ΕΝΟΧΗ

ΕΝΟΧΗ

Τρέμω
μην έρθεις κάποια μέρα
που μπρος μου θα σταθείς
ανέκφραστος και θα ρωτήσεις:
" Τι τό 'κανες το αίμα μου;"
" Πώς μπόρεσες να με ξεχάσεις;"
Και τότε 'γω τι ν' απαντήσω;
Πώς όλ' αυτά τα χρόνια τη φωνή σου
βαθιά την είχα μέσα μου θαμμένη
πασχίζοντας να επιζήσω.

Θανάσης Παπαδόπουλος,  " Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ- ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 65-70".
Κέδρος. Αθήνα 1971.

***

Η αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης βάζει συχνά στην μπάντα
ιδεολογίες και λυγίζει ηθικές αντιστάσεις.
Καπνός τα όνειρα για τα οποία αγωνίστηκαν κάποτε ως νέοι
αδιάφθοροι και αγνοί οραματιστές.
Βαθιά θαμμένες μέσα τους οι μορφές των συντρόφων τους,
που έπεσαν στα οδοφράγματα για τα κοινά τους  "πιστεύω",.
απωθημένες στο πίσω μέρος του μυαλού οι φωνές τους.
Πασχίζοντας να επιζήσουν προσποιούνταν πως ξέχασαν
ποιοι ήταν κάποτε και τι ζητούσαν στη ζωή.
Πώς μπορεί κανείς  όμως να διαγράψει την προσωπική του ιστορία;
Είναι δυνατό να πιστεύει  ότι μπορεί να την εξαφανίσει
κοιτώντας πάντοτε μπροστά, με πρόσχημα τον άρτον εαυτού
τον επιούσιον;
Σίγουρα βαυκαλίζεται! Πλανάται πλάνην οικτράν!
Θα 'ρθει η μέρα που θα αναγκαστεί να δει κατάματα
την αλήθεια: αυτό που ήταν στα χρόνια της νιότης κι αυτό που
κατάντησε να γίνει μέσα στην τύρβη των καθημερινών συναλλαγών.
Θα ξυπνήσει  η μνήμη των χαμένων συντρόφων του,θα τον ταλανίζει
και θα του θέτει διαρκώς αμείλικτα ερωτήματα :
"Γιατί τους ξέχασες; Ποιος σε εξουσιοδότησε
να διαχειριστείς το δικό τους αίμα για τη δική σου καλοπέραση;
Το αίμα αυτό  χύθηκε για έναν ανώτερο σκοπό και όχι για να φτιάξεις
 εσύ τη δική σου ψευτοζωούλα..."