Ο ανεκδιήγητος κ. Διοικητής
Ο κ. Στουρνάρας εκπροσωπεί το
είδος εκείνο του τεχνοκράτη που, ενώ θέλει να δείχνει «ουδέτερος» ως
προς τις κοινωνικές αντιθέσεις, έχει ταυτίσει τον εαυτό του με την
ευημερία και κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα «με κάθε μέσον» |
EUROKINISSI/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
Ποντάροντας στον κοινωνικό αυτοματισμό και απευθυνόμενος στο θυμικό, επιχείρησε να μεταθέσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος στο επίπεδο της σύγκρουσης γενεών.
Ο Γ. Στουρνάρας, χαρακτηριστικός εκπρόσωπος ενός χρεοκοπημένου συστήματος που έφτασε την Ελλάδα εδώ που βρίσκεται σήμερα, δεν λέει κουβέντα για τη μαύρη τρύπα των τραπεζών, για τη δική του ιδιαίτερη συμβολή στην ασυδοσία τους, αλλά και για τους χειρισμούς των πολιτικών του προϊσταμένων και του ιδίου (από πλείστες όσες κρατικές θέσεις), οι οποίοι οδήγησαν στην οικονομική και πολιτική χρεοκοπία.
Ο κ. Διοικητής εκπροσωπεί το είδος εκείνο του τεχνοκράτη που, ενώ θέλει να δείχνει «ουδέτερος» ως προς τις κοινωνικές αντιθέσεις, έχει ταυτίσει τον εαυτό του με την ευημερία και κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα «με κάθε μέσον». Και το τελευταίο έχει τη δική του σημασία, καθώς στην ίδια (τεχνοκρατική) συνομοταξία (homo bankius) ανήκουν και οι πρώην «πρωθυπουργοί» Μάριο Μόντι και Λουκάς Παπαδήμος.
Ο ίδιος άλλωστε ομολόγησε πρόσφατα ότι δρούσε «συνωμοτικά» εν αγνοία της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, για να εμποδίσει δήθεν την επιστροφή στη δραχμή και το ρεσάλτο στο Νομισματοκοπείο.
Εμφορείται από το είδος εκείνο του τεχνοκρατικού αμοραλισμού, το οποίο βρίσκει το αντίστοιχό του μόνο στο φερόμενο ως μότο της γνωστής ποδοσφαιρικής «παράγκας», «αρκεί να κερδάει ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω». Οπου «Ολυμπιακός», απλώς βάλτε «τράπεζες».
Ο Γ. Στουρνάρας ζήτησε, επίσης, πολιτική συναίνεση, «θυμίζοντας» στην υποκριτική αντιπολίτευση πως οφείλει να ψηφίσει στη Βουλή όλα τα προαπαιτούμενα που ενέκρινε το καλοκαίρι διά της συμφωνίας με τους δανειστές. Διότι, όπως αντιλαμβάνεστε, προέχει το δίκιο των δανειστών.
Ο ίδιος ο κ. Διοικητής διαχρονικά, είτε ως σύμβουλος υπουργών είτε ως διαπραγματευτής με την Ε.Ε. είτε ως επικεφαλής του ΙΟΒΕ είτε ως υπουργός Οικονομικών, ζητάει «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», δηλαδή μνημόνια εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας και ιδιωτικοποιήσεις υπέρ της (κατά κύριο λόγο κρατικοδίαιτης) επιχειρηματικότητας.
Στην πραγματικότητα αποτελεί το αρχέτυπο του τεχνοκράτη που δουλεύει για μια μεταδημοκρατική κοινωνική οργάνωση, στην οποία η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και, φυσικά, των τραπεζών.
Τι άλλο είπε στους (μάλλον αδιάφορους) βουλευτές; Οτι πρέπει να τελειώσει σύντομα η αξιολόγηση, γιατί διαφορετικά απειλείται η κοινωνική σταθερότητα. Επανέλαβε δηλαδή τη μόνιμη επωδό-εκβιασμό των πιστωτών, πως, εάν η κυβέρνηση δεν συναινέσει σε όσα ζητούν οι θεσμοί, τότε η έξωθεν επιρροή μπορεί να απειλήσει την ύπαρξή της.
«Αυτονόητα» μάλιστα τάχθηκε υπέρ της περικοπής των συντάξεων και κατά της αύξησης των εισφορών, μη τυχόν και επιβαρυνθούν οι εργοδότες.
Η αποσπασματική αυτή αναφορά στα «κατορθώματα» και τα πεπραγμένα του κ. Διοικητού αρκεί, για να δείξει την ποιότητα της «ανεξαρτησίας» της Τραπέζης της Ελλάδος και το είδος των παρεμβάσεών της. Το ανησυχητικό είναι πως το τελευταίο διάστημα όλο και λιγότερο ακούμε για τον κ. Στουρνάρα και τον ρόλο του από την κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου