‘‘Η ομορφιά είναι αλήθεια, η αλήθεια ομορφιά’’

Υδρία (αγγείο) - Βικιπαίδεια

 

Τζον Κιτς

Τζον Κητς - Βικιπαίδεια

Ωδή σε μια Ελληνική Υδρία (1819)

Ανέγγιχτη εσύ ακόμα νύφη της σιωπής!

Παιδί της σιγαλιάς και του αργού χρόνου,

παραμυθά του δάσους, μια ιστορία θα πείς

γλυκύτερα απ’ το στίχο το δικό μου:

ποιος θρύλος ανθοστόλιστος έχει στοιχειώσει

τριγύρω σου, για αθάνατους ή για θνητούς μιλάει;

Είναι στα Τέμπη ή σε κοιλάδα αρκαδική;

Θεοί είναι ετούτοι ή άνθρωποι; Γιατί διστάζουν

οι κόρες; Ποιος ξεφεύγει; Ποιος παλεύει να γλιτώσει;

Τι ντέφια και φλογέρες; Τι μανία τρελή;

Γλυκές οι μελωδίες που ακούς, μα πιο γλυκές

οι ανάκουστες. Γι’ αυτό φλογέρες σιγανές, ηχήστε.

Όχι στ’ αυτιά μας, μα, πιο αισθαντικές,

άηχους σκοπούς στο πνεύμα τραγουδήστε.

Νιότη ωραία, κάτω απ’ τα δέντρα, δεν μπορείς

να πάψεις το τραγούδι, ούτε ποτέ θα γυμνωθούν τα κλώνια.

Γενναίε εραστή, δε θα φιλήσεις την καλή σου

κι ας είσαι πλάι της – μα μη λυπηθείς.

Δε θα σου φύγει, κι ας μη γίνεται δική σου.

Αιώνια θ’ αγαπάς, κι ωραία θα ’ναι εκείνη αιώνια.

Ευτυχισμένα δέντρα! Που δε ρίχνετε ποτέ

τα φύλλα σας, κι ούτε την άνοιξη αποχαιρετάτε.

Κι ευτυχισμένοι, ακούραστοι τραγουδιστές,

για πάντα νέους σκοπούς θα τραγουδάτε.

Και χαίρε εσύ, έρωτα! Χαίρε, χαίρε, έρωτα!

Πάντα θερμός, πάντα ευτυχία θα σε προσμένει,

πάντα θα νιώθεις πόθο, νέος για πάντα!

Θα ζεις μακριά απ’ τα πάθη μας τ’ ανθρώπινα,

που αφήνουν την καρδιά χορτάτη και θλιμμένη,

το μέτωπο καυτό, στεγνή τη γλώσσα.

Ποιοι να ’ναι που ’χουν ξεκινήσει για θυσία;

Σε ποιο χλοερό βωμό, παράξενε ιερέα,

πας τη δαμάλα που φωνή σέρνει στα ουράνια

μ’ άνθη γύρω στα μεταξένια της πλευρά;

Ποια μικρή πόλη, σε ποτάμι ή ακρογιαλιά

ή σε βουνό, που ακρόπολη την κλείνει ειρηνική,

τούτο το άγιο πρωΐ την έχουν όλοι αφήσει;

Οι δρόμοι σου, πόλη μικρή, αιώνια πια

θα μείνουν σιωπηλοί. Κι ούτε ποτέ ψυχή

να πει το πώς ερήμωσες δε θα γυρίσει.

Σχήμα αττικό! Στάση ωραία! Ολόγυρά σου

μορφές μαρμάρινων αντρών και κοριτσιών,

χορτάρια πατημένα και κλαριά του δάσους.

Συ, σιωπηλή μορφή, ειδύλλιο παγερό,

παράλογα, σαν αιωνιότητα, μας τυραννάς.

Όταν ο χρόνος θ’ αφανίσει τούτη τη γενιά,

στη μέση νέων δεινών εσύ θα ζήσεις,

φίλη του ανθρώπου, για να του μηνάς:

‘‘Η ομορφιά είναι αλήθεια, η αλήθεια ομορφιά’’ –

να ποια είναι η γνώση κι ό,τι αξίζει να γνωρίσεις.

Μετάφραση: Ασπασία Λαμπρινίδου