ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΟΝΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Αντιευρωπαϊστές με κοντή μνήμη

Του Αγγελου Σταγκου

Η Καθημερινή, 21/4/2013

Δικαιώθηκαν όσοι εκτιμούσαν ότι μετά την κρίση και τις σχετικές αποφάσεις για την Κυπριακή Δημοκρατία, οι δανειστές θα υιοθετούσαν μια στάση μεγαλύτερης κατανόησης και επιείκειας απέναντι στις περιφερειακές προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης. Επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι αυτό που έγινε στην Κύπρο δεν αποτελεί μοντέλο και για τους υπόλοιπους, τονίζουν τώρα ότι ακόμη και η συγκεκριμένη μικρή χώρα αποτελεί συστημικό κίνδυνο αν χρεοκοπήσει, έδωσαν παράταση στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία για την αποπληρωμή των δικών τους χρεών προς τους αντίστοιχους μηχανισμούς στήριξης και ειδικά στην Ελλάδα, η τρόικα έκανε τα στραβά μάτια απέναντι στις παραλείψεις και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, σε συνδυασμό με υποχωρήσεις σε αρκετά θέματα.

Περιόρισε τον αριθμό των υπαλλήλων του Δημοσίου που αρχικά ζητούσε να απολυθούν, πρόσφερε χρόνο, δέχτηκε προσλήψεις νέων, αξιότερων, και κατάπιε τις δόσεις για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, παρά τις διακηρυγμένες πεποιθήσεις της. Γιατί, πολύ σωστά, θεωρεί ότι η διευκόλυνση όλων εκείνων που για ποικίλους λόγους δεν είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους αδικεί ουσιαστικά τους άλλους που θέλουν ή προσπαθούν να είναι. Αλλά, πώς είναι δυνατόν να το καταλάβει αυτό ένα κράτος που ακόμη και την εποχή των παχιών αγελάδων κατέφευγε σε συνεχείς «περαιώσεις» και άλλα τερτίπια για να καλύψει τις μόνιμες αναπηρίες των φοροεισπρακτικών μηχανισμών...

Παρ’ όλα αυτά, ο αντιμνημονιασμός όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά εξελίσσεται πλέον καθαρά σε αντιευρωπαϊσμό, με επιχειρήματα εξίσου σαθρά με εκείνα που ακούστηκαν από την πρώτη στιγμή που έγινε φανερό ότι η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος της αβύσσου. Σήμερα, από τη μία πλευρά βρίσκονται τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση και θέλουν να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη και από την άλλη τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που κινούνται σε έναν κοινό άξονα εξόδου από το ευρώ και επιστροφής στη δραχμή, ανεξάρτητα με τις άλλες διαφορές τους. Από το ΚΚΕ ώς τη Χρυσή Αυγή, ακόμη κι εκείνα που βρίσκονται εκτός Βουλής, όπως το νεοσύστατο «Σχέδιο Β» και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Και επειδή ίσως κάποιοι διαφωνούν όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίζεται ότι θέλει να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, αλλά να απαλλαγεί από το Μνημόνιο, επισημαίνεται ότι οι σχεδόν ασυνάρτητες καθημερινές δηλώσεις του των τελευταίων ημερών δεν αφήνουν να εννοηθεί κάτι τέτοιο, που άλλωστε αποτελεί όνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Αντίθετα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να κρατηθεί σε ευρωπαϊκή γραμμή, λόγω των εσωκομματικών ισορροπιών. Εξάλλου, οι δηλώσεις του περί Μνημονίου βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με όλες τις άλλες, περί ιδιωτικοποιήσεων, επενδύσεων ή μεταρρυθμίσεων. Για να μην αναφερθούμε στις αλλοπρόσαλλες σχετικές θέσεις που αναπτύσσουν πολλά προβεβλημένα στελέχη του κόμματος ή ακόμη και για τη σύγκλιση με τους απίθανους Ανεξάρτητους Ελληνες του Π. Καμμένου.

Εκείνο όμως που τρελαίνει με όλους αυτούς και τους συνοδοιπόρους τους, δεν είναι ο ακραίος λαϊκισμός τους, η διαφορετική (αληθινή ή δήθεν) ιδεολογική τους προσέγγιση ή οι οραματισμοί περί άλλων προοπτικών. Είναι η κοντή μνήμη τους για όσα έχουν γίνει σε αυτήν τη χώρα με τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πέρα και από τα λεφτά που κυριολεκτικά μοιράστηκαν με διάφορες μορφές. Με λεφτά της Ευρωπαϊκής Ενωσης εφαρμόστηκε το πρόγραμμα «Leader» για την ανάπτυξη του τουρισμού σε περιοχές της χώρας, με λεφτά από το ΕΣΠΑ χρηματοδοτήθηκε η ανανέωση του στόλου των τρόλεϊ και με τέτοια λεφτά φτιάχτηκαν φράγματα, λιμενοβραχίονες, πολιτιστικά κέντρα σε δήμους και δρόμοι, για να αναφερθούν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ή μήπως δεν είναι σωστή η πίεση για να σταματήσει η ντροπή με τις ανεξέλεγκτες χωματερές;

Αναμφίβολα, δεν είναι μόνον η Ελλάδα σε κρίση. Σε κρίση είναι και όλη η Ευρωζώνη. Υπάρχουν πολλές και βάσιμες αμφιβολίες για το αν η πολιτική της λιτότητας που επιβάλλεται θα τη βοηθήσει να βγει από αυτή την κατάσταση. Και ποια άλλη, όμως, μπορεί να είναι η πολιτική, προκειμένου να προχωρήσει προς την ενοποίηση, όταν μάλιστα πρέπει να συντονιστούν 17 διαφορετικές χώρες; Αλλά και ποια μπορεί να είναι η τύχη και η μοίρα χωρών, ιδιαίτερα του μεγέθους και των χαρακτηριστικών της Ελλάδας, έξω από την Ευρωζώνη; Τολμούν να εγγυηθούν οι αντιευρωπαϊστές ότι θα είναι καλύτερη;