Νίκος Πλουμπίδης
(1902-1954)
Ιστορίες για αγρίους
Κώστας Γεωργουσόπουλος
Τα Νέα , 16/6/2012
Ο Τίτος Πατρίκιος αφηγείται πως, όταν ήταν νεαρός ποιητής
στις φυλακές της Αίγινας, διατάχτηκαν από τα κομματικά στελέχη να υποδεχτούν με
τιμές τον Αντώνη Αμπατιέλο, συνδικαλιστικό ηγέτη των ναυτεργατών που θα άλλαζε
φυλακή και από την Κέρκυρα θα εγκλειόταν στην Αίγινα. Πράγματι καθάρισαν οι
συγκρατούμενοι το κελί, έστρωσαν το πιο βολικό κρεβάτι και την ώρα που έτριξαν
οι αμπάρες της σιδερένιας πόρτας, παρατάχθηκαν σε δύο σειρές και όταν πρόβαλε
στην ανοιχτή θύρα ο σύντροφος ηγέτης τον προσφώνησαν: «Καλώς όρισες,
σύντροφε!». Εκείνος με βουβό χαιρετισμό αντιχαιρέτησε και κοιτώντας τους έναν -
έναν τούς μετρούσε με το βλέμμα, πατρικά αυστηρό. Φτάνοντας το βλέμμα του στον
νεαρό Πατρίκιο, τον περιεργάστηκε από την κορυφή έως τα νύχια και του φώναξε: «Εσύ
είσαι διανοούμενος»! Και ήταν σαν να τον έφτυνε. Ο Πατρίκιος ομολογεί πως ακόμα
και σήμερα ακούει στον ύπνο και τον ξύπνιο του αυτή την απαξίωση και
ασυναίσθητα αισθάνεται μια απροσδιόριστη ενοχή!!
Να ήταν μόνο αυτό. Όταν ο Μανόλης Αναγνωστάκης έγραψε και
τύπωσε μια από τις τελευταίες συλλογές του, όταν μιλούσε για την απογοήτευση
της γενιάς της ήττας, όπως χωρίς τη δική του συμβολή ονομάστηκε στο περιοδικό
της Αριστεράς, την «Επιθεώρηση Τέχνης», γνωστός ποιητής, κριτικός και στέλεχος
της διεύθυνσής της τον διέτασσε εμμέσως αλλά σαφώς να πάψει πλέον να γράφει και
να πάει στο σπίτι του να ιδιωτεύσει.
Την ίδια περίπου εποχή (τότε που η Αριστερά έπαιρνε στις
εκλογές το 25% ως αξιωματική αντιπολίτευση) ο γκουρού της μαρξιστικής
ορθοδοξίας Μάρκος Αυγέρης όχι απλά κατέκρινε με λογοτεχνικά κριτικά
επιχειρήματα αλλά επιστράτευε συκοφαντικές απειλές ενάντια στην «Τριλογία» του
Στρατή Τσίρκα, τις «Ακυβέρνητες πολιτείες», ένα από τα σημαντικότερα
πεζογραφήματα της μεταπολεμικής μας λογοτεχνίας.
Την ίδια περίπου εποχή, στην περίφημη «Ανθολογία της
ελληνικής ποίησης» που συνέταξαν ο Ρώτας, ο Θρασύβουλος Σταύρου, ο τρίτος
ανθολόγος, ο Ι. Μ. Παπαϊωάννου, στους προλόγους των ποιητικών περιόδων
παρακμία, διεφθαρμένο, αδιάντροπο ανέβαζε και κατέβαζε τον Καβάφη.
Ο Μέγας και για το «Κιβώτιό» του και μεταφραστής του
Ντοστογιέφσκι Αρης Αλεξάνδρου, ποιητής εξόριστος, απομονώθηκε από τους
συντρόφους του, έτσι ώστε στα ποιήματα της περιόδου «Ευθύτης οδών» (ενδεικτικός
τίτλος) γράφει πως βρισκόταν ανάμεσα σε συμπληγάδες, των χωροφυλάκων βασανιστών
και των δογματικών συνεξορίστων του. Τότε έγραψε τον έξοχο στίχο: «έχετε δει να
κατεβαίνει το ποτάμι ο γεροπλάτανος και να πηγαίνει μοναχός στο πριονιστήρι;».
Αλλά και μετά τη Μεταπολίτευση το περιοδικό της Νεολαίας του
κόμματος, όταν δημοσιεύτηκαν τα άκρως ευαίσθητα και εξόχως εξομολογητικά
κείμενα σε εννεάτομη έκδοση του Γιάννη Ρίτσου, με σαφές αυτοβιογραφικό
περιεχόμενο, δεν τον κατάγγειλε για παρακμία αστό και χαλασμένο; Μου τηλεφώνησε
ανάμεσα σε άλλους τότε ο ποιητής ζητώντας συμπαράσταση, και σ' αυτήν την
εφημερίδα έγραψα ένα σχόλιο παίζοντας με τα επίκαιρα τότε Στρουμφάκια με τον
τίτλο «Ζντανωφάκια».
Αλλά γιατί να περιοριστούμε στον τρόπο που αποκεφάλιζαν τους
διανοούμενους, όταν τους ενοχλούσε η γνώμη τους, όταν δεν τους ξεζούμιζαν και
δεν τους πετούσαν σαν στυμμένες λεμονόκουπες;
Δεν ξεκλήρισαν όλη την πρώτη ηγετική ομάδα του εργατικού
κινήματος (Πουλιόπουλος, Στίνας, Κορδάτος) άλλους για τροτσκιστές ή για
μενσεβίκους; Δεν θεωρήθηκε κατάπτυστος προδότης και χαφιές του κεφαλαίου ο
Σιάντος, ο έως τότε «γέρος» του κόμματος; Δεν δολοφόνησαν εν ψυχρώ με
βασανιστήρια τον σπουδαίο Κώστα Καραγιώργη (πότε άραγε θα παιχτεί το έργο του
Σκούρτη «Ιστορία του Κ.Κ. - παιχνίδι με το όνομά του και του κόμματος;). Στον
Παρτσαλίδη, νεολενινιστή και σύνδεσμο του κόμματος με τον Στάλιν, δεν του
φόρτωσαν τη Βάρκιζα λες και ήταν απόφασή του προσωπική; Και πώς υποχρέωσαν και
ταπείνωσαν τον Ζαχαριάδη να γίνει ρολογάς στην Τασκένδη ώστε να φτάσει να
κρεμαστεί στην καλύβα του, ενώ η σύζυγός του Κουκούλου, τον αρνήθηκε και έγινε
στέλεχος του κόμματος στη Μεταπολίτευση;
Αμ ο Πλουμπίδης, που στάλθηκε να οργανώσει τον παράνομο
μηχανισμό και τον κατέδωσαν σύντροφοι (!), δεν καταγγέλθηκε από τον ραδιοσταθμό
της Μόσχας ως χαφιές της αστυνομίας και μετά την εκτέλεσή του διέδιδαν πως άλλο
πτώμα έδειξε το κράτος, ενώ ο ίδιος φυγαδεύτηκε στην Αμερική;
Ο Φλωράκης άλλαζε δρόμο για να μη συναντήσει τον Κύρκο.
Ποιος υπονόμευσε τον Κωνσταντόπουλο και αφού κυριάρχησε έδειξε τον Τσίπρα, για
να τον υπονομεύσει από το μετερίζι του δικού του αποκόμματος; Η φίλη Μαρία
Δαμανάκη και ο Μίμης Ανδρουλάκης θεωρήθηκαν τα μεγάλα τεφαρίκια του κόμματος
για να απευθυνθούν στην άλλη Αριστερά, όπου η Μαρία έγινε γεν. γραμματέας, για
να καταλήξουν εκείνη επίτροπος του ΠΑΣΟΚ στην καταραμένη Ευρωπαϊκή Ενωση και
εκείνος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Πώς να τους έχει κανείς εμπιστοσύνη όταν ο τραγουδισμένος
πρωτοκαπετάνιος του Εμφυλίου Μάρκος Βαφειάδης υβριζόμενος από τους συντρόφους
του βρέθηκε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ;
Ο Φαράκος ήταν ο υπερασπιστής στα Δεκεμβριανά της Νεάπολης
(καταγράφει αριστουργηματικά τα γεγονότα ο Γιώργος Μιχαηλίδης στην τριλογία
του), έγινε δογματικός διευθυντής και λογοκριτής του «Ριζοσπάστη» και
μεταπηδώντας στην άλλη πλευρά κατηγορήθηκε ως εθνικιστής και νεορθόδοξος!! Ο
Λεντάκης σταλινικός, έγινε πρόεδρος της ΕΔΑ για να αποτελέσει στέλεχος του
Σαμαρά. Ο μακαρίτης Ασαντούρ Μπαχαριάν αφηγούνταν το εξής εκπληκτικό: Φεύγοντας
από τις φυλακές της Αίγινας τον επιφόρτισαν να μεταφέρει στην Κέρκυρα τη
«γραμμή» παμψηφεί ληφθείσα - ο ίδιος διαφωνούσε, έτσι όταν έφτασε στην Κέρκυρα,
μετέφερε ως «γραμμή» τη δική του άποψη. Εγινε παμψηφεί δεκτή και όταν αποκάλυψε
την αλήθεια, πάλι παμψηφεί αποφασίστηκε το αντίθετο.
Τώρα ανέτως θα με πουν φασίστα, αφού δέχτηκαν την απόφαση
Παπανδρέου να καεί ο φάκελός μου στη Χαλυβουργική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου