Ford Madox Brown : "Ρωμαίος και Ιουλιέτα"
Η αληθινή αγάπη, διαβεβαιώνει η ποιήτρια
στο ποίημα που αναρτούμε,
δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά αυτό που κρύβει μέσα της.
Κι αυτό που κρύβει έχει ασύλληπτη δύναμη, έχει κοσμικό χαρακτήρα.
Δεν περιορίζεται στο πεπερασμένο σώμα του ερώντος,
αλλά ακτινοβολεί σε όλα τα γήινα , φυσικά ή ανθρώπινα,
έχοντας αποδεσμευθεί από τη φθαρτή του ουσία .
Η βαθιά αγάπη ενώνεται αδιόρατα με τα στοιχεία της φύσης
και τους ανθρώπους , χαρίζοντάς τους τα πιο ωραία συστατικά της.
Καταλαγιάζει τη μανία του αέρα και τον μετατρέπει σε απαλό αεράκι ,
φέρνει την γλυκιά άνοιξη, αποτυπώνεται στο χαμόγελο του αθώου παιδιού
και στον νανουριστικό ήχο της επίμονης βροχής.
Η πραγματική αγάπη δεν τελειώνει ποτέ . Παίρνοντας
συμπαντικές διαστάσεις ζει συνεχώς με την προσμονή του Άλλου,
για μια ένωση έξω από τους περιορισμούς των πέντε αισθήσεων.
Όποιος ξέρει να διακρίνει την αληθινή αγάπη,
γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή είναι αθάνατη.
Γι' αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεται με την απουσία του
αγαπημένου προσώπου, έστω κι αν αυτή φαίνεται ότι είναι οριστική.
Η αληθινή αγάπη, διαβεβαιώνει η ποιήτρια
στο ποίημα που αναρτούμε,
δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά αυτό που κρύβει μέσα της.
Κι αυτό που κρύβει έχει ασύλληπτη δύναμη, έχει κοσμικό χαρακτήρα.
Δεν περιορίζεται στο πεπερασμένο σώμα του ερώντος,
αλλά ακτινοβολεί σε όλα τα γήινα , φυσικά ή ανθρώπινα,
έχοντας αποδεσμευθεί από τη φθαρτή του ουσία .
Η βαθιά αγάπη ενώνεται αδιόρατα με τα στοιχεία της φύσης
και τους ανθρώπους , χαρίζοντάς τους τα πιο ωραία συστατικά της.
Καταλαγιάζει τη μανία του αέρα και τον μετατρέπει σε απαλό αεράκι ,
φέρνει την γλυκιά άνοιξη, αποτυπώνεται στο χαμόγελο του αθώου παιδιού
και στον νανουριστικό ήχο της επίμονης βροχής.
Η πραγματική αγάπη δεν τελειώνει ποτέ . Παίρνοντας
συμπαντικές διαστάσεις ζει συνεχώς με την προσμονή του Άλλου,
για μια ένωση έξω από τους περιορισμούς των πέντε αισθήσεων.
Όποιος ξέρει να διακρίνει την αληθινή αγάπη,
γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή είναι αθάνατη.
Γι' αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεται με την απουσία του
αγαπημένου προσώπου, έστω κι αν αυτή φαίνεται ότι είναι οριστική.
*
Δ΄ ΘΡΙΑΜΒΙΚΟ
Love is not love
Which alters when it alteration finds
Or bends with the remover to remove
ΣΑΙΞΠΗΡ Sonnet 116
Which alters when it alteration finds
Or bends with the remover to remove
ΣΑΙΞΠΗΡ Sonnet 116
Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα "κείμαι ενθάδε": εσύ θα με 'βρεις στην αναπνοή του αγέρα
στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο.
Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ το όνομά μου σε πέτρα: εσύ θα ξέρεις να μ' ακούσεις στον αχό της άνοιξης και στην επιμονή του ήχου της βροχής.
Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε: σκέψου πως θα σε περιμένει,
σ' άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.
***
ΤΟ 116 ΣΟΝΕΤΟ
Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come:
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come:
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.
William Shakespeare
(1564 - 1616)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου