ΩΣ ΠΟΤΕ, ΑΡΑΓΕ, Θ΄ΑΝΤΕΧΩ;

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΤΟΥ ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ
ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΤΡΙΗΡΗ
"Η ΦΡΟΥΔΑ ΕΛΠΙΣ"

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝΟΣ

"Μέσα στο κήτος της γαλέρας,
μες σε θορύβους και βρισιές
μες στο βασίλειο της λέρας,
όπου το σήμερα μοιάζει στο χτες,

 το χτες μαύρο ή γκρίζο όπως προχτές."

Ώρα πρώτου αλέκτορος. 
Το λυχνάρι τρεμοφέγγει,
έτοιμο να τρεμοσβήσει.
Δίπλα μου σωρός οι δέλτοι των εκπαιδευομένων,
που περιμένουν διόρθωση.
Καμία διάθεση.
Αναρωτιέμαι τι αξίες υπερασπίζομαι.
Υπάρχουν, άραγε, κάτω απ΄τη σαπίλα; 

Αν ναι, για ποιους υπάρχουν;

Μήπως στήνω νεφελοκοκκυγίες
στα μυαλά των παιδιών μου;

Μήπως πληρώνομαι για να τους πουλάω
φούμαρα αντί για μεταξωτές κορδέλες;
Κάθε μέρα, με στριμώχνουν όλο και πιο πολύ
με ερωτήσεις για τις κομπίνες του ελαίου,
των σιτηρών, των λατομικών υλικών ή για
τα στημένα ολυμπιακά αγωνίσματα

και τα στοιχήματα των σικέ αγώνων.
Τι να απαντήσω στους θυμωμένους εφήβους;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Θυμός , πολύς θυμός πνίγει και μένα, όταν
σκέφτομαι το μέλλον των παιδιών αυτών.

"Θάρρει, νή Δία!", μου ψιθυρίζει η φωνή της 

αυτοσυγκράτησης. 

"Μα τους θεούς Δία, ως πότε;" της απαντώ.
Ως πότε , άραγε, θ΄αντέχω;