Στις
Ελλάδες της εσωστρέφειας...
ΠΗΓΗ: protagon.gr
Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Ως οντότητες. Ως Ελλάδα.
Ως Ευρώπη. Από τους πιο αισιόδοξους έως τους πιο απαισιόδοξους, η αντίληψη που
αιωρείται στην ατμόσφαιρα είναι πως η ευρωπαϊκή ιδέα, όπως τουλάχιστον τη
γνωρίζουμε, σιγά-σιγά σβήνει.
Τώρα υπάρχουν αρκετά σενάρια για την επόμενη μέρα.
Οικονομικής, ηθικής και αισθητικής φύσεως. Ένα από αυτά είναι και η επιστροφή
στην εσωστρέφεια στα στενά εθνικά κράτη - κάτι το οποίο μπορεί να συμβαδίσει με
το καπιταλιστικό ιδεώδες, αν αναλογιστούμε πως τα φτωχά κράτη θα γίνουν φτηνά
εργατικά χέρια και δεν θα έχουν τη δυνατότητα να εισάγουν και να ακολουθήσουν
μια δυτική δομή κοινωνίας.
Το πρόβλημα αυτό εντείνεται στη χώρα μας για δύο βασικούς
λόγους. Κατά πρώτον είναι η παντελής έλλειψη βιομηχανικής παραγωγής -που δεν θα
μας επιστρέψει να ελπίζουμε σε ένα πρότυπο που τόσα χρόνια υπηρετήσαμε πιστά
-και, κατά δεύτερον, είναι η ηχηρή απουσία μιας πατριωτικής αστικής τάξης -το
οποίο έχει τις καταβολές του στο ότι ως κράτος δεν υπάρχουμε όταν οι Δυτικοί
εκσυγχρονίζονται- και χάνουμε έκτοτε μεγάλες ιστορικές φάσεις προσπαθώντας
κουτσοί να πιάσουμε έναν κόσμο που δεν μας ανήκει αφού, κατά βάθος, δεν έχουμε
ενσωματώσει τις φάσεις του.
Αυτά, για την ιστορία. Το γεγονός ότι κάτι είναι δύσκολο δεν
το αποκλείει από το να συμβεί. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε
έτοιμοι για όλα, ακόμα και για μία Ελλάδα φτωχή και εσωστρεφή όπως άλλωστε
είναι ήδη. Ένα πράγμα δεν θα μας βοηθήσει αν θέλουμε μέσα από μια τέτοια
κατάσταση να επιβιώσουμε και να χτίσουμε κάτι όπως περίλαμπρα το κάναμε
παλαιότερα γεννώντας πάνω από όλα έναν βαρύ πολιτισμό και μια εθνική κουλτούρα
βαθιά που κατάφερνε παρά τις αντιφάσεις της να ενσωματώσει αρκετά ζωογόνα
στοιχεία.
Αυτό που αναφέρω πιο πάνω είναι το κιτς. Είναι ο
επαρχιωτισμός, είναι η επιστροφή στον κακώς εννοούμενο Ζορμπά. Είναι η νονά που
φέρνει τις λαμπάδες, είναι ο ομορφάντρας που τρώει χοτ-ντογκ, είναι αυτή η
διαρκής κολακεία της αμορφωσιάς, αυτός ο ωχαδερφισμός και η χαζο-λεβεντιά. Και,
δυστυχώς, προς τα 'κει ρέπει αισθητικά μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μας. Από τη
μία τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια που έγιναν πια cult στοιχείο και νούμερα
τηλεθέασης εμπορευόμενοι θάνατο εμπορευόμενοι μίσος και ανοίγοντας ολοένα
θέματα περί δημοκρατικότητας ενώ λίγοι από τα πάνελ υπενθυμίζουν σοβαρά το σύνθημα
της γαλλικής Επανάστασης "καμία ελευθερία στους εχθρούς της
ελευθερίας". Έτσι, όλοι γινόμαστε ένα κιτς χωριό. Λίγο τουρκικά, λίγο
μελόδραμα, λίγο κουμπαριλίκι σε σκηνικό δεύτερης αισθητικής, λίγο Άουσβιτς και
μετά λίγος Κουβέλης και Σαμαράς, έτσι, για να πάει κάτω το βραδινό.
Όμως αυτό δεν θα μας βγάλει πουθενά. Πρέπει να παλέψουμε
όλοι εναντίον αυτής της διαρκούς υποβάθμισης της αισθητικής μας εναντίον της
εντατικοποίησης της μιζέριας, εναντίον των σκουπιδο-διαφημίσεων, εναντίον της
διαρκούς υποβάθμισης της νοημοσύνης μας εναντίον αυτής της διαρκούς
αδρανοποίησής μας. Γιατί μια Ελλάδα μόνη της, αν συνεχίσει έτσι, θα γίνει
τριτοκοσμική - και δεν πρέπει. Γιατί έχει καλά στοιχεία και έχει ανθρώπους με
πίστη και ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου