Τελικά το πρόβλημα της χώρας πρέπει να είναι αυτό.
Ζούμε, χρόνια τώρα, τη μεγάλη παραίσθηση.
Είμαστε στην πίστα, αλλά παριστάνουμε ότι θαυμάζουμε την όπερα.
Είμαστε περήφανοι για τον Καβάφη ή το Σεφέρη, αλλά μακριά από μας, συγκινούμαστε με τα στιχάκια του Κιάμου.
Πιστεύουμε ότι η Ερτ είναι ποιότητα.
Έχουμε πολιτικούς που παριστάνουν τους σωτήρες, αλλά ακούμε αυτόν που λέει ότι θα μας σώσει να χαρακτηρίζει, μιλώντας στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, τη συνάντηση με το ακροατήριο "de profundis" (;!).
Ακούμε μια μπλόγκερ, που πιστεύει ότι εκπροσωπεί τη ζωηρή, νουνεχή, εγγράμματη νεολαία, να ρωτάει τη γνώμη του για την "κυρία Θάτσερ" (τη μακαρίτισσα την κυρία Θάτσερ", όπως είχε πει παλαιότερα ο ίδιος ο πολιτικός).
Ζούμε τη μεγάλη παραίσθηση.
Πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι άλλο.
Είμαστε από χωριό αλλά, επειδή βρεθήκαμε με δανεική ευμάρεια, νομίσαμε ότι είμαστε λόρδοι.
Γι΄αυτό μας ενοχλεί η εικόνα μας στη διαφήμιση με τη Στανίση. Είμαστε εμείς εκεί, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι εμείς είμαστε την ίδια στιγμή η παρωδία μας.
Απόσπασμα από το κείμενο του Ηλία Κανέλλη στα χθεσινά Νέα
(25/4/2013) με τον τίτλο "Τ΄αρνιού οι λόρδοι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου