ΚΛΑΣΙΚΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ

Άουγκουστ Στρίντμπεργκ - Βικιπαίδεια

 Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
*Του August Strindberg* *Παράσταση του Θεάτρου Τέχνης* *Παίζουν Γιώργος Λαζάνης, Κάτια Γέρου, Περικλής Μουστάκης, Δημήτρης Αστεριάδης, Λένα Κιτσοπούλου, Ζέτα Πασπαράκη, Σωτήρης Κατσένος, Πάνος Νομπέλης, Διονύσης Ακτύπης, Γεωργία Μαυρογεώργη* *Σκηνοθεσία Μάγια Λυμπεροπούλου* *Από την εκπομπή "Το θέατρο της Δευτέρας"* *Πρώτη προβολή 27/3/1996*

***********
 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ
 

Βιβλίο: Στρίντμπεργκ Αύγουστος, Η Καταιγίδα, μτφρ. Μαργαρίτα Μέλμπεργκ, Νεφέλη, 1995.

 

   Η δράση του έργου τοποθετείται μπροστά από την πρόσοψη ενός κτιρίου. Μέσα σ΄αυτό το κτίριο ζουν δέκα οικογένειες. Έτσι τουλάχιστον μαρτυρεί ο ζαχαροπλάστης, που στο υπόγειο του κτιρίου, φτιάχνει μαρμελάδες από κόκκινα φρούτα μαζί με τη γυναίκα του. Η γυναίκα του υποστηρίζει πως «δεν υπάρχει τίποτα να δεις» στον κόσμο. 

   Στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου, μετά το θάνατο του προηγούμενου νοικιαστή, ζει μια οικογένεια  που την περιβάλλει ένα μυστήριο. Πίσω από τις κόκκινες κουρτίνες του δωματίου, ξεσπά «καταιγίδα».

«Οι τέσσερις κουρτίνες  θυμίζουν αυλαία και από πίσω να παίζονται αιματηρά δράματα …έτσι φαντάζομαι».

  Πράγματι μια μέρα αποκαλύπτεται πως η γυναίκα του πρώτου ορόφου πέφτει θύμα ξυλοδαρμού μπροστά στα μάτια του παιδιού της. Πρόκειται για την πρώην γυναίκα του Κυρίου που ζει εκεί με το παιδί της και το νέο της άντρα. 

  Ποιος είναι όμως ο Κύριος; Ο Κύριος κατοικεί στο ισόγειο του κτιρίου. Είναι συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος. Αυτός, μόνο στο τέλος του έργου θα μάθει  ποια ήταν αυτή η οικογένεια του πρώτου ορόφου που τον ενοχλούσε με τους θορύβους της όλο αυτό τον καιρό. Αυτό που αποζητά πια από τη ζωή του ο Κύριος, είναι να ζήσει μόνο με τα γηρατειά του και με τη γαλήνη που του προσφέρουν.  Επίσης, σύμφωνα με μια άποψή του, κάτι άλλο που είναι ικανό να προσφέρει τη γαλήνη στον άνθρωπο, είναι η απόσταση από τους ανθρώπους. 

«Όταν κρατάς μια ουδέτερη στάση με τους ανθρώπους μεγαλώνει η απόσταση που σου επιτρέπει να φαίνεσαι καλύτερος».

  Ο Κύριος προτιμά να ζει με τις αναμνήσεις του. Οι αναμνήσεις είναι παρελθοντικές καταστάσεις που έχουν παγώσει μέσα στο χρόνο και ο ιδιοκτήτης τους μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχό τους. Όπως με τις φωτογραφίες. Μπορεί να τις αποθηκεύει ανέπαφες σε ένα συρτάρι.

  Τι γίνεται όμως όταν τα πρόσωπα των αναμνήσεων επιστρέφουν και απαιτούν να ζωτανέψουν ξανά; Έτσι και η γυναίκα του τον επισκέπτεται και ζητά μια επανασύνδεση. Γι΄αυτόν μολαταύτα οι αναμνήσεις που επιθυμούν την ανάσταση δεν είναι παρά φαντάσματα κι αυτός δεν θέλει να ζει με τέτοια. Η γυναίκα του είναι το κυριαρχικό κομμάτι ενός γάμου που δεν πέτυχε. Στο μυαλό του Κυρίου, η γυναίκα έχει το πλεονέκτημα της παντοδυναμίας λόγω της μητρότητας που δεν μπορεί ποτέ να αμφισβητηθεί. 

  Σ’ αυτό το παιχνίδι εξουσίας το παιδί τους είναι απροστάτευτο. Είναι το θύμα ή αλλιώς ο άμαχος πληθυσμός. Ίσως να το καθιστά θύμα το γεγονός ότι η γέννησή του δεν ήταν επιλογή του. Μ’ αυτόν τον τρόπο παρουσιάζεται το παιδί σ’ αυτό το κείμενο και μέσα από τα παρακάτω λόγια του Κυρίου:

«Το παιδί ήταν το πιο καλό απ’ όλους. Να βλέπεις αυτό το αθώο πλασματάκι, που τίποτα δε φοβόταν, τίποτα δεν υποψιαζόταν, από τις απογοητεύσεις της ζωής, που δεν έκρυβε μυστικά… Θυμάμαι την πρώτη φορά που γνώρισε την κακία των ανθρώπων. Είδε ένα όμορφο παιδί κάτω στο πάρκο και με ανοιχτές αγκάλες έτρεξε προς το άγνωστο κοριτσάκι για να το φιλήσει. Το ωραίο παιδάκι της ανταπόδωσε τη χαρά δαγκώνοντάς την στο μάγουλο και βγάζοντάς της τη γλώσσα. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να ΄βλεπες τη μικρή μου Ανν- Σαρλότ. Πέτρωσε. Όχι από τον πόνο, αλλά από τρόμο, βλέποντας ν’ ανοίγεται μπροστά της αυτή η άβυσσος που αποκαλείται ανθρώπινη καρδιά. Το έζησα κι εγώ κάποτε, όταν πίσω από τα πιο ωραία μάτια του κόσμου ανακάλυψα ξαφνικά, ένα ξένο βλέμμα σαν άγριου ζώου».

                                                                      Ε.Ν.

                                                                                          ΠΗΓΗ:http://theatreviewer.blogspot.gr