Η ποιητική πρόσληψη της Ιστορίας

"Μεγιστίας ο Μελάμπους*"


 Ήτο ένας μάντις Ακαρνάν αυτόκλητος στις Θερμοπύλες.
Δεν ήταν ένας Πλαταιεύς συμβατικός στον Μαραθώνα 
ή ένας Σπαρτιάτης μ΄ένα "ταν ή επί τας¨εμφαντικό.
Τον έδιωχναν , να φύγει και να ζήσει
"αυτός δ΄αποπεμπόμενος ουν έτλη προλιπείν..."
Πώς να ΄βλεπαν αυτές τις τσιριμόνιες οι Θηβαίοι!
" μένοντες ου βουλόμενοι" κι έτοιμοι να λακίσουν.
Πρίμησεν ο μάντις μας να μείνει και να πέσει.
Τις οίδε κι αν δεν μάντεψε τις σκέψεις του Λεωνίδα.
Πολύ ακριτόμυθος κι ο Ηρόδοτος μ΄εκείνα τα :
"μούνω μένοντι... και μούνων Σπαρτιητέων κλέος..."
Κι εκείνοι οι Θεσπιείς, που εμείναν και φονεύθηκαν
τι εγύρευαν; μειώνοντας του κλέους το πηλίκον!
"Μνήμα τόδε κλεινοίο Μεγιστία, όνποτε  Μήδοι έκτανον
ΟΥΚ άλλων ρήμασι πειθόμενον"
παρέλειψε να γράψει ο Σιμωνίδης, ίσως
για ν΄αποφύγει τις συγκρίσεις, κι από τότες...
δώσ΄του κι εμείς...τοις κείνου γράμμασι πειθόμενοι"

Γιάννης, Σαρακηνός ( 1914-1984)

Σημειώσεις

1. μελάμπους: μαυροπόδης

 

2. Ο Γιάννης Σαρακηνός (Περίθεια Κέρκυρας, 1914- Κέρκυρα, 1984), ήταν ποιητής, μελετητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας και δοκιμιογράφος. Εξέδωσε τα ποιήματά του με το ψευδώνυμο Ι. Σ. Περιθειώτης. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Διαγώνιος", "Δοκιμασία", "Δελτίον Αναγνωστικής Εταιρείας Κερκύρας", "Πόρφυρας", κ.ά. Έργα του, ποίηση: "Στυφές αλήθειες", 1963, "Στιγμιότυπα", 1965, "Περισκόπιο", 1975. Κριτικά: "Κ. Π. Καβάφη, 'Τα τείχη': αισθητική ανάλυση (και άλλα τινά)", 1963, "Καβαφικά", 1966, "Σολωμικά", 1967, "Τρεις σύντομες μελέτες", 1968, κ.ά.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2000)	Γιάννης Σαρακηνός, Γαβριηλίδης
	*********************************

3. Μεγιστίας:  μάντης καταγόμενος από την Ακαρνανία. Ακολούθησε μαζί με το γιό του εθελοντικά τους Έλληνες στις Θερμοπύλες.
Στην Αρχαία Ελλάδα οι μάντεις έπαιζαν σημαντικό ρόλο στον πόλεμο. Κάθε μάχη άρχιζε και τελείωνε με μια θυσία. Ο μάντης ήταν αυτός που μελετούσε τα σπλάχνα του ζώου και αποφάσιζε αν οι οιωνοί ήταν καλοί ή όχι. Ο Μεγιστίας κατά την τελευταία μέρα της μάχης και αφού είχε παρθεί η απόφαση για την αναχώρηση των υπόλοιπων Ελλήνων (εκτός των Σπαρτιατων, Θεσπιών και Θηβαίων) έδιωξε με αυτούς τον μοναχογιό του και παρέμεινε μέχρι το τέλος.
Οι Ακαρνάνες έστησαν μνημείο προς τιμήν του, επάνω στο οποίο υμνούσαν, με επίγραμμα του Σιμωνίδη, το θάρρος και την αυτοθυσία που έδειξε. [Βικιπαίδεια]

4. TO EΠΙΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΙΔΗ

μνῆμα τόδε κλεινοῖο Μεγιστία, 
ὅν ποτε Μῆδοι Σπερχειὸν ποταμὸν κτεῖναν ἀμειψάμενοι, 
μάντιος, ὃς τότε κῆρας ἐπερχομένας σάφα εἰδώς 
οὐκ ἔτλη Σπάρτης ἡγεμόνα προλιπεῖν.

Eδώ είναι θαμμένος ο ξακουστός Μεγιστίας, που, όταν οι Μήδοι
πέρασαν τον ποταμό Σπερχειό, τον σκότωσαν. 
Αυτός ο μάντης,  αν και γνώριζε πως ο θάνατος ερχόταν,
δε θέλησε να εγκαταλείψει τον βασιλιά της Σπάρτης.