για τους λάτρεις της λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας

Μέσα στη Μαύρη Οπή

Διήγημα επιστημονικής φαντασίας 

Του Βασίλη Κ. Μηλίτση

Sic itur ad astra¹ (Αινειάδα, Βιβλίο 9, στίχος 641)

 

Το διαστημόπλοιο Νέαρχος, ένα τρομακτικό  Λεβιάθαν με την αλλόκοτη απεραντοσύνη του έμοιαζε περισσότερο με αστρόπολη παρά με διαστημικό σκάφος. Κατευθυνόταν ιλιγγιωδώς σε σχετικιστικές ταχύτητες προς το πλανητικό σύστημα του Ταυ του Κήτους, ένα αστέρι τύπου G, παρόμοιου με τον δικό μας ήλιο, δώδεκα έτη φωτός μακριά. Το Νέαρχος είχε σχεδιαστεί για κάθε νοητή αποστολή και εξερεύνηση στο εξωτερικό διάστημα. Διέθετε εκτεταμένες διευκολύνσεις και ανέσεις. Είχε κατασκευαστεί να είναι εντελώς αυτοσυντηρούμενο, ικανό να ανακυκλώνει αέρα, τρόφιμα και νερό για εκατοντάδες χρόνια και, εάν παρίστατο ανάγκη να διατρέξει ολόκληρο το μάκρος του Γαλαξία, εφόσον οι κατοπινές γενιές του πληρώματος διατηρούσαν τη γνώση να το επανδρώσουν και να το συντηρήσουν. Ήταν εφοδιασμένο με δύο προωθητικούς κινητήρες: πυραύλους με εξωτερική πυρηνική προώθηση και αστροκινητήρα προώθησης ύλης-αντιύλης.

Ξεκίνησε από τη Γη πριν από περίπου δεκατρία χρόνια, σταδιακά επιταχυνόμενο με τoν πυρηνικό του προωθητικό κινητήρα μέσα στο ηλιακό σύστημα στα ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα την ώρα και σ’ ένα έτος έφτασε πέρα από τη λοξή τροχιά του Πλούτωνα στη Ζώνη του Κάιπερ – πενήντα αστρονομικές μονάδες, με άλλα λόγια πενήντα φορές τη μέση απόσταση Γης Ηλίου, ή περισσότερο από έξη ώρες φωτός. Εγκαταλείποντας το ηλιακό σύστημα, το Νέαρχος ενεργοποίησε τον αστροκινητήρα ύλης-αντιύλης και σε περίπου τρία χρόνια συνέχιζε να εκσφενδονίζεται στο διάστημα σε σταθερή σχετικιστική επιτάχυνση μέχρι την τελική του ταχύτητα του πενήντα τοις εκατό της ταχύτητας του φωτός όταν θα έφτανε κοντά στο Ταυ του Κήτους.

Πριν από αμέτρητους αιώνες ο άνθρωπος κατόρθωσε να φτάσει και να εξερευνήσει το πλανητικό σύστημα γύρω από Ταυ του Κήτους χωρίς να ανακαλύψει κανένα είδος ζωής. Η απόσταση διανύθηκε σε είκοσι δύο έτη. Το πλήρωμα βρισκόταν εναλλάξ σε αναστολή των ζωτικών του λειτουργιών, μια μορφή χειμερίας νάρκης. Τώρα το σύστημα χρησιμεύει ως σταθμός εφοδιασμού και εφαλτήριο για στιγμιαίο ταξίδι. Εδώ ήταν ο προορισμός του σκάφους – να συναντήσει τεχνητό κοσμικό θαύμα που δημιούργησε η ανθρωπότητα. Αυτός ο φοβερός άθλος ήταν ο μέγιστος θρίαμβος του ανθρώπου στον παρόντα αιώνα μετά την κατάκτηση διαστρικών ταξιδιών πριν από πολύν καιρό.

*

Καθώς η ανθρωπότητα μετά από πολλούς αιώνες προόδευσε οικονομικά, πνευματικά και κοινωνικά, απαλλάχτηκε για πάντα από την πληγή των πολέμων και των φυλετικών διακρίσεων. Η οικονομική ανάπτυξη έφτασε σε τέτοιο βαθμό που όλοι είχαν υπεραρκετά. Η ιατρική επιστήμη όχι μόνον εξάλειψε τις αρρώστιες αλλά και επιμήκυνε σημαντικά το προσδόκιμο ζωής. Ολόκληρη η υδρόγειος κατέστη μια οικονομική και πολιτική οντότητα. Επιτέλους η ανθρωπότητα ενώθηκε για πρώτη φορά. Η επιστήμη αναπτύχθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε ο άνθρωπος απελευθερώθηκε εντελώς από τη χειρωνακτική εργασία, η οποία αντικαταστάθηκε από αυτόματες μηχανές. Το ενεργειακό πρόβλημα λύθηκε για πάντα καθώς τιθασεύτηκε η ηλιακή ενέργεια. Δεν υπήρχε πλέον ούτε ατμοσφαιρική ούτε πυρηνική μόλυνση. Κάθε άτομο χωριστά ήταν ελεύθερο ν’ ασχοληθεί με την επιθυμητή του ασχολία ή να παραμείνει αργόσχολο αν το επιθυμούσε. Επειδή όμως οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη είχαν εντελώς εξαντληθεί, η ανθρωπότητα άρχισε να εκμεταλλεύεται τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος πριν αποτολμήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό διάστημα.

Αιώνες πέρασαν σε ειρηνική μακαριότητα και το ανθρώπινο είδος διέτρεχε τον κίνδυνο πλήρους στασιμότητας όταν μια μέρα συνέβη ένα ασυνήθιστα πρωτοφανές γεγονός. Οι τεράστιοι δέκτες του CETI² γύρω από τον πλανήτη κατέγραψαν παράξενα σήματα προερχόμενα από το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, σε απόσταση 163.000 έτη φωτός. Μετά από εκτεταμένη ανάλυση οι αστρονόμοι συμπέραναν με βεβαιότητα ότι αυτά τα σήματα ήταν μηνύματα από ευφυή όντα, που έμοιαζαν πολύ με ανθρώπους. Παραπέρα αναλύσεις αποκάλυψαν φωτογραφίες των όντων αυτών και του πλανήτη τους που περιφερόταν γύρω από ένα άστρο τύπου G, στην ίδια περίπου απόσταση όσο η Γη από τον Ήλιο. Τα όντα αυτά έμοιαζαν καταπληκτικά με ανθρώπους και ανέπνεαν οξυγόνο σ’ ένα περιβάλλον παρόμοιο με τη Γη. Είχαν αναπτύξει πολιτισμό παρόμοιο με τον ανθρώπινο αλλά όχι τόσο προηγμένο ώστε ν’ αποτολμήσουν διαστρικά ταξίδια. Ωστόσο, φοβερή άβυσσος χώρου και χρόνου τους χώριζε από τους ανθρώπους. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι κατόρθωναν να προσεγγίσουν την ταχύτητα του φωτός, θα χρειάζονταν πάνω από 200.000 χρόνια για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.

Πέρασαν μερικοί ακόμη αιώνες και η επικοινωνία με τους «μακρινούς» μας συγγενείς συνεχίστηκε. Οι επιστήμονες διεξήγαν μανιώδεις έρευνες για γενεές αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα για να βρουν μια λύση. Κατόπιν έθεσαν ως αξίωμα ότι είναι δυνατόν να ταξιδέψει κανείς στιγμιαία από ένα σημείο του σύμπαντος σ’ ένα άλλο χρησιμοποιώντας μια μαύρη οπή. Υπολόγισαν πως ευθυγραμμίζοντας ένα σκάφος με την περιστροφή της μαύρης οπής στον ισημερινό της και εναρμονίζοντας την κίνηση του σκάφους με την περιστροφή της οπής, θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν – σύμφωνα με τις εξισώσεις Σβάρτσιλτ και Κερ – την πλεύσιμη δίοδο, ένα λεπτό άνοιγμα στον ισημερινό, όπου η φυγόκεντρος δύναμη αντισταθμίζει τη συντριπτική βαρύτητα, και διεισδύοντας μέσα σ’ αυτή τη δίοδο, θα μπορούσαν διαμέσου μιας άλλης διάστασης ή υπερδιαστήματος να βγουν χωρίς να περάσει χρόνος μέσα από μια «σκουληκότρυπα» σ’ ένα άλλο μέρος του σύμπαντος, χιλιάδες ή ακόμη κι εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Ειδάλλως, το να διασχίσει κανείς τη μαύρη οπή από διαφορετική γωνία, θα έπεφτε πάνω στη φοβερή ιδιομορφία, όπου θα συντριβόταν σε πλήρη εκμηδένιση. Οι προσομοιώσεις έδειξαν πως ένα τέτοιο εγχείρημα  ήταν πραγματοποιήσιμο. Όμως, ένα τέτοιο κοσμικό τέρας δεν ήταν σε προσβάσιμη απόσταση από τη γη.

Κάποια στιγμή ένας μεγαλοφυής επιστήμονας, κατόπιν μακροχρόνιας μελέτης και έρευνας, επεξεργάστηκε μια θεωρία προτείνοντας τη δημιουργία μιας τεχνητής μαύρης οπής. Η οικονομική ανάπτυξη ήταν τόσο τεράστια ώστε να επιτρέπει αφάνταστες δαπάνες. Θεωρητικοί και τεχνολόγοι εργάστηκαν σκληρά και κατασκεύασαν ειδικές αυτόματες μηχανές ικανές να απορροφούν κολοσσιαίες ποσότητες διαστρικής ύλης και να τις συσσωρεύουν σε ασφαλή απόσταση από τη γη, τουλάχιστο είκοσι έτη φωτός μακριά και πλησίον της περιοχής του Ταυ του Κήτους επειδή δεν υπήρχε καμιά μορφή ζωής στα πλησιέστερα συστήματα που θα μπορούσε να απειληθεί. Μετά από αμέτρητες γενεές αυτό το γιγάντιο έργο περατώθηκε και η συσσωρευμένη ύλη άρχισε να συμπιέζεται από τη βαρύτητά της και να περιστρέφεται στον άξονά της. Τελικά έφτασε σ’ ένα σημείο στο κέντρο του οποίου η πίεση ήταν ισχυρότερη από τη βαρύτητα, πράγμα που προκάλεσε πυρηνικές αντιδράσεις και τελικά αυτή η μάζα μετατράπηκε σ’ ένα φωτεινό άστρο. Υπολογίστηκε πως το νέο αυτό άστρο έπρεπε να υπερβεί το γνωστό όριο Τσαντρασεκχάρ (1,39 ηλιακές μάζες), την κρίσιμη μάζα ενός άστρου για να καταλήξει σε μαύρη οπή. Ο τεχνητός αυτός ήλιος ήταν του μεγέθους δέκα ηλιακών μαζών και προκαλώντας πάνω του τεράστια ηλεκτρομαγνητικά ωστικά κύματα, η υπεράνθρωπη τεχνολογία των ημερών πέτυχε να επιταχύνει τη διαδικασία της μετατροπής του άστρου, μετά παρέλευση αρκετών γενεών, πρώτα σε άσπρο νάνο και κατόπιν σε συνθλιμμένο άστρο, δηλαδή μια μαύρη τρύπα. Σύμφωνα με τις επικρατούσες θεωρίες, όταν δημιουργείται μια μαύρη οπή, μια άλλη άσπρη οπή γεννιέται σ’ ένα άλλο σημείο του παραμορφωμένου χωροχρόνου. Τα δύο κοσμικά τέρατα ενώνονται με μια δίοδο που βαφτίστηκε ως γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν. Οι επιστήμονες ανέμεναν τώρα την εφαρμογή για να δουν αν τούτο έμελε να αποδειχτεί και στην πράξη.

Μόλις αυτός ο υπεράνθρωπος άθλος επιτεύχθηκε, επιστήμονες και τεχνολόγοι έστειλαν μέσα από τη μαύρη οπή πτυσσόμενα προγραμματισμένα μηχανήματα, τα οποία δημιούργησαν μια άλλη μαύρη οπή στον αντίθετο πόλο της ήδη υπάρχουσας και αυτομάτως με τη δημιουργία της δεύτερης μαύρης οπής, μια άσπρη οπή έλαμψε και έγινε ορατή από τη γη. Η θεωρία λοιπόν αποδείχθηκε θριαμβευτικά ορθή. Έτσι κατέστη δυνατό ένα ταξίδι με επιστροφή στις εσχατιές του διαστήματος διαμέσου αυτού του κοσμικού δίπυλου στην περιοχή του Ταυ του Κήτους.

*

Το διαστημόπλοιο προωθούμενο με τον αστροκινητήρα του εκσφενδονιζόταν στο διάστημα επιταχυνόμενο σε μεγάλα ποσοστά της ταχύτητας του φωτός. Σε λιγότερο από δεκαοχτώ χρόνια θα έφτανε στην κοσμική πύλη και κατόπιν θα επιχειρούσε να ταξιδέψει στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου εν ριπή οφθαλμού. Μετά από ενδελεχείς μαθηματικούς υπολογισμούς οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της μαύρης οπής, ότι το τεχνητό βαρυτικό της φρέαρ είχε προκαλέσει μια παραμορφωτική αναδίπλωση στο χωροχρονικό συνεχές του διαστήματος σ’ ένα σημείο περίπου έντεκα έτη φωτός σε απόσταση από το πλανητικό σύστημα μέσα στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, απ’ όπου οι γήινοι έλαβαν τα μηνύματα ύπαρξης νοήμονος ζωής. Συνοπτικά, περίπου είκοσι δύο χρόνια διαστρικής πορείας μέχρι τη μαύρη οπή, κατόπιν διαμέσου του υπερδιαστήματος σε χρόνο μηδέν μέχρι την αντίστοιχη  άσπρη οπή και ακολούθως άλλα είκοσι έτη διαδρομής μέχρι τη συνάντηση των δύο πολιτισμών. Το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων είχε σημαντικά επιμηκυνθεί, και γι’ αυτό ένα ταξίδι με επιστροφή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε λιγότερο από δύο γενεές. Το ζεύγος μαύρης και άσπρης οπής δεν μπορούσε να δημιουργηθεί πλησιέστερα, διότι το εγχείρημα θα προκαλούσε παντελή εξαφάνιση κάθε μορφής ζωής σε ακτίνα τεσσάρων ετών φωτός, εξαιτίας της φονικής ακτινοβολίας γάμμα που  παράγεται από ένα τόσο τεράστιο συνθλιμμένο άστρο μεγέθους δέκα ηλιακών μαζών.

Καθώς το κολοσσιαίο αστρόπλοιο συνέχισε να επιταχύνεται, οι οθόνες του πρόβαλλαν αξιοσημείωτες εικόνες. Μερικές οθόνες έδειχναν τον διαστημικό χώρο σύμφωνα με την απόδοση του οπτικού φάσματος και άλλες την τοπογραφία του χωροχρόνου σχηματικά, όπου η παρουσία των ουράνιων σωμάτων παρουσίαζε ένα βαρυτικό βαθούλωμα στο χωροχρονικό συνεχές ανάλογα με τη μάζα τους. Σε σχετικιστικές επίσης ταχύτητες μπορούσε κανείς να παρατηρήσει αλλόκοτα συμβάντα. Στο 14% της ταχύτητας του φωτός τα αστέρια μπροστά από το σκάφος άρχιζαν να εκπέμπουν ένα πιο κυανό και λαμπρό φως, ενώ αυτά που ήσαν πίσω από το σκάφος άλλαζαν και έδειχναν να γίνονται πορτοκαλί και τα κόκκινα να εξαφανίζονται εντελώς στο υπέρυθρο φάσμα. Αυτές οι πρωτόγνωρες αλλαγές οφείλονταν στο λεγόμενο φαινόμενο Ντόπλερ σχετικά με τη φασματική μετατόπιση του φωτός καθώς το πλοίο ιλιγγιωδώς πλησίαζε ή απομακρυνόταν από την πηγή του φωτός.

Στο 30% της ταχύτητας του φωτός είχε κανείς την ψευδαίσθηση ότι όλα τα αστέρια άρχιζαν να συνωστίζονται μπροστά από το σκάφος σαν να θέλουν να εμποδίσουν την πορεία του. Όλοι οι αστερισμοί φαίνονταν να σύρονται προς τα μπρος και να παραμορφώνονται. Καθώς το πλοίο επιταχυνόταν ακόμη περισσότερο, τα αστέρια τώρα φαίνονταν να σχηματίζουν ένα πυκνό ελλειψοειδές τόξο γύρω του, και αν μπορούσε να φτάσει στο 99% της ταχύτητας του φωτός – τίποτε υλικό όμως δεν μπορεί να κινηθεί με την ταχύτητα του φωτός ή να την ξεπεράσει – το φως των αστεριών θα είχε γίνει μια φαντασμαγορική κυκλική λουρίδα με όλα τα χρώματα της ίριδας, πράγμα που οι αστροφυσικοί ονομάζουν αστρικό τόξο. Τούτο θα έβλεπαν οι ταξιδιώτες του διαστήματος σ’ ένα κατά τα άλλα κατάμαυρο διάστημα.

Το Νέαρχος τώρα έφτασε στην τελική του ταχύτητα, στο 50% της ταχύτητας του φωτός. Για τους επιβάτες του όλα έδειχναν κανονικά. Ο χρόνος περνούσε και όλοι πρόσβλεπαν να φτάσουν στον πρώτο προορισμό τους. Ωστόσο, αν μπορούσε κάποιος γήινος παρατηρητής να δει τα τεκταινόμενα πάνω στο σκάφος, θα παρατηρούσε τα ακόλουθα: σύμφωνα με την ειδική θεωρία της σχετικότητας το σκάφος είχε μικρύνει προς την κατεύθυνση της κίνησής του  κατά 86,60%, ο χρόνος του είχε διασταλεί από τα εξήντα στα 52,10 λεπτά, ενώ η μάζα του είχε αυξηθεί στο 115,47%.

Κυβερνήτης και αξιωματικοί εργάζονταν με βάρδιες. Το πλήρωμα βρισκόταν εναλλάξ σε αναστολή των ζωτικών τους λειτουργιών. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής συνέλλεγαν χρήσιμες πληροφορίες και παρατηρούσαν καινοφανή φαινόμενα. Σταθερά ηλεκτρονικά φώτα αναβόσβηναν πάνω σε χειριστήρια οργάνων που πλαισίωναν τους τοίχους. Πάνω από τα όργανα φασματογραφικές απεικονίσεις προβάλλονταν σε διάφορες οθόνες, οι οποίες μετέτρεπαν τις απεικονίσεις των άστρων και των νεφελωμάτων σε κωδικοποιημένα χρώματα και ψηφία.

Όταν τελικά το Νέαρχος έφτασε κοντά στην τερατώδη μαύρη οπή με το φωτοστέφανο της καταστροφής γύρω της, μια μεγαλύτερη οθόνη την πρόβαλλε, τόσο οπτικά όσο και σχηματικά. Μια άλλη ακόμη εικόνα έδειχνε  με εντυπωσιακά χρώματα και μέγεθος την περιοχή του συνθλιμμένου άστρου. Η μαύρη οπή ήταν μια σκοτεινή ανυπαρξία μέσα στο κέντρο μιας πυρακτωμένης δίνης από ακτινοβολούντα αέρια και συντρίμμια ύλης. Τα υποατομικά σωματίδια μετατρέπονταν σε πλάσμα και το φως χανόταν μέσα στο τερατώδες βαρυτικό φρέαρ. Καθώς η ύλη κατέρρεε από την ανηλεή βαρύτητα, εξέπεμπε ενέργεια ακτινοβολώντας φονικές ακτίνες Χ και γάμμα. Το όλο θέαμα παρουσίαζε μια φρικιαστική γοητεία βλέποντας κανείς αυτόν τον αστρικό στρόβιλο. Η έλξη και αναταράξεις της βαρύτητας, που ρυτίδωναν την υφή του διαστήματος, έδιναν την αίσθηση μιας συνεχούς βροντής γύρω από το σκάφος. Ακριβώς στο κέντρο της δίνης βρισκόταν η φοβερή ιδιομορφία, ένα απειροελάχιστο σημείο, στο μεγέθυς της σταθερής του Πλανκ, άπειρης πυκνότητας,  όπου όλοι οι φυσικοί νόμοι κατέρρεαν και το φως καμπυλωνόταν προς τα μέσα μη μπορώντας να ξεφύγει. Καμιά πληροφορία δεν μπορούσε να ανακτηθεί απ’ αυτήν την περιοχή, στο όριο της οποίας σταματούσε κάθε πληροφορία πριν χαθεί για πάντα, και που ονομάζεται ορίζοντας γεγονότων. Το κοσμικό τέρας φάνταζε εμπρός τους σαν το ανοικτό στόμα του Βεελζεβούλ, μια πραγματική πύλη της Κολάσεως. Αυτός ο κολοσσός των δέκα ηλιακών μαζών είχε συρρικνωθεί σε μια διάμετρο 59 χιλιομέτρων με ένα προσβάσιμο πέρασμα 600 μέτρων στον ισημερινό. Από μια οριζόντια άποψη έμοιαζε σαν έναν δίσκο να περιστρέφεται  ιλιγγιωδώς και διογκωμένο στο κέντρο.  Γύριζε γύρω από τον άξονά του με 1.000 στροφές το δευτερόλεπτο ή 400 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα. Πλησιάζοντας τη μαύρη οπή, το σκάφος έπρεπε να συγχρονίσει την ταχύτητά του με την περιστροφή της οπής.

Το τεράστιο πλοίο πλησίασε επικίνδυνα το φοβερό σκοτεινό άστρο και με προσεκτικούς ελιγμούς ευθυγραμμίστηκε κατά μήκος του ισημερινού. Ο αστροκινητήρας το επιτάχυνε στην αναγκαία τεράστια ταχύτητα για να συγχρονιστεί με το καρουζέλ του περιστρεφόμενου ισημερινού. Όλοι πάνω στο πλοίο ένιωσαν την επίδραση της φοβερής φυγόκεντρου δυνάμεως, η οποία δονούσε και συντάραζε ολόκληρο το σκάφος πασχίζοντας να το κάνει χίλια κομμάτια. Όλο το πλήρωμα ήταν σε πλήρη εγρήγορση ελέγχοντας μανιωδώς τα όργανα για τους απαραίτητους υπολογισμούς για να εισέλθουν με ασφάλεια στην πλεύσιμη δίοδο. Τελικά ήρθε η στιγμή που το Νέαρχος όρμησε ταχύτατα μέσα σ’ ένα φαινομενικά γκρίζο άνοιγμα. Αμέσως μια απόλυτη ησυχία περιέβαλε το πλοίο μέσα σ’ ένα γκριζωπό περιβάλλον. Ήδη πέρασαν τον ορίζοντα γεγονότων και κατευθύνονταν ακάθεκτα μέσα από τη γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν προς την άσπρη οπή και σ’ ένα άλλο τμήμα του γνωστού σύμπαντος. Τώρα όμως βρίσκονταν στο άχρονο υπερδιάστημα, την ασύλληπτη περιοχή που δεν είναι ούτε χώρος ούτε χρόνος, ούτε ύλη ή ενέργεια, που είναι και κάτι και τίποτε. Μέσα από το υπερδιάστημα μπορούσαν να διατρέξουν το μήκος του γαλαξία χωρίς να περάσει καθόλου χρόνος. Οι άνθρωποι πάνω στο πλοίο ένιωσαν προς στιγμή ένα αλλόκοτο συναίσθημα σαν κάποιος να τους γύρισε το μέσα τους έξω, μια ασυνήθιστη αίσθηση που την αντιλαμβάνεται κανείς στο υπερδιάστημα. Πέρα από τις αισθήσεις τους, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αντιλαμβάνονταν το υπάρχον σύμπαν που μόλις είχαν αφήσει παραμορφωτικά στρεβλωμένο σαν ένα τσαλακωμένο φύλλο χαρτί. Μέσα στις τσάκισες και στις παραμορφωτικές αναδιπλώσεις του ήταν συνωστισμένα σμήνη αστεριών και γαλαξιών. Παρελθοντικά, παρόντα και μελλοντικά γεγονότα εμφανίζονταν στατικά και απολιθωμένα μέσα στο χωροχρονικό συνεχές. Ο Άνθρωπος είχε τελικά εισχωρήσει σε περιοχές πραγματικότητας πέρα από τις αντιλήψεις του. Μέχρι τούδε υπήρξε αιχμάλωτος του χρόνου και της εντροπίας. Σαν βιολογικό ον αντιλαμβανόταν τα γεγονότα να πηγάζουν στο παρελθόν και να προσπερνούν ταχύτατα από το στιγμιαίο παρόν σ’ ένα απροσδιόριστο μέλλον. Βρισκόμενος στο υπερδιάστημα συνειδητοποίησε πως τα δρώμενα στις κανονικές διαστάσεις του σύμπαντος ήταν απλά μια ψευδαίσθηση. Το υπερδιάστημα ήταν το εκμαγείο του κόσμου των γεγονότων και των όντων.

Αναπόφευκτα ο Άνθρωπος ταξιδεύει

με το βέλος του χρόνου

Στην ανελέητη πορεία προς το τέλος της εντροπίας

Όπου τα πάντα χάνονται σε χαοτική θερμότητα.

Το παρελθόν αμετάκλητα χαμένο, γίνεται ένα θολό αποτύπωμα στη μνήμη του.

Αυτή είναι η φευγαλέα πραγματικότητα. Μήπως μια βιολογική πλάνη;

Αλλιώς όμως είναι η υπερβατική πραγματικότητα.

Υπάρχει πέρα από τα σύνορα του γνωστού μας σύμπαντος.

Εκεί τίποτε δε χάνεται. Χώρος και χρόνος εναλλάσσονται.

Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι στατικά

Ανεξίτηλα ζωγραφισμένα στον καμβά της

υπερ-πραγματικότας.

Το υπερδιάστημα είναι ένα διαφορετικό σύμπαν, πολύ μεγαλύτερο από το γνωστό μας, υπακούοντας σε διαφορετικούς φυσικούς νόμους, και γίνεται αντιληπτό μόνο σαν χάος σε νοήμονα όντα του κόσμου μας, ο οποίος δημιουργήθηκε απ’ αυτό κατά τη Μεγάλη Έκρηξη 15 δισεκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν.  Σ’ αυτόν τον χώρο της υπερπραγματικότητας βασίλευε η τελειότητα. Το π έπαυε να είναι ασύμμετρος αριθμός κι ούτε υπήρχαν πια άρρητοι ή υπερβατικοί αριθμοί. Για πρώτη φορά ο Άνθρωπος έκανε την υπέρβαση και εισήλθε σ’ άλλες ασύλληπτες διαστάσεις διεισδύοντας στα μυστικά της Δημιουργίας

όπου στον κοχλασμό του χώρου και του χρόνου,

συντελείται η τέλεια κατάρρευση κάθε φυσικού νόμου,

και όπως πλανιέται στο χάος το αδυσώπητο

το τέκμαρ  μέσα από τον πόρο τον ξερνάει στο σύμπαν το διακριτό,

και ακούει του Λόγου τη δημιουργική σοφία:

«γεννηθήτω φως», και εγένετο φως.

Ο Σίβα χόρεψε τον αέναο χορό της δημιουργίας.

Τελικά, εν ριπή οφθαλμού το αστρόπλοιο εκσφενδονίστηκε μέσα από τον πόρο ή σκουληκότρυπα της γέφυρας Αϊνστάιν-Ρόζεν στο γνώριμο χωροχρονικό συνεχές του σύμπαντός μας.

Οπλισμένος με καινούργιες εμπειρίες και επίγνωση, ο Άνθρωπος κατανόησε την κοινή του μοίρα με τον κόσμο, τόσο με τα έμψυχα όντα όσο και με τα άψυχα αντικείμενα. Έφαγε από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, αλλά τη φορά αυτή ανταμείφθηκε με την ανακάλυψη της οδού προς τα άστρα. Έτσι ήταν τώρα πανέτοιμος να συναντήσει τους απόμακρους αδερφούς του στο σύστημα του Μεγάλου Νέφους του Μαγγελάνου, είκοσι ακόμη έτη φωτός πορείας, διότι ευρείες πλέον προοπτικές ανοίγονταν μπροστά τους για να κατακτηθούν από κοινού.

¹ έτσι πορεύεσαι προς τα άστρα.

² COMMUNICATION WITH EXTRA-TERRESTRIAL INTELLIGENCE

Βιβλιογραφία:

The Iron Sun by Adrian Berry, Warner Books, 1977

CETI by Jack Stoneley with A.T. Lawton, Wyndham Publications, 1976

Readable Relativity by Clement V. Durell , Dover Books

A Brief History of Time by Stephen Hawking, (Bantam Books, 1988)

Black Holes & Time Warps, by Kip S. Thorn, Amazon Books

Les Trous Noir by Jean-Pierre Luminet, Belfond 1987

The Bhagavad Gita translated by Juan Mascaro, Penguin Classics

«Μια προσωκρατική κοσμολογική πρόταση» : των Μάνου Δανέζη, Ευστρ. Θεοδοσίου, Θεοφάνη Γραμμένου και της Μαργιέλας Σταθοπούλου, αστροφυσικών του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα Φυσικής, τομέας Αστροφυσικής – Αστρονομίας – Μηχανικής).

...γιατί όταν η ύλη άρχισε να τακτοποιείται, δημιουργήθηκε ένα είδος πόρου (δρόμου, περάσματος), κάτι σαν αρχή. Λέει λοιπόν ο Αλκμάν ότι η ύλη όλων των πραγμάτων ήταν ταραγμένη και αποίητη, έπειτα γεννήθηκε κάποιος που τακτοποιούσε τα πάντα, έπειτα δημιουργήθηκε ένας πόρος και όταν παρήλθε αυτός ο πόρος, ακολούθησε ένα όριο (ή τέρμα, τέκμωρ). Και ο πόρος είναι η αρχή, ενώ το όριο σαν τέλος. Όταν γεννήθηκε η Θέτις, αυτά έγιναν η αρχή και το τέλος των πάντων και το σύνολο των πραγμάτων έχει φύσιν παρόμοια με το υλικό του χαλκού, ενώ η Θέτις με εκείνη του τεχνίτη και ο πόρος και το όριο (τέκμωρ) παρόμοια με εκείνη της αρχής και του τέλους.

...και τρίτο στη σειρά το σκότος, εξαιτίας του ότι ποτέ ως τότε ούτε ο Ήλιος ούτε η Σελήνη είχαν δημιουργηθεί, αλλά η ύλη ήταν ακόμη αδιαμόρφωτη. Δημιουργήθηκαν λοιπόν ο πόρος και το όριο (τέκμωρ) και το σκότος. Η ημέρα και η Σελήνη και τρίτον το σκότος. Η ακτινοβολία της ημέρας δεν ήταν πυκνή αλλά υπεβοηθείτο από (την ακτινοβολία) του Ηλίου, (διότι) προηγουμένως ήταν μόνο σκοτάδι, μετά δε αυτά (αυτή τη διαδικασία) ξεχώρισε από αυτό...