Μενάνδρου , "Οι επιτρέποντες"
Μαγνητοσκοπημένη παράσταση της καλύτερα διατηρημένης και οψιμότερης κωμωδίας του Μενάνδρου (Μένανδρος - Βικιπαίδεια), κύριου εκπροσώπου της Νέας Κωμωδίας.
Δόθηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από τη θεατρική ομάδα του αξέχαστου ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟΥ υπό τη σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου (Σπύρος Ευαγγελάτος - Βικιπαίδεια ) .
Η μετάφραση-συμπλήρωση του αρχαίου κειμένου ήταν του Τάσου Ρούσσου , τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα και η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Στην κωμωδία χαρακτήρων «Οι επιτρέποντες» όλα περιστρέφονται γύρω από ένα δαχτυλίδι και ένα έκθετο βρέφος. Στην πρώτη διασωθείσα σκηνή του έργου ο ΔΑΟΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΔΙΜΗΣ) και ο ΣΥΡΙΣΚΟΣ (ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΡΟΥΣΗΣ) ζητούν από τον ΣΜΙΚΡΙΝΗ (ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΟΣ) να τους λύσει μια διαφωνία σχετικά με το μωρό που βρήκαν στο δάσος. Το μωρό αυτό ανήκει στον ΧΑΡΙΣΙΟ (ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΣΤΗΣ)και την ΠΑΜΦΙΛΗ (ΖΩΗ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ), το ταλαιπωρημένο από την τύχη ζευγάρι που με τη βοήθεια του φιλοσόφου-υπηρέτη ΟΝΗΣΙΜΟΥ (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΑΛΕΙΦΟΣ) και της παμπόνηρης κιθαρωδούς ΑΒΡΟΥΛΑΣ (ΙΛΙΑΣ ΛΑΜΠΡΙΔΟΥ) θα σμίξουν και θα ζήσουν ευτυχισμένοι μαζί με το μωρό τους. Το δαχτυλίδι που βρέθηκε μαζί με το μωρό είναι η αφορμή για κωμικές καταστάσεις αλλά και το μέσο για την αποκάλυψη της αλήθειας.
Η κωμωδία του ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ σκιαγραφεί τους απλούς ανθρώπους με τα καθημερινά τους προβλήματα. Τονίζει την αίσθηση του δικαίου που είχαν αναπτυγμένη οι πολίτες εκείνης της εποχής και κλείνει με την περίφημη φράση του ΟΝΗΣΙΜΟΥ «Αυτός είναι ο θεός μας κι η αιτία της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας», εννοώντας πως ο χαρακτήρας του καθενός μας είναι αυτός που ορίζει τη μοίρα μας.
Ο Ευαγγελάτος , δεινός ερευνητής-μελετητής σπανίων θεατρικών κειμένων αλλά και βαθύς γνώστης της ιστορίας του θεάτρου, παντρεύει στοιχεία της αρχαίας κωμωδίας ( π.χ. τη μάσκα ) με την αναβίωση της σύγχρονης κωμωδίας από την Κομέντια ντελ Άρτε και το θέατρο του Μολιέρου αλλά και της θρυλικής Μπελ Επόκ, γεγονός που φαίνεται από τον σκηνικό διάκοσμο και τα κουστούμια του Πάτσα , θέλοντας να δείξει τη συνέχεια και συγγένεια του ευρωπαϊκού θεατρικού λόγου μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Μαγνητοσκοπημένη παράσταση της καλύτερα διατηρημένης και οψιμότερης κωμωδίας του Μενάνδρου (Μένανδρος - Βικιπαίδεια), κύριου εκπροσώπου της Νέας Κωμωδίας.
Δόθηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από τη θεατρική ομάδα του αξέχαστου ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟΥ υπό τη σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου (Σπύρος Ευαγγελάτος - Βικιπαίδεια ) .
Η μετάφραση-συμπλήρωση του αρχαίου κειμένου ήταν του Τάσου Ρούσσου , τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα και η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Στην κωμωδία χαρακτήρων «Οι επιτρέποντες» όλα περιστρέφονται γύρω από ένα δαχτυλίδι και ένα έκθετο βρέφος. Στην πρώτη διασωθείσα σκηνή του έργου ο ΔΑΟΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΔΙΜΗΣ) και ο ΣΥΡΙΣΚΟΣ (ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΡΟΥΣΗΣ) ζητούν από τον ΣΜΙΚΡΙΝΗ (ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΟΣ) να τους λύσει μια διαφωνία σχετικά με το μωρό που βρήκαν στο δάσος. Το μωρό αυτό ανήκει στον ΧΑΡΙΣΙΟ (ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΣΤΗΣ)και την ΠΑΜΦΙΛΗ (ΖΩΗ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ), το ταλαιπωρημένο από την τύχη ζευγάρι που με τη βοήθεια του φιλοσόφου-υπηρέτη ΟΝΗΣΙΜΟΥ (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΑΛΕΙΦΟΣ) και της παμπόνηρης κιθαρωδούς ΑΒΡΟΥΛΑΣ (ΙΛΙΑΣ ΛΑΜΠΡΙΔΟΥ) θα σμίξουν και θα ζήσουν ευτυχισμένοι μαζί με το μωρό τους. Το δαχτυλίδι που βρέθηκε μαζί με το μωρό είναι η αφορμή για κωμικές καταστάσεις αλλά και το μέσο για την αποκάλυψη της αλήθειας.
Η κωμωδία του ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ σκιαγραφεί τους απλούς ανθρώπους με τα καθημερινά τους προβλήματα. Τονίζει την αίσθηση του δικαίου που είχαν αναπτυγμένη οι πολίτες εκείνης της εποχής και κλείνει με την περίφημη φράση του ΟΝΗΣΙΜΟΥ «Αυτός είναι ο θεός μας κι η αιτία της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας», εννοώντας πως ο χαρακτήρας του καθενός μας είναι αυτός που ορίζει τη μοίρα μας.
Ο Ευαγγελάτος , δεινός ερευνητής-μελετητής σπανίων θεατρικών κειμένων αλλά και βαθύς γνώστης της ιστορίας του θεάτρου, παντρεύει στοιχεία της αρχαίας κωμωδίας ( π.χ. τη μάσκα ) με την αναβίωση της σύγχρονης κωμωδίας από την Κομέντια ντελ Άρτε και το θέατρο του Μολιέρου αλλά και της θρυλικής Μπελ Επόκ, γεγονός που φαίνεται από τον σκηνικό διάκοσμο και τα κουστούμια του Πάτσα , θέλοντας να δείξει τη συνέχεια και συγγένεια του ευρωπαϊκού θεατρικού λόγου μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου